10.55

- Δεν ξέρετε τι λέτε. Δε νιώθετε τι κάνετε. Δε θέλετε να δείτε. Δε σας αξίζουν τα ίδια σας τα μάτια. Έχετε όλοι τρελαθεί!
- Και γιατί να είμαστε τρελοί όλοι εμείς και μόνο εσύ ο γνωστικός.
- Γιατί εγώ πιστεύω.
- Και εμείς πιστέψαμε, αλλά με κάποιους όρους.
- Και ποιος τους πείραξε τους όρους σας; Τι είναι αυτό που σας κρατούσε τόσο καιρό εδώ και τώρα πια σας κάνει να θέλετε να φύγετε μακριά του;
- Περίμενε! Δεν είμαστε όλοι ίδιοι. Δεν καταλήξαμε ακόμα σε μια κοινή απόφαση.
- Σωστά! Όπως και εσύ, και εγώ να μείνω θέλω. Μα πρέπει πρώτα να μάθω το γιατί. Ζητάω εξηγήσεις.
- Είσαι δειλός. Να φύγεις θέλεις σαν και εμάς, αλλά γυρεύεις δικαιολογίες και αφορμές για να οχυρώσεις τη φυγή σου.
- Όλοι μας θέλουμε εξηγήσεις. Ούτε εγώ θέλω να φύγω με άδεια χέρια και ερημωμένο το μυαλό. Ας φύγουμε, μα πρώτα ας πάρουμε κάτι μαζί μας για το δρόμο!
- Ηρεμήστε! Ας μη μιλάμε όλοι μαζί, γιατί ακουγόμαστε χειρότεροι και από τον δαιμονισμένο. Ας πει ο καθένας ό,τι έχει να πει και ύστερα αποφασίζουμε.
- Και εκείνος, άλλωστε, αυτό θέλει να κάνουμε. Ελεύθεροι να κρίνουμε και μόνοι να διαλέξουμε το δρόμο μας.
- Εγώ δεν είδα καμιά ελευθερία, όταν εκείνος άνοιξε την πόρτα και βγήκαν από τη φωλιά τους οι ακάθαρτοι.
- Και όμως, όταν ζήτησαν έλεος αυτοί, εκείνος τους έκανε τη χάρη.
- Ζήτησαν να μη τους στείλει μακριά. Να τους αφήσει να μείνουν μες στη χώρα.
- Και το έκανε. Τους έδωσε το δικαίωμα.
- Όπως τώρα το δίνει και σε μας. Όμοιοι και εμείς, λοιπόν, με τα βδελύγματα!
- Δεν είναι το ίδιο.
- Ναι, εμείς τόσο καιρό γυρνάμε γύρω από τη σκιά του, ενώ οι πονηροί στριμώχνονταν μέσα στου Λεγεώνα το κεφάλι. Μεγάλη διαφορά.
- Πολλές σκιές για έναν άνθρωπο…
- Πολλές ψυχές για μια σκιά!
- Εγώ, πάντως θα φύγω. Δεν έχω μαζί σας να κερδίσω άλλο τίποτα. Τα λόγια σας δεν έχουν κάτι άλλο να μου πουν. Μα τώρα πια γνωρίζω πώς θα κάνω τα λόγια αυτά να ακουστούν καλύτερα.
- Τι εννοείς;
- Θα γράψω. Θα ξαναγράψω τα πάντα από την αρχή. Θα αφηγηθώ, όχι μονάχα αυτά που ήδη έχουν συμβεί, αλλά και όσα θα γίνουν στη συνέχεια. Και θα τα γράψω όλα, μα έτσι όπως θέλω εγώ και έτσι όπως πρέπει οι άνθρωποι μετά να τα γνωρίσουν. Και για να είμαι πειστικός, θα φτιάξω, όχι μονάχα μια ιστορία, αλλά πολλές, μία για τον καθένα σας, σα να τις γράφετε εσείς. Θα γράψω τον καθέναν σας ξανά από την αρχή. Θα σας ξαναγεννήσω. Θα ζήσετε ξανά μες στο κεφάλι μου και έπειτα θα πεθάνετε στο χαρτί μου.
- Τι είναι όλα αυτά που λες; Τι έπαθες; Μήπως σε μόλυναν τα πνεύματα και εσένα;
- Θα ξέφυγε κανένα τους και αντί να πάει στα γουρούνια, θα κρύφτηκε στη γλώσσα του.
- Μπορεί και να είναι έτσι. Πάντως, εγώ αυτόχοιρος δε γίνομαι. Δεν πρόκειται να αφήσω να με κατασπαράξουν έτσι εύκολα τα κύματα. Έχω μεγάλη αποστολή μπροστά μου.
- Είσαι βλάσφημος! Για αποστολή ούτε εκείνος δεν τόλμησε ακόμα να μιλήσει. Και είσαι και ανόητος, αφού ούτε το ίδιο σου το όνομα σου δεν έχεις μάθει καλά-καλά να γράφεις.
- Το όνομά μου, το όνομά μου, το όνομά μου, το όνομά μου, το όνομά μου, το όνομά μου, το όνομά μου, το όνομά μου, το όνομά μου, το όνομά μου, το όνομά μου, το όνομά μου, το όνομά μου, το όνομά μου, το όνομά μου, το όνομά μου, το όνομά μου, το όνομά μου, το όνομά μου…
- Πάει αυτός. Εμείς οι υπόλοιποι τι κάνουμε;
- Να φύγουμε, όσο υπάρχει χρόνος!
- Όχι, πρέπει να μείνουμε ως το τέλος;
- Ποιο τέλος; Δεν άκουσες; Αφού για εκείνον δεν υπάρχει τέλος και αρχή.
- Εγώ λέω ας μείνουμε μαζί του μέχρι τη Σιών και βλέπουμε μετά.
- Και μέχρι τότε θα πολεμάμε στους δρόμους τους Γαζαρηνούς, κάθε φορά που εκείνος θα αποφασίζει να ανακατεύει του κόσμου τις δυνάμεις.
- Μιλάς για πόλεμο εσύ, που όταν είδες τους χωριάτες να καταφτάνουν με σίδερα στα χέρια, έτρεξες στα βράχια να κρυφτείς;
- Αν είναι να έχουν μόνο οι παλικαράδες δικαίωμα στο λόγο, τότε γιατί ζητήσατε ομόφωνη απόφαση;
- Σταματήστε τους καυγάδες! Δεν είναι αυτό το θέμα μας.
- Πρέπει να φύγω! Πρέπει να πάω να γράψω!
- Κάνε ό,τι θες! Αλλά αν μείνουμε εμείς, τότε και εσύ θα μας ακολουθήσεις. Ένας μονάχος του δε φεύγει από εδώ. Και όσο για την αποστολή, μπορεί να περιμένει. Την έχουν οι αποστολές αυτή την ικανότητα.
- Όπως θα περιμένουμε και εμείς.
- Και οι εξηγήσεις; Πως γίνεται έτσι απλά μαζί να συνεχίσουμε, όσο ακόμα εκείνος κάτι μας χρωστάει;
- Θα έρθει η ώρα και για αυτό. Όταν θα φτάσουμε στην πόλη, όλα θα μας τα πει. Το υποσχέθηκε.
- Και εσύ ακόμα τον πιστεύεις;
- Μπορεί να έχασα την πίστη μου, αλλά δεν έχω ακόμα χάσει την υπομονή μου. Μέχρι την πόλη μπορώ να περιμένω.
- Εσύ τι έχεις να πεις για όλα αυτά;
- Ναι, εσύ μόνο να μας μαλώνεις ως τώρα ήξερες, λες και έχεις αυτοχριστεί υπαρχηγός και τώρα που έφτασαν τα δύσκολα, δεν έχεις πει κουβέντα.
- Λέω πως είσαστε όλοι σας δειλοί, αλλά και εγώ καλύτερος δεν είμαι. Θέλω να μείνω ως το τέλος, ό,ποιο και να είναι αυτό. Ακόμα και αν τέλος στο τέλος δεν υπάρχει. Μα μόνος μου δεν είμαι πια καθόλου σίγουρος αν θα μπορέσω να το αντέξω.
- Πρέπει να γράψω με λέξεις την αποστολή με λέξεις τα πάντα από την αρχή με λέξεις όσα ήδη έχουν συμβεί με λέξεις όσα μετά θα γίνουν…
- Εντάξει λοιπόν, ας συμφωνήσουμε όλοι μας σε αυτό. Και ας κρύψουμε κάπου τον τρελό! Μην τον αφήσουμε ούτε στιγμή μονάχο του με εκείνον. Ας συνεχίσουμε το δρόμο μας. Ας κάνουμε όλη τη διαδρομή, όπως εκείνος την έχει σχεδιάσει. Ας το ολοκληρώσουμε μαζί ετούτο το ταξίδι έτσι, όπως μαζί το ξεκινήσαμε. Ας φτάσουμε ως την πόλη. Και ύστερα βλέπουμε…