Ενεστώτας

Και κάποια μέρα ήρθε ξανά και μου το είπε κι αυτό. Πως πρέπει να γράφω στον ενεστώτα μόνο. «Να τους ξεχάσεις», έλεγε, «τους αορίστους και τους παρατατικούς! Τους μέλλοντες για τις ερωτικές σου τις εξομολογήσεις να αφήσεις. Ζήσε, αν θέλεις, στο παρελθόν. Ταξίδεψε, αν το μπορείς, στα θα σου. Μα όταν γράφεις, να γράφεις μόνο στον ενεστώτα. Γιατί άλλος χρόνος δεν υπάρχει». Κι είχε, ο μπαγάσας, δίκιο. Κι ας μην τον άκουσα, ο ξεροκέφαλος. Αφού τώρα είναι που γράφω αυτά που γράφω. Κι εσύ τώρα είναι που διαβάζεις αυτά που διαβάζεις. Τώρα και μόνο τώρα. Ένας αβυσσαλέος και παμφάγος ενεστώτας. Και τίποτε άλλο.