τα κυματα της ασφαλτου

ταξιδευω με το κτελ απο τη θεσσαλονικη για τη λαρισα. ειναι αργα κ κυριακη. ειναι μισογεματο. ενας επιβατης, τρεις-τεσσερις θεσεις πιο μπροστα απο εδω οπου καθομαι, κοιμαται και εκει μεσα στον υπνο του κατι παραμιλαει. οι αλλοι το βρισκουν αυτο διασκεδαστικο, αλλα γελανε χαμηλοφωνα για να μην τον ξυπνησουν. εγω προσπαθω να καταλαβω τι ακριβως ειναι αυτο που λεει, αλλα, οσο κ αν προσπαθω, δεν βγαζω κανενα νοημα. λιγο πριν τα παρατησω κ επιστρεψω στο βιβλιο μου, καταφερνω να πιασω πεντε-εξι λεξεις στη σειρα: «κουναει πολυ.. παω να κατσω μεσα». σκεφτομαι οτι αν συνεχισει να κοιμαται κ να βλεπει το ιδιο ονειρο, θα γινει ο πρωτος ανθρωπος που κατορθωνει να φτασει με καραβι ως τη λαρισα. κοιταζω εξω απο το παραθυρο. ο καιρος εχει αγριεψει κ η ασφαλτος εχει σηκωσει κυματα.