Το πρωί εκείνο έγινα μάρτυρας ενός ακόμη επεισοδίου δι’ ασήμαντον αφορμήν. Ήμουν στους πρώτους της ημέρας μου κόκκους καφέ, όταν άκουσα τις φωνές τους. Πελάτες και προσωπικό, καμιά δεκαριά άτομα όλοι, τρέξαμε έξω. Να δούμε, αφού να τους ακούμε μονάχα δεν μας έφτανε.
Τα πρόσωπα του δράματος ήταν δύο. Ένας με μια άσπρη ποδιά σφιχτά στη μέση του δεμένη κι ένας άλλος. Ένας από αυτούς τους άλλους που κάθε φορά, όταν τους συναντώ, γνωρίζω την κεραυνοβόλο αντιπάθεια. Η διαφορά τους είχε ως αφετηρία την επικίνδυνη οδήγηση ενός από τους δύο. Ή και των δύο, δεν κατάλαβα ακριβώς. Δεν προσπάθησα να καταλάβω. Αυτομάτως και ενστικτωδώς πήρα το μέρος του τύπου με την άσπρη ποδιά. Όση ώρα κάποιοι από τους περαστικούς –πόσο περαστικοί αλήθεια είναι κάποιοι άνθρωποι;– ανέπτυσσαν εθελοντικώς τις ειρηνευτικές τους πρωτοβουλίες, εγώ βάλθηκα να φαντάζομαι τι ακριβώς σήμαινε η άσπρη αυτή ποδιά. Και στενοχωρήθηκα πολύ, όταν πάνω στην αψιμαχία, αυτή λύθηκε, έπεσε χάμω και βάναυσα ποδοπατήθηκε. Αν έπρεπε μέσα σ’ αυτόν τον χαμό κάτι στο τέλος να σωθεί, ήταν η λευκότητα αυτής της ποδιάς. Κανείς όμως δεν το σκέφτηκε. Κανείς στον κόσμο ολόκληρο. Μόνον εγώ, που κάπνιζα και παρατηρούσα το επεισόδιο με ενδιαφέρον σχεδόν φίλαθλο.
Τελικά το αιματοκύλισμα απεφεύχθη. Και όλοι επιστρέψαμε στις θέσεις μας. Κι εγώ, στο μεταξύ, είχα για ακόμη μια φορά πέσει έξω. Ο τύπος με την ποδιά στη μέση είχε άδικο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου