Τον άκουσα να έρχεται. Γευμάτιζα εκείνη την ώρα και άκουγα ραδιόφωνο. Έπαιζε κάτι ωραίο, αλλά σταμάτησε ξαφνικά. Κι έτσι μπόρεσα να τον ακούσω καλύτερα. Δεν χρειάστηκε να τον αισθανθώ για να τρομάξω. Είχα ήδη παγώσει, όταν έφτασε. Η Αγγελική έτρεξε τρομαγμένη, τυλιγμένη στο μπουρνούζι της. Κι είχε ακόμα σαπουνάδες στα μαλλιά της. Και μετά βγήκαμε στους δρόμους.
Στους δρόμους συνάντησα μια όμορφη γυναίκα. Την είχα ξαναδεί κάπου. Στην τηλεόραση ίσως ή στα περιοδικά. Κατάλαβα πως έμενε κάπου στη γειτονιά. Μου μίλησε κιόλας. Με ρώτησε αν λειτουργεί το κινητό μου. Τότε ακόμα δεν είχα κινητό, κι ήταν η πρώτη φορά που στενοχωριόμουν γι’ αυτό. Μετά άρχισα κι εγώ να ρωτάω τον κόσμο. Οι περισσότεροι απλώς τον αισθάνθηκαν. Κάποιοι τον είδαν. Εγώ πάντως τον άκουσα. Πολύ καθαρά. Κι ακόμα τον θυμάμαι. Άκουσα τον ήχο που βγάζει το κακό σαν θέλει να μιλήσει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου