η παρέα του πλατάνου

Ήταν μεσημέρι και καλοκαίρι ακόμα. Πίναμε κάτω από τον πλάτανο. Ένα από εκείνα τα μεσημέρια του καλοκαιριού που λες πως έχει ο χρόνος σταματήσει. Πως πάγωσε ο χρόνος κι ας καίγονται και λιώνουν τα πάντα μέσα του. Κάποιος κρατούσε μια εφημερίδα κι όταν σταμάτησαν οι άλλοι να μιλούν, άρχισε – έτσι για αστείο - να απαγγέλει τα ζώδια. Αυτά που καμιά φορά σου αρέσει κι εσένα να τα κρυφοδιαβάζεις. Για λόγους ευνόητους - μα πάντα σκοτεινούς - προσπερνάς το δικό σου ζώδιο και μελετάς τα υπόλοιπα. Έτσι, με την ψευδαίσθηση ότι μπορείς να φανταστείς τι κάνουν πρόσωπα χαμένα στην άλλη πλευρά της μέρας και της πόλης. Δυσκολίες στα επαγγελματικά για τους Τοξότες κι αναπάντεχες εξελίξεις στα αισθηματικά για τους Ιχθύες. Φίλοι παλιοί και περασμένοι έρωτες. Πάλι καλά, αν σκεφτείς πως κάποτε έψαχνες να βρεις τις θερμοκρασίες και τα μποφόρ σε χώρες μακρινές κι άγνωστες θάλασσες. Ήταν που κάπως έτσι ένιωθες πως είχες κάποιο ταξίδι μπροστά σου να ετοιμάσεις. Πρωτοφανής για την εποχή κακοκαιρία σαρώνει της ακτές της Βαλτικής. Κι όλο και πιο συχνά πάνω σ’ αυτό το «για την εποχή…» να σκοντάφτεις. Μια δύσκολη για όλους εποχή και πρώτα απ’ όλα για προβλέψεις. Δύο με οχτώ βαθμοί κελσίου αύριο στο Μόναχο. Πόσα πουλόβερ στη βαλίτσα να στριμώξεις; Μάλλινες κάλτσες και νάιλον προορισμοί. Δε βαριέσαι, γεμάτες ψευδαισθήσεις χάσκουν της εφημερίδας οι σελίδες. Απ’ όπου και να τις πιάσεις τα δάχτυλά σου θα μαυρίσουν. Η απαγγελία προχωρούσε κι ενώ η παρέα του πλατάνου διέσχιζε τον Υδροχόο, κάποιος το χέρι σήκωσε να παραγγείλει, την προφητεία να ξορκίσει, να το προλάβει το κακό, που ήθελε να συστηθεί πριν καν το χέρι του απλώσει. Άλλη μία γύρα! Τελευταία, όμως, ε; Άλλη ψευδαίσθηση κι αυτή. Πόσα μεσημέρια κάτω από τον πλάτανο θα χρειαστούν ακόμα μέχρι να καταλάβεις πως τελευταίος γύρος δεν υπάρχει; Μέχρι το χέρι του ο άλλος ξανά να κατεβάσει, περάσαμε απ’ τον Καρκίνο στον Αιγόκερω. Μέχρι να φτάσει στο τραπέζι αυτή που τελευταία νομίζαμε πως θα ‘ναι, της ζωής οι τροπικοί ενώθηκαν και πήρε ο πλανήτης σχήμα αλλόκοτο κι αστείο. Είδε τριγύρω τους δορυφόρους και τα αστέρια μαζί του να γελούν και ντράπηκε και κοκκινίσαν οι τροχιές του. Ζητάς να ακούσεις το δικό σου ζώδιο και βλέπεις την παρέα να χαμογελά και βάφονται στο χρώμα της ντροπής τα ερωτηματικά σου. Είναι που πρόφερες με δύο ο την πρώτη συλλαβή; Από μικρός ζοόδια το έλεγες και τώρα πια, που να βρεθεί καιρός τα λάθη σου τα προπατορικά να διορθώσεις. Κι έπειτα κι αυτό το καταραμένο ω, τι το έχουν πει ω-μέγα, αν είναι όσο και το ό-μικρον να διαρκεί; Δύσκολη, σου λέω, εποχή. Αν όλα ίδια ακούγονται, πως να το δείξεις το δικό σου το περίσσευμα; Χαμήλωσαν τις οροφές έτσι που πάντα σκυφτός να περπατάς κι ήρθαν όλα και έδεσαν πάνω στο ίδιο το καλούπι. Την πρόβλεψη ακούς με προσοχή και κάτι σου θυμίζει. Όλα κάτι σου κρύβουνε κι εσύ το σκυφτό σου το κεφάλι να σπάσεις προσπαθείς, να αισθανθείς, να καταλάβεις. Θυμάσαι την πατρική εκείνη συμβουλή, τη μόνη ίσως που σου απέμεινε. Εκείνη που σε χρόνο ανύποπτο σου δόθηκε, να μη σε βρει μετά ο χρόνος γυμνό κι ανυποψίαστο και σε κατασπαράξει. Όσο και να σε αγαπήσει η ζωή, όσο ψηλά κι αν φτάσεις, τη μέρα ετούτη που περνά πίσω ποτέ δε θα την φέρεις. Τον κόσμο ολόκληρο δικό σου να τον κάνεις, την ίδια μέρα να φτιάξεις ξανά απ’ την αρχή δε θα μπορείς. Γι’ αυτό, πριν φύγει η μέρα - η κάθε μέρα – φρόντισε εσύ να αφήσει κάτι πίσω της να έχεις να την θυμάσαι. Ωραία! Το ‘σπασες το κεφάλι, τα κατάφερες. Στον πλάτανο και στην παρέα του επέστρεψες κι έδωσες εντολή: αδειάστε τα ποτήρια σας!