πηγα χθες παρεα με εναν φιλο μια βολτα ως στον κισσαβο. στην επιστροφη μεσω αγιας ο δρομος μας περνουσε διπλα απο ενα πολυ ομορφο πετρινο τοξωτο γεφυρι. το ειδαμε κ σταματησαμε να το φωτογραφισουμε. οπως εμαθα μετα, το γεφυρι αυτο οι ντοπιοι το λενε "το ευεργετημα" κ το εχτισε ενας κερκυραιος γιατρος στα μεσα του προπροηγουμενου αιωνα. η ιστορια τοσο του γεφυριου οσο κ του γεφυροποιου ειναι πολυ ρομαντικη κ εμπνευστικη. εμενα, ωστοσο, κατα τη διαρκεια της συντομης στασης μας εκει μια αλλη σκεψη με απασχολησε. καποια στιγμη, λοιπον, ενω κρατουσα τη φωτογραφικη μου μηχανη κ το σημαδευα, συνειδητοποιησα οτι για να φωτογραφισω το πετρινο γεφυρι πατουσα πανω σε μια αλλη γεφυρα πολυ νεοτερη του κ τσιμεντενια φυσικα. σκεφτηκα πως οσοι αιωνες κ να περασουν δεν θα βρεθει κανενας σαν κ εμενα, περιεργος περαστικος, να διακοψει την πορεια του για να χαζεψει αυτην την τσιμεντενια γεφυρα. κανεις στο μελλον δεν θα νοιαστει να μαθει το ονομα του ανθρωπου που την εχτισε. κανενας θρυλος δεν προκειται να συνοδευσει την μαλλον ανιαρη της ιστορια. η τσιμεντενια γεφυρα υπαρχει εκει μοναχα για να κανει τη δουλεια της, να αντεχει το βαρος των αυτοκινητων που τη διασχιζουνε κ να μην πλημμυριζει καθε φορα που φουσκωνουν τα νερα του χειμαρρου απο κατω. βεβαια, μετα απο αιωνες μπορει να μην υπαρχει ουτε χειμαρρος ουτε κισσαβος, μπορει ουτε καν πλανητης ή εστω ανθρωποι να κανουν βολτες πανω του. μεχρι τοτε, ομως, ολοι εμεις οι περαστικοι θα πρεπει να συνεχισουμε να κανουμε τη δουλεια μας, αφηνοντας την στους επομενους περαστικους αλλοτε ως ενα πετρινο σπουδαιο ευεργετημα κ αλλοτε ως μια τσιμεντενια ανιαρη, μα παντως αποτελεσματικη, ανωνυμη ιστορια
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου