Για να υπάρξει κάτι, πρέπει να καταγραφεί στη μνήμη μου. Και για να καταγραφεί στη μνήμη μου, πρέπει να γίνει πρώτα αντιληπτό από τις αισθήσεις μου. Όταν θα πεθάνω όμως και γίνω ξανά σκόνη αστρική, όλα αυτά, μνήμη, κρίση, αισθήσεις και αισθήματα θα χαθούν μαζί μου. Άρα ο θάνατός μου δεν θα προλάβει να υπάρξει. Άρα δεν υπάρχει λόγος να φοβάμαι τον θάνατο. Δεν είναι ανόητο να φοβάμαι κάτι που δεν υπάρχει;
Εντάξει, υπάρχει ο θάνατος των άλλων. Αυτόν τον θάνατο τον είδα, τον άγγιξα, τον μύρισα. Τον κατάλαβα και τον θυμάμαι πολύ καλά. Και ο δικός μου φαντάζομαι πως θα υπάρξει για κάποιους άλλους. Για μένα τον ίδιο όμως ο δικός μου θάνατος δεν θα υπάρξει ποτέ. Πάει και τελείωσε. Δεν θέλω να προχωρήσω περισσότερο το συλλογισμό μου αυτό γιατί στο τέλος θα πιστέψω πως είμαι αθάνατος. Και ο κίνδυνος να την ψωνίσω έτσι, με τόσο άδοξο τρόπο, καραδοκεί. Γι’ αυτό αφήνω τον θάνατο και επιστρέφω στο κυρίως θέμα. Στον φόβο.
Αφού λοιπόν τα λέω τόσο ωραία και τα πιστεύω κιόλας όλα αυτά, τότε γιατί εξακολουθώ να φοβάμαι πως θα πεθάνω; Μα για τον ίδιο ακριβώς λόγο που στα πάρτι των παιδικών μου χρόνων έτρεμα μήπως και χρειαστεί να φύγω πριν αυτά τελειώσουν. Γιατί δεν μπορώ να συμβιβαστώ με την ιδέα πως το πάρτι θα συνεχιστεί χωρίς εμένα.
Ας έρθει λοιπόν η συντέλεια του κόσμου να ξεμπερδεύουμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου