12.00

- Ποιο είναι το όνομά σου;
- Το όνομά μου, το όνομά μου, το όνομά μου είναι Σαούλ.
- Και τι θα κάνεις τώρα που οι έφυγαν οι δαίμονες και σε άφησαν μονάχο σου εκεί μέσα;
- Δεν ξέρω. Θα μείνω, ίσως, για λίγες μέρες στη Δεκάπολη, μήπως και θυμηθώ του κόσμου τις συνήθειες και ύστερα θα έρθω να σε βρω.
- Και μετά;
- Θα γίνω η σκιά σου. Θα έρχομαι πάντα από πίσω σου κρυφά και αθόρυβα. Θα είμαι της σκιά σου η σκιά. Θα βρίσκομαι στο πλάι σου, στο περιθώριο της πολυπρόσωπής σου συντροφιά, αλλά μονάχα εσύ θα το γνωρίζεις. Θα είμαι η σκιά της σκιάς της σκιάς του κόσμου.
- Και μετά;
- Θα προσφέρω υπηρεσίες στη διοίκηση ή στο ιερατείο. Θα γίνω ωφέλιμος και αρεστός. Θα κάνω υπομονή, μέχρι εσύ να φύγεις και ύστερα θα γίνω ο πιο φανατικός διώκτης σου, ώσπου θα έρθεις ξανά πίσω να με λυτρώσεις.
- Και μετά;
- Μετά, θα δεις. Σου το φυλάω για έκπληξη. Ξέρεις, στο δικό μου το όνειρο, το σταυρό που κουβαλάς στην πλάτη σου, τον έχω εγώ κατασκευάσει.
- Θέλεις τα λάθη μου να διορθώσεις;
- Θέλω το έργο σου να ολοκληρώσω.
- Λες πως δεν είμαι αρκετός;
- Λέω πως είσαι πιο πολύς από όσο υπολόγιζες. Θέλεις να μπεις μες στα κεφάλια τους, μα δε χωράς και κομματιάζεις το μυαλό τους. Χρειάζεσαι μετάφραση.
- Και είσαι εσύ αυτός που θα την κάνει;
- Μπορεί να μην υπήρξα ποτέ ο εκλεκτός, μα τώρα είμαι ο κατάλληλος. Μπορεί από μέσα μου να πήρες τις φωνές, αλλά μου άφησες τις λέξεις.
- Και είσαι τόσο σίγουρος πως φτάνουν μόνο αυτές για να τα καταφέρεις;
- Όχι, μου λείπει ακόμα κάτι, αλλά νομίζω πως ξέρω που πρέπει να ψάξω να το βρω.
- Εκεί που εγώ δεν έχω ψάξει.
- Τι εννοείς;
- Δεν πέρασα από παντού. Έκανα λίγα βήματα μόνο και μόνο για να δώσω στους άλλους το ρυθμό και να τους δείξω την κατεύθυνση. Εγώ δε γίνεται να είμαι για πάντα εδώ. Πρέπει να μάθουν να κοιτούν με τα δικά τους μάτια.
- Είδες πως αλληθώρισαν τα μάτια τους, όταν σε άκουσαν να γίνεσαι χοιροβοσκός και να τα ταΐζεις με το κοπάδι σου τα κύματα;
- Δε ξέρουν ακόμα πως, αλλά κάποια στιγμή θα μάθουν.
- Πότε; Τι περιμένεις; Τελειώνουν οι μέρες της θνητής σου ύπαρξης και αυτοί από τώρα πίσω από την πλάτη σου άρχισαν ήδη να συνωμοτούν. Δε σε πιστεύουν. Πια, δε σε εμπιστεύονται. Στ’ αλήθεια, ποτέ δε σε κατάλαβαν. Δεν έχεις επιλέξει τους σωστούς. Γιατί, επιτέλους, δεν το παραδέχεσαι;
- Τους διάλεξα στην τύχη.
- Τότε φάνηκες άτυχος. Δεν είναι, ωστόσο, αργά. Μπορείς μαζί μου τώρα να ρεφάρεις.
- Ό,τι και αν διάλεγα, ό,ποιους και αν είχα από τους ανθρώπους επιλέξει, τίποτα δε θα άλλαζε. Τώρα εσύ μιλάς, γιατί έτυχε απλώς της ιστορίας το χάρισμα να σε έχει ευεργετήσει. Όλοι σας είστε ίδιοι. Αφού είναι ίδιος με εμένα ο καθένας σας, τότε είστε και ίδιοι μεταξύ σας.
- Μόνο που ετούτο είναι άλγεβρα και όχι ιστορία. Σου αρέσει με εξισώσεις να μιλάς, όμως εγώ δεν εξισώνομαι. Εγώ μπορώ και μέσα από τον ίδιο το χρόνο να περάσω. Γιατί δε με αφήνεις να σου δείξω;
- Ο χρόνος είμαι εγώ.
- Τότε άφησέ με να γίνω η κλεψύδρα σου! Χρειάζεσαι κάποιον δίπλα σου που να μπορεί να σε μετράει. Αν ήθελες να γινόταν διαφορετικά, ας είχες φτιάξει και εμάς χωρίς αρχή και τέλος. Τώρα, έτσι όπως τα κατάφερες, χωρίς εμένα, χωρίς τις λέξεις, χωρίς τους αριθμούς, πως περιμένεις να σε κατανοήσουν οι άλλοι; Θα φύγεις και θα έχεις πίσω σου αφήσει μια σκιά, χάρισμα στους συντρόφους σου. Και ύστερα αυτοί θα αρχίσουν τη σκιά σου να διπλώνουν, να τη μαζεύουν, να τη φέρνουνε στα μέτρα τους. Στο τέλος, θα τη κόψουν κομμάτια και θα τη μοιράσουνε, κανείς τους ριγμένος να μη νιώσει. Αυτό είναι που θέλεις;
- Αυτό που θέλω είναι να μη θέλω.