να ‘μαι ξανά. εδώ, μπροστά στο τείχος των δακρύων. στέκομαι όρθιος στο τείχος κατά μέτωπο. μετράω ρυθμικά κι έχω τα μάτια μου κλειστά και σφραγισμένα. δεν κλέβω. μέσα από τα δάχτυλά μου δεν κοιτώ. κλέβοντας ζω, μα όταν παίζω, παίζω τίμια.
είκοσι, είκοσι πέντε… είμαι εγώ. παλεύω μέσα μου να φτιάξω έναν άλλο, μα πάντα ο ίδιος μένω. εγώ, ο άνθρωπος που μετράει. το νέο, εξελιγμένο είδος. είμαι μέρος του παιχνιδιού. είμαι τριάντα τριών και αφήνω πίσω μου τον πρόλογο για να περάσω στο θέμα επιτέλους. το θέμα μου είσαι εσύ. το θήραμά μου.
τριάντα, τριάντα πέντε, σαράντα… είμαι εθελοντής. προσφέρθηκα, μόνος εγώ, να τα φυλάξω. δε μετανιώνω. μα σύντομα θα πάψω να είμαι ο φύλακας. θα γίνω κυνηγός. και τότε θα είμαι σκληρός και ανελέητος. δε θα σου χαριστώ. γι’ αυτό τρέξε και κρύψου!
σαράντα πέντε, πενήντα… να ‘μαι εδώ. κάτω από τη γέφυρα των στεναγμών. με ακούς, μα δε με βλέπεις. εγώ μετράω ρυθμικά κι εσύ ψάχνεις κρυψώνα. κρύψου καλά, γιατί όταν πάψω να μετρώ, μια λεγεώνα μέρες θα έρθει ξοπίσω σου να σε καταδιώξει.
πενήντα πέντε, εξήντα, εξήντα πέντε… ο χρόνος σου τελειώνει. μη καθυστερείς. γρήγορα κρύψου, μα κρύψου με αξιοπρέπεια. μη γίνεσαι ικέτης στους ναούς. μη ψάχνεις για άσυλα. με ένα μου φύσημα γκρεμίζονται οι ναοί. με μια μου ανάσα τα άσυλα καταργούνται. βάλε μου δύσκολα!
εβδομήντα, εβδομήντα πέντε… είμαι εγώ, γιατί είμαστε πολλοί. γιατί με εμένα ο νέος αιώνας –τώρα- ξεκινάει. ό,τι ήξερες μέχρι τώρα, ξέχνα το! μη περιμένεις βοήθειες. σε αυτό το νέο κόσμο τίποτα δε θα βρεις τον κόσμο τον παλιό να σου θυμίζει.
ογδόντα, ογδόντα πέντε, ενενήντα… εδώ, στο δρόμο της απώλειας. του ρολογιού οι δείκτες σμίγουνε. στερεύει η άμμος στην κλεψύδρα. έπαψα να ακούω τα βήματά σου στο κενό. πάει να πει πως κρύφτηκες. πως δέχτηκες τους όρους μου. ας παίξουμε λοιπόν!
ενενήντα πέντε, εκατό… βγαίνω!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου