Αφρική

Είχε πάντα μια θέση στα όνειρά μου. Στα αληθινά μου όνειρα. Σε αυτά της υποσαχάριας ύπαρξής μου. Δεν ήθελα να την ταξιδέψω. Να ξαναγεννηθώ και να ξαναπεθάνω εκεί ζητούσα. Ρώτησα κάποια, που ήδη το είχε κάνει μια φορά, να μου πει. Τι είναι αυτό που δεν κατάφερε ακόμη να ξεχάσει από εκείνη τη μακρινή της ζωή. «Η σιωπή», μου απάντησε. Αυτό ήταν. Η σιωπή! Μου άρεσε η απάντηση. Με ικανοποίησε. Κι εγώ άλλωστε αυτό έχω να θυμάμαι από τα όνειρά μου.
Έψαχνα πάντα έναν λόγο καλό. Μια αφορμή. Μια πρόφαση να πάω να τη συναντήσω. Να τη γνωρίσω από κοντά. Μια αληθινά καλή ιδέα. Να μην αφήσει κανέναν να με εμποδίσει. Να πειστεί ακόμα κι εκείνο, το μεσογειακό κομμάτι της ύπαρξής μου. Έψαχνα, μα δε την έβρισκα. Κι έκαιγα στο μεταξύ τις άλλες μου ζωές εδώ τριγύρω με θράσος απέθαντου και ανυπομονησία μελλοθάνατου.
Και τότε ξαφνικά κι απρόσκλητα ήρθε και πάλι ο δαίμονάς μου. Πάλι την πιο κατάλληλη στιγμή. Για να δώσει και πάλι λύση με τον δικό του μοναδικό τρόπο. «Το στοίχημα της ζωής θέλει πρωταγωνιστές», μου είπε. «Γίνε ένας από αυτούς!» Τι άθλια γλώσσα! Τι καραγκιόζης! Πήρε τη μορφή του στρατολόγου για να με εντυπωσιάσει. «Θα πάω μόνο αν έρθεις μαζί μου, πιστέ μου Σάντσο Πάντσα». «Εγώ είμαι ήδη εκεί, ανόητε», μου απάντησε. «Εγώ είμαι το εκεί. Τόσους αιώνες κυνηγιόμαστε κι ακόμη να με μάθεις; Εγώ είμαι το εκεί σου, κι αν σου αρέσει. Εγώ σου έτυχα. Κι αν δεν σου αρέσει, τα παράπονά σου στη διεύθυνση!» Το βούλωσα και πήγα να ετοιμάσω τις αποσκευές μου. Αύριο κιόλας αναχωρώ.
Πουθενά δεν έχω να πάω. Και πάλι εδώ θα μείνω. Αφού τα συμφέροντά μου εδώ τριγύρω σκορπισμένα ακόμα βρίσκονται. Όμως δεν μπορεί, ένα μικρό κομμάτι του σύμπαντός μου θα καταφέρω να το πακετάρω και να το στείλω. Να το αποστείλω εθελοντικά. Χαρά μεγάλη που θα κάνουν οι Αφρικανοί!