επρεπε να φτασει 25 ιουνιου για να κανω το πρωτο μου μπανιο στη θαλασσα για φετος. αλλες χρονιες ξεκινουσα τα μπανια απο νωρις τον μαϊο, ακομα κ τον απριλιο καμια φορα, κ τα μετρουσα παντα προσεχτικα, σχολαστικα, βαζοντας ως στοχο να φτασω τα 100, πραγμα που μονο μια φορα, μες στην ενηλικη ζωη μου, το καταφερα.
πριν λιγες μερες, κουβεντιαζοντας με καποιον φιλο, που μολις ειχε γυρισει απο τη θαλασσα, του ελεγα οτι στεναχωριεμαι που οι παραθεριστικοι μου στοχοι, οσο περνουν τα χρονια, γινονται ολοενα κ πιο ταπεινοι κ παντα καπου εκει, στα μισα του ιουλιου, μοιραια εγκαταλειπονται. αυτος, για να με παρηγορησει ή για να με κανει να αισθανθω ακομα πιο ασχημα -ακομα δεν εχω καταλαβει- μου ειπε οτι φταιει που ενω μεγαλωνω, δεν αναπροσαρμοζω τους στοχους μου σε κατι λιγοτερο παιδικο απο αυτο των 100 μπανιων. του ζητησα εξηγησεις κ τοτε μου απαντησε οτι αυτος, για παραδειγμα, ειχε βαλει ως στοχο το καλοκαιρι του '15 να κανει μπανιο σε ολες τις παραλιες του πηλιου κ αφου τα καταφερε σχεδον, εβαλε νεο στοχο το '16, να κανει τα μπανια της αλφαβητου, να κολυμπησει δηλαδη σε 24 παραλιες που το ονομα της καθεμιας να αρχιζει κ απο αλλο γραμμα, αρχιζοντας απο την αφησσο του παγασητικου κ τερματιζοντας στους ωρεους της ευβοιας. κ αφου το πετυχε κ αυτο εβαλε για το '17 εναν καινουριο στοχο, ακομα πιο φιλοδοξο, να κανει, λεει, μια βουτια σε ολους τους νομους της χωρας. "τι λες, ρε παλαβε;" υπηρξε η πρωτη μου, συγκρατημενη σχετικα, αντιδραση, "πώς θα το κανεις αυτο; πρωτον, θα πρεπει να ταξιδευεις σχεδον ολο το καλοκαιρι κ δευτερον κ σημαντικοτερο, κ συγγνωμη αμα σου το χαλαω, υπαρχουν, ξερεις, κ νομοι περικλειστοι, που δεν τους βρεχει η θαλασσα." "δεν νομιζω", μου απαντησε ο μαλλον τσακωμενος με τη γεωγραφια φιλος, χωρις να διευκρινιζει σε ποια απο τις δυο ενστασεις μου αναφερεται. κ ενω τον αφησα να ετοιμαζεται για το επομενο του μπανιο σε καποια παραλια της ευρυτανιας, γυρισα σπιτι μου σταληθεια πολυ προβληματισμενος.
μηπως ο φιλος ειχε δικιο τελικα; μηπως οι στοχος των 100 βουτιων ειναι πραγματι παιδικος κ πρεπει να αναζητησω καποιον αλλον πιο υπερβολικο κ ως εκ τουτου πιο ενηλικο; παραδοσιακα η περιοδος των μεγαλων στοχων -τοσο για μενα οσο, νομιζω, κ για τους περισσοτερους- ειναι αυτη του σεπτεμβριου. τοτε που δεσμευομαστε απεναντι στον εαυτο μας πως τον χειμωνα που ερχεται θα αναζητησουμε μια καλυτερη δουλεια, θα τακτοποιησουμε τις εκκρεμοτητες μας, θα κοψουμε τις κακες, τις ανθυγειινες συνηθειες, θα μαζευτουμε, θα σοβαρευτουμε κ θα κανουμε επιτελους ολα αυτα τα οποια τοσα χρονια συνεχεια αναβαλλουμε. μηπως οσο περνουν τα χρονια κ οσο οι στοχοι του φθινοπωρου γινονται ολο κ πιο αγχωτικοι κ επειγοντες, πρεπει κ οι στοχοι του καλοκαιριου να ξεφευγουν απο το αυστηρα ρεαλιστικο πλαισιο των συμβασεων της θνητης ζωης κ του πεπερασμενου κοσμου; θελω να πω, αν εισαι 16 χρονων κ δεν καταφερεις να κανεις 100 μπανια μεσα σε ενα καλοκαιρι, δεν πειραζει, θα ξαναπροσπαθησεις του χρονου που θα εισαι 17 ή του παραχρονου που μολις θα ενηλικιωνεσαι. αν εχεις ομως περασει τα 40 κ δεν βαλεις στοχο να ανεβεις μεσα σε ενα καλοκαιρι σε 100 βουνα ή δεν διασχισεις 100 ποταμια ή εστω δεν ταξιδεψεις σε 100 πλανητες, ξερωγω, ποσες ευκαιριες θα εχεις στο μελλον για να ξαναδοκιμασεις; τι σημασια εχει αν οι στοχοι αυτοι ειναι ανεφικτοι; στο κατω-κατω, αν το καλοσκεφτεις, ολα, ακομα κ αυτα τα 100 μπανια για τους περισσοτερους, ανεφικτα ειναι. ολα ειναι ανεφικτα μα οχι κ τοσο ματαια.
το μονο ματαιο ειναι να ειναι ακομα ιουνιος κ εσυ να λες: "του χρονου, δεν πειραζει.." κ ομως, πειραζει.
πριν λιγες μερες, κουβεντιαζοντας με καποιον φιλο, που μολις ειχε γυρισει απο τη θαλασσα, του ελεγα οτι στεναχωριεμαι που οι παραθεριστικοι μου στοχοι, οσο περνουν τα χρονια, γινονται ολοενα κ πιο ταπεινοι κ παντα καπου εκει, στα μισα του ιουλιου, μοιραια εγκαταλειπονται. αυτος, για να με παρηγορησει ή για να με κανει να αισθανθω ακομα πιο ασχημα -ακομα δεν εχω καταλαβει- μου ειπε οτι φταιει που ενω μεγαλωνω, δεν αναπροσαρμοζω τους στοχους μου σε κατι λιγοτερο παιδικο απο αυτο των 100 μπανιων. του ζητησα εξηγησεις κ τοτε μου απαντησε οτι αυτος, για παραδειγμα, ειχε βαλει ως στοχο το καλοκαιρι του '15 να κανει μπανιο σε ολες τις παραλιες του πηλιου κ αφου τα καταφερε σχεδον, εβαλε νεο στοχο το '16, να κανει τα μπανια της αλφαβητου, να κολυμπησει δηλαδη σε 24 παραλιες που το ονομα της καθεμιας να αρχιζει κ απο αλλο γραμμα, αρχιζοντας απο την αφησσο του παγασητικου κ τερματιζοντας στους ωρεους της ευβοιας. κ αφου το πετυχε κ αυτο εβαλε για το '17 εναν καινουριο στοχο, ακομα πιο φιλοδοξο, να κανει, λεει, μια βουτια σε ολους τους νομους της χωρας. "τι λες, ρε παλαβε;" υπηρξε η πρωτη μου, συγκρατημενη σχετικα, αντιδραση, "πώς θα το κανεις αυτο; πρωτον, θα πρεπει να ταξιδευεις σχεδον ολο το καλοκαιρι κ δευτερον κ σημαντικοτερο, κ συγγνωμη αμα σου το χαλαω, υπαρχουν, ξερεις, κ νομοι περικλειστοι, που δεν τους βρεχει η θαλασσα." "δεν νομιζω", μου απαντησε ο μαλλον τσακωμενος με τη γεωγραφια φιλος, χωρις να διευκρινιζει σε ποια απο τις δυο ενστασεις μου αναφερεται. κ ενω τον αφησα να ετοιμαζεται για το επομενο του μπανιο σε καποια παραλια της ευρυτανιας, γυρισα σπιτι μου σταληθεια πολυ προβληματισμενος.
μηπως ο φιλος ειχε δικιο τελικα; μηπως οι στοχος των 100 βουτιων ειναι πραγματι παιδικος κ πρεπει να αναζητησω καποιον αλλον πιο υπερβολικο κ ως εκ τουτου πιο ενηλικο; παραδοσιακα η περιοδος των μεγαλων στοχων -τοσο για μενα οσο, νομιζω, κ για τους περισσοτερους- ειναι αυτη του σεπτεμβριου. τοτε που δεσμευομαστε απεναντι στον εαυτο μας πως τον χειμωνα που ερχεται θα αναζητησουμε μια καλυτερη δουλεια, θα τακτοποιησουμε τις εκκρεμοτητες μας, θα κοψουμε τις κακες, τις ανθυγειινες συνηθειες, θα μαζευτουμε, θα σοβαρευτουμε κ θα κανουμε επιτελους ολα αυτα τα οποια τοσα χρονια συνεχεια αναβαλλουμε. μηπως οσο περνουν τα χρονια κ οσο οι στοχοι του φθινοπωρου γινονται ολο κ πιο αγχωτικοι κ επειγοντες, πρεπει κ οι στοχοι του καλοκαιριου να ξεφευγουν απο το αυστηρα ρεαλιστικο πλαισιο των συμβασεων της θνητης ζωης κ του πεπερασμενου κοσμου; θελω να πω, αν εισαι 16 χρονων κ δεν καταφερεις να κανεις 100 μπανια μεσα σε ενα καλοκαιρι, δεν πειραζει, θα ξαναπροσπαθησεις του χρονου που θα εισαι 17 ή του παραχρονου που μολις θα ενηλικιωνεσαι. αν εχεις ομως περασει τα 40 κ δεν βαλεις στοχο να ανεβεις μεσα σε ενα καλοκαιρι σε 100 βουνα ή δεν διασχισεις 100 ποταμια ή εστω δεν ταξιδεψεις σε 100 πλανητες, ξερωγω, ποσες ευκαιριες θα εχεις στο μελλον για να ξαναδοκιμασεις; τι σημασια εχει αν οι στοχοι αυτοι ειναι ανεφικτοι; στο κατω-κατω, αν το καλοσκεφτεις, ολα, ακομα κ αυτα τα 100 μπανια για τους περισσοτερους, ανεφικτα ειναι. ολα ειναι ανεφικτα μα οχι κ τοσο ματαια.
το μονο ματαιο ειναι να ειναι ακομα ιουνιος κ εσυ να λες: "του χρονου, δεν πειραζει.." κ ομως, πειραζει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου