Μια φορά αναγκάστηκα να περάσω δύο ολόκληρες ώρες παρέα με δύο άσχημες γυναίκες. Το ότι ήταν άσχημες δεν ήταν και τόσο κακό. Άλλωστε, οι πιο γοητευτικές γυναίκες που έχω γνωρίσει άσχημες ήταν. Θυμάμαι μάλιστα πως κάποτε μια άσχημη γυναίκα την είχα σχεδόν ερωτευτεί. Το πρόβλημα με τις συγκεκριμένες δύο άσχημες ήταν ότι εκτός από άσχημες ήταν και βαρετές. Αφόρητα, ανυπόφορα βαρετές. Άσχημες και βαρετές.
Κι έπειτα πέρασα δυο ζωές κοντά παρέα με μια γυναίκα όμορφη. Στ΄ αλήθεια όμορφη πολύ. Μια μέρα την έβλεπα όμορφα να μου μιλά. Και άκουγα τα χείλη της, τα πιο όμορφα στον κόσμο, λέξεις να ζωγραφίζουν. Μέχρι που – πώς της ήρθε ξαφνικά; − άρχισε η όμορφη για κάποια άσχημη κάτι να λέει. Κι ασχήμυνε κι αυτή αβάσταχτα, λες κι ήταν η ασχήμια για του κόσμου την πιο όμορφη γυναίκα ασθένεια θανάσιμη και μεταδοτική.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου