Πως θα περιγράφατε το (...);
Το (...)αποτελεί το χρονικό ενός πολιτισμού, χτισμένου έξω από τα σύνορα του χρόνου. Είναι το μυστικό σχέδιο πόλης ενός κόσμου αλλόκοτου χωρίς όρια και συντεταγμένες. Τα οκτώ κεφάλαια αυτού του βιβλίου μοιάζουν με ιστορίες τρόμου και μυστηρίου, αλλά στην πραγματικότητα το μόνο μυστήριο στην ιστορία είναι η ίδια η συγγραφή της. Ενώ τον τρόμο κανένας αναγνώστης δε πρόκειται να τον νιώσει περισσότερο από τους ίδιους τους ήρωες του βιβλίου, οι οποίοι είναι όλοι τους πρόσωπα φανταστικά αλλά κανένας τους δε το γνωρίζει ακόμα.
Πως προέκυψε η συγγραφή ενός λογοτεχνικού βιβλίου αυτού του είδους;
Θέλησα να γράψω ένα βιβλίο με θέμα την τρομοκρατία. Αφήνω κάποιους από τους ήρωες μου να την υμνούν και άλλους να την καταδικάζουν. Εγώ περιορίζομαι στο να την περιγράφω και να την ταξινομώ. Προσπάθησα να μιλήσω για όλα τα είδη της τρομοκρατίας ξεκινώντας από την οικογενειακή και καταλήγοντας στην πολιτική. Δε ξέρω αν τα κατάφερα, πάντως εγώ το διασκέδασα. Κυρίως όταν έγραφα για την ερωτική τρομοκρατία στο αγαπημένο μου κεφάλαιο, Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΟΥ ΛΥΚΟΥ.
Η μετάβαση από τον κόσμο του παραμυθιού σε αυτόν του τρόμου ήταν ομαλή;
Δεν αισθάνομαι ότι άφησα κάποιον κόσμο για να περάσω σε κάποιον άλλο. Δεν αρνούμαι ότι οι κόσμοι είναι περισσότεροι από ένας, αλλά προς το παρόν προτιμώ να μένω στον δικό μου κόσμο και να στέλνω ανταποκρίσεις από αυτόν. Εξάλλου όλοι μέσα σε ένα παραμύθι ζούμε και όλοι να βρούμε το ρόλο μας μέσα σε αυτό το παραμύθι ψάχνουμε. Και έπειτα τίποτα δεν μπορεί να είναι πιο τρομακτικό από ένα καλό παραμύθι. Ξεχνάμε και ξεχνιόμαστε παρακολουθώντας το παραμύθι της επικαιρότητας να ξεχειλίζει από τις οθόνες μας, αλλά αναρωτιέμαι, υπάρχει τίποτα πιο τρομακτικό από το θαμπό όραμα του κοινωνικού μας κράτους στο πλαίσιο της υπερσύγχρονης τηλεπαθητικής και κληρονομικής μας δημοκρατίας;
Ποιος κόσμος σας εκφράζει περισσότερο; Σε ποιον από τους δύο θα θέλατε να επιστρέψετε;
Δε θέλω να επιστρέψω πουθενά γιατί δεν έχω φύγει από κάπου. Κανένας κόσμος δε μπορεί να με εκφράσει – εγώ είμαι αυτός που προσπαθώ να εκφράσω τους άλλους κόσμους αντιπαραβάλλοντάς τους με τον δικό μου. Έγραψα τις (...) δοκιμάζοντας να πω κάτι με έναν συγκεκριμένο τρόπο. Στη συνέχεια το μόνο που έκανα ήταν να βγω από το δωμάτιο, να ανοίξω μια εφημερίδα, να κατεβώ στο δρόμο και να μιλήσω με έναν περαστικό. Ύστερα επέστρεψα στο δωμάτιο και έγραψα ξανά την ίδια ιστορία με άλλα λόγια. Ας πούμε πως αντάλλαξα τους δράκους του παραμυθιού με πραγματικούς δράκους. Και για να επιστρέψω στην παραισθησιακή μας επικαιρότητα, δε νομίζετε ότι πολλοί πρίγκιπες μαζεύτηκαν στην ίδια ιστορία;
Ως συγγραφέας προτιμάτε την παιδική ή την ενήλικη λογοτεχνία;
Ως αναγνώστης δε θυμάμαι να γνώρισα ποτέ αυτό που ονομάζεται παιδική λογοτεχνία ή και να την έχω γνωρίσει ήμουν πολύ μικρός τότε για να την ξεχωρίσω. Νομίζω πως δεν υπάρχει παιδική γραφή αλλά μονάχα παιδική ανάγνωση. Δε θα μπορούσα αλλιώς να εξηγήσω πως έγινε να θεωρείται αριστούργημα της «παιδικής» λογοτεχνίας η «Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων», το θαυμαστό παραλήρημα ενός οπιομανούς. Ή μήπως δεν είναι η παιδική ανάγνωση που καθιέρωσε ως το δημοφιλέστερο παιδικό τραγουδάκι το «Ήταν ένα Μικρό Καράβι», έναν ύμνο στον κανιβαλισμό; Νομίζω πως όλοι οι συγγραφείς οφείλουν να είναι πρώτα και κύρια αναγνώστες των εαυτών τους. Ως αναγνώστης και εγώ του εαυτού μου, προσπαθώ να γράφω πρώτα και κύρια για μένα και αφού δε θέλω να αντιμετωπίζω τους ενήλικες σαν παιδιά και τα παιδιά σαν ηλίθιους, δε προσπαθώ τίποτα να εξηγώ και δεν τολμώ κανέναν να διδάξω. Στην δική μου την οθόνη υπάρχει μόνο ένα παράθυρο και αυτό σπασμένο. Όσον αφορά τη λογοτεχνία μου βρίσκεται μόλις στον τέταρτό της χρόνο. Άρα απέχει πολύ ακόμα από τη δική της ενηλικίωση.
Αποτελεί η συγγραφή μια φυγή από την πραγματικότητα;
Μόνο τα ίδια τα γεγονότα αποτελούν φυγή από την πραγματικότητα. Ζω για να ξεφύγω από τη ζωή και γράφω για να αναλάβω τις ευθύνες μου απέναντι στο αναπόφευκτο. Θα ήθελα να συμβαίνει το αντίθετο, αλλά δεν τους έθεσα εγώ τους κανόνες του παιχνιδιού.
Το (...)αποτελεί το χρονικό ενός πολιτισμού, χτισμένου έξω από τα σύνορα του χρόνου. Είναι το μυστικό σχέδιο πόλης ενός κόσμου αλλόκοτου χωρίς όρια και συντεταγμένες. Τα οκτώ κεφάλαια αυτού του βιβλίου μοιάζουν με ιστορίες τρόμου και μυστηρίου, αλλά στην πραγματικότητα το μόνο μυστήριο στην ιστορία είναι η ίδια η συγγραφή της. Ενώ τον τρόμο κανένας αναγνώστης δε πρόκειται να τον νιώσει περισσότερο από τους ίδιους τους ήρωες του βιβλίου, οι οποίοι είναι όλοι τους πρόσωπα φανταστικά αλλά κανένας τους δε το γνωρίζει ακόμα.
Πως προέκυψε η συγγραφή ενός λογοτεχνικού βιβλίου αυτού του είδους;
Θέλησα να γράψω ένα βιβλίο με θέμα την τρομοκρατία. Αφήνω κάποιους από τους ήρωες μου να την υμνούν και άλλους να την καταδικάζουν. Εγώ περιορίζομαι στο να την περιγράφω και να την ταξινομώ. Προσπάθησα να μιλήσω για όλα τα είδη της τρομοκρατίας ξεκινώντας από την οικογενειακή και καταλήγοντας στην πολιτική. Δε ξέρω αν τα κατάφερα, πάντως εγώ το διασκέδασα. Κυρίως όταν έγραφα για την ερωτική τρομοκρατία στο αγαπημένο μου κεφάλαιο, Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΟΥ ΛΥΚΟΥ.
Η μετάβαση από τον κόσμο του παραμυθιού σε αυτόν του τρόμου ήταν ομαλή;
Δεν αισθάνομαι ότι άφησα κάποιον κόσμο για να περάσω σε κάποιον άλλο. Δεν αρνούμαι ότι οι κόσμοι είναι περισσότεροι από ένας, αλλά προς το παρόν προτιμώ να μένω στον δικό μου κόσμο και να στέλνω ανταποκρίσεις από αυτόν. Εξάλλου όλοι μέσα σε ένα παραμύθι ζούμε και όλοι να βρούμε το ρόλο μας μέσα σε αυτό το παραμύθι ψάχνουμε. Και έπειτα τίποτα δεν μπορεί να είναι πιο τρομακτικό από ένα καλό παραμύθι. Ξεχνάμε και ξεχνιόμαστε παρακολουθώντας το παραμύθι της επικαιρότητας να ξεχειλίζει από τις οθόνες μας, αλλά αναρωτιέμαι, υπάρχει τίποτα πιο τρομακτικό από το θαμπό όραμα του κοινωνικού μας κράτους στο πλαίσιο της υπερσύγχρονης τηλεπαθητικής και κληρονομικής μας δημοκρατίας;
Ποιος κόσμος σας εκφράζει περισσότερο; Σε ποιον από τους δύο θα θέλατε να επιστρέψετε;
Δε θέλω να επιστρέψω πουθενά γιατί δεν έχω φύγει από κάπου. Κανένας κόσμος δε μπορεί να με εκφράσει – εγώ είμαι αυτός που προσπαθώ να εκφράσω τους άλλους κόσμους αντιπαραβάλλοντάς τους με τον δικό μου. Έγραψα τις (...) δοκιμάζοντας να πω κάτι με έναν συγκεκριμένο τρόπο. Στη συνέχεια το μόνο που έκανα ήταν να βγω από το δωμάτιο, να ανοίξω μια εφημερίδα, να κατεβώ στο δρόμο και να μιλήσω με έναν περαστικό. Ύστερα επέστρεψα στο δωμάτιο και έγραψα ξανά την ίδια ιστορία με άλλα λόγια. Ας πούμε πως αντάλλαξα τους δράκους του παραμυθιού με πραγματικούς δράκους. Και για να επιστρέψω στην παραισθησιακή μας επικαιρότητα, δε νομίζετε ότι πολλοί πρίγκιπες μαζεύτηκαν στην ίδια ιστορία;
Ως συγγραφέας προτιμάτε την παιδική ή την ενήλικη λογοτεχνία;
Ως αναγνώστης δε θυμάμαι να γνώρισα ποτέ αυτό που ονομάζεται παιδική λογοτεχνία ή και να την έχω γνωρίσει ήμουν πολύ μικρός τότε για να την ξεχωρίσω. Νομίζω πως δεν υπάρχει παιδική γραφή αλλά μονάχα παιδική ανάγνωση. Δε θα μπορούσα αλλιώς να εξηγήσω πως έγινε να θεωρείται αριστούργημα της «παιδικής» λογοτεχνίας η «Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων», το θαυμαστό παραλήρημα ενός οπιομανούς. Ή μήπως δεν είναι η παιδική ανάγνωση που καθιέρωσε ως το δημοφιλέστερο παιδικό τραγουδάκι το «Ήταν ένα Μικρό Καράβι», έναν ύμνο στον κανιβαλισμό; Νομίζω πως όλοι οι συγγραφείς οφείλουν να είναι πρώτα και κύρια αναγνώστες των εαυτών τους. Ως αναγνώστης και εγώ του εαυτού μου, προσπαθώ να γράφω πρώτα και κύρια για μένα και αφού δε θέλω να αντιμετωπίζω τους ενήλικες σαν παιδιά και τα παιδιά σαν ηλίθιους, δε προσπαθώ τίποτα να εξηγώ και δεν τολμώ κανέναν να διδάξω. Στην δική μου την οθόνη υπάρχει μόνο ένα παράθυρο και αυτό σπασμένο. Όσον αφορά τη λογοτεχνία μου βρίσκεται μόλις στον τέταρτό της χρόνο. Άρα απέχει πολύ ακόμα από τη δική της ενηλικίωση.
Αποτελεί η συγγραφή μια φυγή από την πραγματικότητα;
Μόνο τα ίδια τα γεγονότα αποτελούν φυγή από την πραγματικότητα. Ζω για να ξεφύγω από τη ζωή και γράφω για να αναλάβω τις ευθύνες μου απέναντι στο αναπόφευκτο. Θα ήθελα να συμβαίνει το αντίθετο, αλλά δεν τους έθεσα εγώ τους κανόνες του παιχνιδιού.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου