Ο τρόπος με τον οποίον η επικαιρότητα σήμερα επικοινωνείται χωρίζει την τηλε_ανθρωπότητα σε δύο κατηγορίες: σε γκρινιάρηδες και ρομαντικούς.
Οι πρώτοι, διαρκώς παγιδευμένοι σε ένα φανταστικό παρελθόν και σε μία μεταφυσική αναπόλησή του, σχολιάζουν την ειδησεογραφία με all time classic ατάκες συνοικιακού καφενείου: Παλιά ήταν αλλιώς, κάποτε, ρε, κοιμόμασταν με την πόρτα ξεκλείδωτη, τώρα έρχονται αυτοί οι εξωγήινοι και μας παίρνουν τις δουλειές και με αυτόν τον παλιόκαιρο, γαμώτο, δε ξέρεις και τι να φορέσεις κλπ.
Οι άλλοι, παρασυρμένοι από την παραίσθηση ενός θαυμαστού καινούριου κόσμου, που με τα πόδια να ερχότανε θα είχε φτάσει, εμπλουτίζουν τα δικά τους σχόλια με την αισθητική των αρτίστικων cafe-bar: Πολύ προχώ η νέα εποχή, αύριο θα κατεβάσω το επόμενο επεισόδιο της ζωής μου, θα ανεβάσω pics και clips από ταξίδια που δε θα κάνω ποτέ και πριν βγω (από που;), θα κάνω update στα καμμένα εγκεφαλικά μου κύτταρα…
Και οι μεν και οι δε αντιμετωπίζουν τον κόσμο και τη ζωή σαν μεταγλωττισμένο σίριαλ, όπου όλες τις φωνές τις κάνει ο ίδιος ηθοποιός. Και οι δύο, αντί να απολαμβάνουν τη στιγμή, ζούνε ζωές παθητικές στον κόσμο του υπαρκτού μαζοχισμού. Μόνο οι dominatrix τους διαφέρουν. Οι αρχαίοι λέγανε ότι ο άνθρωπος βασανίζεται από δύο δήμιους, τον φόβο και την ελπίδα… διαλέγετε και παίρνετε!
Εκτός από την ιστορία που κάποιοι μας απαγγέλουν με auto-q, πριν ακόμα αυτή γραφτεί, υπάρχουν και οι ιστορίες. Οι δικές μας, οι δικές σας ιστορίες (YOURSTORIES, όπα! Βρήκα καινούρια στήλη για το περιοδικό!). Γι’ αυτό γίνετε συλλέκτες εκλεκτών στιγμών και μη βρω ξανά κανέναν σας στο δρόμο και τον ρωτήσω, «τι νέα;» και μου απαντήσει, «τα ίδια, μωρέ»!
Και μη μασάτε! Ούτε η εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ θα γίνει αφροαμερικάνικη, επειδή οι Κενυάτες κατέλαβαν το οβάλ γραφείο (στην Κένυα δεν είχαμε στείλει τον Οτσαλάν transito πριν πάρει ανταπόκριση για το εξπρές του μεσονυχτίου;), ούτε οι κατασκευαστές παπλωμάτων θα γίνουν μεγιστάνες του πλούτου, επειδή θα καταρρεύσει το παγκόσμιο τραπεζικό σύστημα και θα κάνουμε τις οικονομίες μας μασούρια κάτω από τον σιλτέ. Ας ψάξουμε πρώτα τρόπο να αλλάξουμε τη δική μας εξωτερική πολιτική απέναντι στους φίλους και τους συνεργάτες μας, ας αντιμετωπίσουμε τα κραχ των συναισθημάτων μας και τις υφέσεις των ενστίκτων μας και ύστερα θα βρούμε χρόνο να γίνουμε από δυο παγκόσμια χωριά παγκόσμιοι χωριάτες…
Οι πρώτοι, διαρκώς παγιδευμένοι σε ένα φανταστικό παρελθόν και σε μία μεταφυσική αναπόλησή του, σχολιάζουν την ειδησεογραφία με all time classic ατάκες συνοικιακού καφενείου: Παλιά ήταν αλλιώς, κάποτε, ρε, κοιμόμασταν με την πόρτα ξεκλείδωτη, τώρα έρχονται αυτοί οι εξωγήινοι και μας παίρνουν τις δουλειές και με αυτόν τον παλιόκαιρο, γαμώτο, δε ξέρεις και τι να φορέσεις κλπ.
Οι άλλοι, παρασυρμένοι από την παραίσθηση ενός θαυμαστού καινούριου κόσμου, που με τα πόδια να ερχότανε θα είχε φτάσει, εμπλουτίζουν τα δικά τους σχόλια με την αισθητική των αρτίστικων cafe-bar: Πολύ προχώ η νέα εποχή, αύριο θα κατεβάσω το επόμενο επεισόδιο της ζωής μου, θα ανεβάσω pics και clips από ταξίδια που δε θα κάνω ποτέ και πριν βγω (από που;), θα κάνω update στα καμμένα εγκεφαλικά μου κύτταρα…
Και οι μεν και οι δε αντιμετωπίζουν τον κόσμο και τη ζωή σαν μεταγλωττισμένο σίριαλ, όπου όλες τις φωνές τις κάνει ο ίδιος ηθοποιός. Και οι δύο, αντί να απολαμβάνουν τη στιγμή, ζούνε ζωές παθητικές στον κόσμο του υπαρκτού μαζοχισμού. Μόνο οι dominatrix τους διαφέρουν. Οι αρχαίοι λέγανε ότι ο άνθρωπος βασανίζεται από δύο δήμιους, τον φόβο και την ελπίδα… διαλέγετε και παίρνετε!
Εκτός από την ιστορία που κάποιοι μας απαγγέλουν με auto-q, πριν ακόμα αυτή γραφτεί, υπάρχουν και οι ιστορίες. Οι δικές μας, οι δικές σας ιστορίες (YOURSTORIES, όπα! Βρήκα καινούρια στήλη για το περιοδικό!). Γι’ αυτό γίνετε συλλέκτες εκλεκτών στιγμών και μη βρω ξανά κανέναν σας στο δρόμο και τον ρωτήσω, «τι νέα;» και μου απαντήσει, «τα ίδια, μωρέ»!
Και μη μασάτε! Ούτε η εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ θα γίνει αφροαμερικάνικη, επειδή οι Κενυάτες κατέλαβαν το οβάλ γραφείο (στην Κένυα δεν είχαμε στείλει τον Οτσαλάν transito πριν πάρει ανταπόκριση για το εξπρές του μεσονυχτίου;), ούτε οι κατασκευαστές παπλωμάτων θα γίνουν μεγιστάνες του πλούτου, επειδή θα καταρρεύσει το παγκόσμιο τραπεζικό σύστημα και θα κάνουμε τις οικονομίες μας μασούρια κάτω από τον σιλτέ. Ας ψάξουμε πρώτα τρόπο να αλλάξουμε τη δική μας εξωτερική πολιτική απέναντι στους φίλους και τους συνεργάτες μας, ας αντιμετωπίσουμε τα κραχ των συναισθημάτων μας και τις υφέσεις των ενστίκτων μας και ύστερα θα βρούμε χρόνο να γίνουμε από δυο παγκόσμια χωριά παγκόσμιοι χωριάτες…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου