Τι είναι αυτό το βιβλίο; Είναι μια παράξενη βιογραφία;
Το (...) είναι ένα μυθιστόρημα σε αποσπάσματα. Θυμίζει κείμενο αυτοβιογραφικό, αλλά στην πραγματικότητα δεν είναι. Άλλωστε, κάτι τέτοιο δεν θα ενδιέφερε κανέναν και εμένα λογοτεχνικά ελάχιστα θα με συγκινούσε. Είναι γραμμένο σε πρώτο πρόσωπο αφενός λόγω συγγραφικού εγωισμού αφετέρου διότι πιστεύω πως οι καλύτερες ιστορίες λέγονται πάντα στο πρώτο ενικό.
Είναι σημειώσεις από το ημερολόγιο σου;
Το ημερολόγιό μου το έχω μόνο για να γράφω όσο πρέπει να θυμηθώ, μα πάντα ξεχνάω να το κάνω. Αν ακολούθησα τη συγκεκριμένη φόρμα γραψίματος, το έκανα για να προσδώσω τάξη και ρυθμό σε αυτήν την αναρχική βιογραφία. Με άλλα λόγια σας λέω, παραβλέψτε την αποσπασματικότητα των επεισοδίων και διαβάστε το βιβλίο από τη αρχή ως το τέλος, όπως εγώ σας το παρέδωσα.
Γιατί να διαβάσουμε το «ημερολόγιο» σου;
Διότι αυτό δεν είναι το «ημερολόγιο», αλλά το «ιδεολόγιό» μου. Κι αν οι ημέρες μου δεν αφορούν κανέναν, οι ιδέες μου ίσως και να έχουν κάτι να σας πουν.
Υπάρχει κάτι το ανησυχητικό στις ιστορίες του βιβλίου… Τι σε οδήγησε να γράψεις αυτό το βιβλίο;
Το (...) είναι μια μαρτυρία ή μάλλον μια διαμαρτυρία. Αποτελεί γνήσιο προϊόν των ανησυχιών μου και αποτέλεσμα της απόπειρας αποκωδικοποίησής τους. Το βιβλίο αυτό είναι η αντίδραση στην παραισθητική πραγματικότητα που υφίσταμαι.
Η λογοτεχνία έχει ανάγκη το κίνητρο του φόβου;
Μια ικανή και αναγκαία ποσότητα φόβου αποτελεί το κίνητρο για τα πάντα. Ο φόβος του αιφνίδιου θανάτου γέννησε τον πολιτισμό και ο φόβος της απώλειας παράγει τον έρωτα και όλα τα άλλα κτητικά και δοτικά συναισθήματα που κάνουν τον κόσμο να προχωρά και τη ζωή να συνεχίζεται Η δικιά μου λογοτεχνία, πάντως, χρειάζεται το κίνητρο του φόβου για να ξεπεράσει τις φοβίες της.
Στο (...) πρωταγωνιστούν οι δαίμονες σου;
Ο δαίμονάς μου κάποτε μου ψυθίρισε στο αυτί μια ιστορία κι ύστερα εγώ κάθισα και την έγραψα. Στο (...) πρωταγωνιστούν οι δικοί σας δαίμονες.
Σε απασχολεί ποιοί είναι οι αναγνώστες σου;
Πολύ. Στο μεταξύ όμως, αγαπημένος μου αναγνώστης παραμένω εγώ.
Έχεις εμμονή με το Κακό;
Έχω πολλές εμμονές και ίσως αυτό να είναι πραγματικά κακό.
Υπάρχει Καλό και Κακό;
Υπάρχει καλύτερο και χειρότερο και κάπου στη μέση ένα θηλαστικό που κάποτε απέκτησε συνείδηση, στάθηκε στα δυο του πόδια και άρχισε να βαδίζει σε ένα μονοπάτι που ξεκινά και καταλήγει στο ίδιο ακριβώς σημείο.
Ποιό είναι το χειρότερο πράγμα που έχεις κάνει στη ζωή σου;
Αυτό!
Τι άλλο κάνεις στη ζωή σου;
Μεταξύ άλλων εργάζομαι ως δικηγόρος στο Βόλο.
Ακούς μουσική;
Αυτή τη στιγμή, όχι. Ακούω τα πλήκτρα στον υπολογιστή μου. Αγαπώ την μουσική, αλλά εκνευρίζομαι όταν η μουσική δε με αφήνει να ακούσω εκλεκτούς ήχους, όπως το σπάραγμα της εθνικής οδού τη νύχτα ή των χειλιών που ξεκολλάνε ύστερα από ένα διψασμένο φιλί.
Ποιο τραγούδι θα διάλεγες σαν μουσική υπόκρουση στο βιβλίο σου;
Στο βιβλίο μου ακούγονται δύο τραγούδια, το «ακρογιαλιές, δειλινά» του Τσιτσάνη και το «high hopes» (division bell) των Pink Floyd, μα δε τα διάλεξα εγώ. Ίσως η μόνη κατάλληλη μουσική υπόκρουση του (...) να είναι το θρόισμα των σελίδων του. Αν ήτανε, πάντως, τραγούδι, θα ήταν ένα πανκ ρέκβιεμ.
Η Αθήνα είναι μια πόλη που μπορεί να εμπνεύσει ένα συγγραφέα;
Αν και έχω ζήσει πολλά χρόνια στην Αθήνα, εξακολουθώ να νιώθω επισκέπτης και έτσι μόνο αποσπασματικά αντλώ έμπνευση από το αστικό τοπίο της. Προσωπικά ως συγγραφέας προτιμώ να πολεοδομώ λογοτεχνικά τους δικούς μου τόπους.
Ταξιδεύεις μόνος σου;
Παλαιότερα αυτό ήταν η αγαπημένη μου συνήθεια. Σημαντικό μέρος, άλλωστε, αυτού του βιβλίου γράφτηκε ενώ ταξίδευα μόνος μου. Σήμερα πλέον μόνος μου δε ταξιδεύω, παρά μόνο μετακινούμαι και μόνον όταν αυτό είναι απολύτως απαραίτητο. Προτιμώ την εν κινήσει συντροφικότητα. Να ταξιδεύω με τον άλλον, μέσα στον άλλον και δια μέσω του άλλου.
Έχεις ήδη κυκλοφορήσει άλλα δύο βιβλία. Τι έχεις να πεις γι’ αυτά;
Α, είναι εξαιρετικά! Τα συνιστώ ανεπιφύλακτα...
Πες μου τι όνειρο είδες χθες το βράδυ;
Δε μπορώ να το πω. Ντρέπομαι
Το (...) είναι ένα μυθιστόρημα σε αποσπάσματα. Θυμίζει κείμενο αυτοβιογραφικό, αλλά στην πραγματικότητα δεν είναι. Άλλωστε, κάτι τέτοιο δεν θα ενδιέφερε κανέναν και εμένα λογοτεχνικά ελάχιστα θα με συγκινούσε. Είναι γραμμένο σε πρώτο πρόσωπο αφενός λόγω συγγραφικού εγωισμού αφετέρου διότι πιστεύω πως οι καλύτερες ιστορίες λέγονται πάντα στο πρώτο ενικό.
Είναι σημειώσεις από το ημερολόγιο σου;
Το ημερολόγιό μου το έχω μόνο για να γράφω όσο πρέπει να θυμηθώ, μα πάντα ξεχνάω να το κάνω. Αν ακολούθησα τη συγκεκριμένη φόρμα γραψίματος, το έκανα για να προσδώσω τάξη και ρυθμό σε αυτήν την αναρχική βιογραφία. Με άλλα λόγια σας λέω, παραβλέψτε την αποσπασματικότητα των επεισοδίων και διαβάστε το βιβλίο από τη αρχή ως το τέλος, όπως εγώ σας το παρέδωσα.
Γιατί να διαβάσουμε το «ημερολόγιο» σου;
Διότι αυτό δεν είναι το «ημερολόγιο», αλλά το «ιδεολόγιό» μου. Κι αν οι ημέρες μου δεν αφορούν κανέναν, οι ιδέες μου ίσως και να έχουν κάτι να σας πουν.
Υπάρχει κάτι το ανησυχητικό στις ιστορίες του βιβλίου… Τι σε οδήγησε να γράψεις αυτό το βιβλίο;
Το (...) είναι μια μαρτυρία ή μάλλον μια διαμαρτυρία. Αποτελεί γνήσιο προϊόν των ανησυχιών μου και αποτέλεσμα της απόπειρας αποκωδικοποίησής τους. Το βιβλίο αυτό είναι η αντίδραση στην παραισθητική πραγματικότητα που υφίσταμαι.
Η λογοτεχνία έχει ανάγκη το κίνητρο του φόβου;
Μια ικανή και αναγκαία ποσότητα φόβου αποτελεί το κίνητρο για τα πάντα. Ο φόβος του αιφνίδιου θανάτου γέννησε τον πολιτισμό και ο φόβος της απώλειας παράγει τον έρωτα και όλα τα άλλα κτητικά και δοτικά συναισθήματα που κάνουν τον κόσμο να προχωρά και τη ζωή να συνεχίζεται Η δικιά μου λογοτεχνία, πάντως, χρειάζεται το κίνητρο του φόβου για να ξεπεράσει τις φοβίες της.
Στο (...) πρωταγωνιστούν οι δαίμονες σου;
Ο δαίμονάς μου κάποτε μου ψυθίρισε στο αυτί μια ιστορία κι ύστερα εγώ κάθισα και την έγραψα. Στο (...) πρωταγωνιστούν οι δικοί σας δαίμονες.
Σε απασχολεί ποιοί είναι οι αναγνώστες σου;
Πολύ. Στο μεταξύ όμως, αγαπημένος μου αναγνώστης παραμένω εγώ.
Έχεις εμμονή με το Κακό;
Έχω πολλές εμμονές και ίσως αυτό να είναι πραγματικά κακό.
Υπάρχει Καλό και Κακό;
Υπάρχει καλύτερο και χειρότερο και κάπου στη μέση ένα θηλαστικό που κάποτε απέκτησε συνείδηση, στάθηκε στα δυο του πόδια και άρχισε να βαδίζει σε ένα μονοπάτι που ξεκινά και καταλήγει στο ίδιο ακριβώς σημείο.
Ποιό είναι το χειρότερο πράγμα που έχεις κάνει στη ζωή σου;
Αυτό!
Τι άλλο κάνεις στη ζωή σου;
Μεταξύ άλλων εργάζομαι ως δικηγόρος στο Βόλο.
Ακούς μουσική;
Αυτή τη στιγμή, όχι. Ακούω τα πλήκτρα στον υπολογιστή μου. Αγαπώ την μουσική, αλλά εκνευρίζομαι όταν η μουσική δε με αφήνει να ακούσω εκλεκτούς ήχους, όπως το σπάραγμα της εθνικής οδού τη νύχτα ή των χειλιών που ξεκολλάνε ύστερα από ένα διψασμένο φιλί.
Ποιο τραγούδι θα διάλεγες σαν μουσική υπόκρουση στο βιβλίο σου;
Στο βιβλίο μου ακούγονται δύο τραγούδια, το «ακρογιαλιές, δειλινά» του Τσιτσάνη και το «high hopes» (division bell) των Pink Floyd, μα δε τα διάλεξα εγώ. Ίσως η μόνη κατάλληλη μουσική υπόκρουση του (...) να είναι το θρόισμα των σελίδων του. Αν ήτανε, πάντως, τραγούδι, θα ήταν ένα πανκ ρέκβιεμ.
Η Αθήνα είναι μια πόλη που μπορεί να εμπνεύσει ένα συγγραφέα;
Αν και έχω ζήσει πολλά χρόνια στην Αθήνα, εξακολουθώ να νιώθω επισκέπτης και έτσι μόνο αποσπασματικά αντλώ έμπνευση από το αστικό τοπίο της. Προσωπικά ως συγγραφέας προτιμώ να πολεοδομώ λογοτεχνικά τους δικούς μου τόπους.
Ταξιδεύεις μόνος σου;
Παλαιότερα αυτό ήταν η αγαπημένη μου συνήθεια. Σημαντικό μέρος, άλλωστε, αυτού του βιβλίου γράφτηκε ενώ ταξίδευα μόνος μου. Σήμερα πλέον μόνος μου δε ταξιδεύω, παρά μόνο μετακινούμαι και μόνον όταν αυτό είναι απολύτως απαραίτητο. Προτιμώ την εν κινήσει συντροφικότητα. Να ταξιδεύω με τον άλλον, μέσα στον άλλον και δια μέσω του άλλου.
Έχεις ήδη κυκλοφορήσει άλλα δύο βιβλία. Τι έχεις να πεις γι’ αυτά;
Α, είναι εξαιρετικά! Τα συνιστώ ανεπιφύλακτα...
Πες μου τι όνειρο είδες χθες το βράδυ;
Δε μπορώ να το πω. Ντρέπομαι
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου