tag:blogger.com,1999:blog-7501948801370997072024-03-18T05:00:07.905+02:00one man's landdreamtigerhttp://www.blogger.com/profile/02228417785496788205noreply@blogger.comBlogger1168125tag:blogger.com,1999:blog-750194880137099707.post-2650594974377307722024-03-17T00:51:00.001+02:002024-03-17T00:51:30.176+02:00dreamtigerhttp://www.blogger.com/profile/02228417785496788205noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-750194880137099707.post-787793667205786142024-03-03T14:21:00.000+02:002024-03-03T14:21:04.386+02:00dreamtigerhttp://www.blogger.com/profile/02228417785496788205noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-750194880137099707.post-23315580646176339512024-02-18T02:04:00.002+02:002024-02-18T02:04:44.974+02:00love drama<p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjk5eGZkppZxcCpieR1DaYucxWX57kDVZOMyG3yRBhTZldbXpdZK_osm7MRiHmlaTtjbAoknospHzfSwKB1znfwmD4bOrnsaZOuuY42_k1C0x-MZwLvnaIsb5kus21LPCFCSQwbYKOeaIzjVY_XZzNfNWVT_jiyMVhsCLVdOfNKKW6f2dqj2puydHFEnsE/s1000/426808628_1482155442340351_6596304521876720407_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="750" data-original-width="1000" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjk5eGZkppZxcCpieR1DaYucxWX57kDVZOMyG3yRBhTZldbXpdZK_osm7MRiHmlaTtjbAoknospHzfSwKB1znfwmD4bOrnsaZOuuY42_k1C0x-MZwLvnaIsb5kus21LPCFCSQwbYKOeaIzjVY_XZzNfNWVT_jiyMVhsCLVdOfNKKW6f2dqj2puydHFEnsE/s320/426808628_1482155442340351_6596304521876720407_n.jpg" width="320" /></a></div><br /> <p></p>dreamtigerhttp://www.blogger.com/profile/02228417785496788205noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-750194880137099707.post-7727004115548920792024-02-04T16:45:00.002+02:002024-02-20T18:09:45.225+02:00αιθουσα αναμονης<p><span style="background-color: white; color: #050505; font-family: "Segoe UI Historic", "Segoe UI", Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 15px; white-space-collapse: preserve;">"περιμενετε λιγο μεσα κ θα σας φωναξω", μου λεει η γραμματεας. παω στην αιθουσα αναμονης. αλλοι τρεις ηδη περιμενουν εκει πριν απο μενα. καθομαι στον δερματινο καναπε, παιρνω ενα βιβλιο απο το τραπεζακι κ αρχιζω να το ξεφυλλιζω. το βιβλιο ειναι ενα φωτογραφικο αλμπουμ απο μερη του κοσμου που δεν εχει επισκεφτει ποτε κανεις, ουτε καν ο ιδιος τους ο φωτογραφος. το κλεινω κ κοιταζω την τηλεοραση που παιζει χωρις ηχο. καποιος πασχιζει να πεισει για κατι το κοινο του. διπλα του, </span><span style="background-color: white; color: #050505; font-family: "Segoe UI Historic", "Segoe UI", Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 15px; white-space-collapse: preserve;"><a style="color: #385898; cursor: pointer; font-family: inherit;" tabindex="-1"></a></span><span style="background-color: white; color: #050505; font-family: "Segoe UI Historic", "Segoe UI", Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 15px; white-space-collapse: preserve;">καποιος αλλος κουναει το κεφαλι του, σαν να λεει: παει, χαλασε ο κοσμος. ο κοσμος, στο μεταξυ, εχει αρχισει να χαλαει απο την πρωτη μερα της δημιουργιας του. ο ενας, απο τους αλλους τρεις που περιμενουνε, σηκωνεται κ παει κ κοιταζει εξω απο το παραθυρο. μετα απο λιγο γυριζει κ μας λεει: "βρεχει". οι αλλοι δυο συμφωνουν. εγω δεν παιρνω θεση. ναι, εβρεχε ηδη οταν ερχομουνα κ μπορει να βρεχει ακομα κ οταν ξαναβγω στον δρομο, αλλα οσο ειμαι εδω, στην αιθουσα αναμονης, ακομα κ αυτη η βροχη μπορει να περιμενει. μια πορτα ανοιγει. μια φωνη λεει: "κ οπως ειπαμε, ε;" μια αλλη φωνη της απαντα: "ε, ναι.. τι; παιδια ειμαστε;" η γραμματεας φωναζει: "να περασει ο κυριος αστεριου". κανεις δεν αντιδρα, κανεις δεν συγκινειται. ο τυπος στο παραθυρο συνεχιζει να χαζευει την βροχη. οι αλλοι δυο κοιταζονται μεταξυ τους, βαζοντας στοιχημα ποιος θα γελασει πρωτος. ισως, σκεφτομαι, να ειμαι εγω ο κυριος αστεριου ή να εδωσα εστω καταλαθος αυτο ονομα στη γραμματεα, οταν ηρθα. σηκωνομαι κ παιρνω μαζι μου κ το αλμπουμ. τα αγνωστα μερη στις φωτογραφιες του ξαφνικα κηρυσσουν ολα μαζι τον πολεμο, ολα εναντιον ολων. πού πας, μου λεει, χωρις ηχο παντα, αυτος στην τηλεοραση. διπλα του ο αλλος κουναει το κεφαλι του σαν να λεει: παει χαλασε κ ο κυριος αστεριου, χαθηκε κ η τελευταια ελπιδα που ειχαμε σαν ανθρωποτητα. στο μεταξυ, σε καποια αλλη αιθουσα αναμονης, σε καποιον ελαχιστα πιο πραγματικο κοσμο, καποιοι αλλοι ανθρωποι περιμενουνε να μαθουν αν οντως ειναι ανθρωποι</span></p>dreamtigerhttp://www.blogger.com/profile/02228417785496788205noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-750194880137099707.post-55672002959691948152024-01-22T00:17:00.001+02:002024-01-22T00:17:36.181+02:00dreamtigerhttp://www.blogger.com/profile/02228417785496788205noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-750194880137099707.post-70539474588781211382024-01-07T22:29:00.001+02:002024-01-08T22:38:20.134+02:00πολιτισμενα<div style="font-family: inherit;"><div class="" dir="auto" style="font-family: inherit;"><div class="x1iorvi4 x1pi30zi x1swvt13 xjkvuk6" data-ad-comet-preview="message" data-ad-preview="message" id=":rbu:" style="font-family: inherit; padding: 4px 16px;"><div class="x78zum5 xdt5ytf xz62fqu x16ldp7u" style="display: flex; flex-direction: column; font-family: inherit; margin-bottom: -5px; margin-top: -5px;"><div class="xu06os2 x1ok221b" style="font-family: inherit; margin-bottom: 5px; margin-top: 5px;"><span class="x193iq5w xeuugli x13faqbe x1vvkbs x1xmvt09 x1lliihq x1s928wv xhkezso x1gmr53x x1cpjm7i x1fgarty x1943h6x xudqn12 x3x7a5m x6prxxf xvq8zen xo1l8bm xzsf02u x1yc453h" dir="auto" style="color: var(--primary-text); display: block; font-family: inherit; font-size: 0.9375rem; line-height: 1.3333; max-width: 100%; min-width: 0px; overflow-wrap: break-word; word-break: break-word;"><div class="xdj266r x11i5rnm xat24cr x1mh8g0r x1vvkbs x126k92a" style="font-family: inherit; margin: 0px; overflow-wrap: break-word; white-space-collapse: preserve;"><div dir="auto" style="font-family: inherit;">ενας τυπος περπαταει στον δρομο παρεα με το σκυλι του. λιγο παρακατω απο το σπιτι του συναντα εναν φιλο που επισης εχει βγαλει το σκυλι του βολτα. οι δυο φιλοι χαιρονται που επεσε ο ενας πανω στον αλλον, κοντοστεκονται κ αρχιζουν να λενε τα νεα τους. τα σκυλια, απο την αλλη, δεν χαιρονται κ τοσο. οποτε, οσο τα αφεντικα τους ανταλλασσουνε ευχες για τον καινουριο χρονο κ αφηγουνται το πώς περασαν στις γιορτες, εκεινα αρχιζουν να γρυλιζουν κ να δειχνουνε τα δοντια τους. οι δυο τυποι δεν δινουν κ τοσο σημασια κ περιοριζονται μονο στο να λενε πού κ πού "ηρεμα, ρε, ηρεμα" κ καπως να χασκογελανε, περηφανοι που ο πολιτισμος εχει φροντισει να κρυψει τα δικα τους ζωωδη ενστικτα κατω απο το χαλακι. καποια στιγμη, τα δυο τετραποδα βαριουνται τις αγριαδες κ αποφασιζουν να ανοιξουν τη δικη τους πολιτισμενη συζητηση. "τι εγινε, ρε", λεει το ενα, "ξεστολισαν οι δικοι σου ή ακομα;" "πλακα μου κανεις", το αλλο απαντα, "αμα δεν μπει το τριωδιο εμεις δεν σβηνουμε φωτακια". "ε, τι να κανεις", ξαναλεει το πρωτο, "καπως πρεπει να παλεψουν κ αυτοι οι καημενοι τη μιζερια τους, τουλαχιστον μεχρι να ερθει η ανοιξη". "αχ, η ανοιξη", κανει για πλακα πως μελαγχολει το αλλο κ υστερα κ τα δυο σκανε ταυτοχρονα στα γελια. τα αφεντικα τους σταματανε να μιλουν κ ενοχλημενα τα κοιταζουν. δεν ξερουν ακριβως τι, αλλα σαν κατι να τους ενοχλει σε αυτην τη συμφιλιωση. μετα κοιταζονται μεταξυ τους, κ αφου καπως σαν να συννενοουνται σιωπηλα, ξαναγυρνανε στα σκυλια κ τους φωναζουν: "αγρια, ρε, αγρια"</div></div></span></div></div></div></div></div><div style="font-family: inherit;"><div class="x168nmei x13lgxp2 x30kzoy x9jhf4c x6ikm8r x10wlt62" data-visualcompletion="ignore-dynamic" style="border-radius: 0px 0px 8px 8px; font-family: inherit; overflow: hidden;"><div style="font-family: inherit;"><div style="font-family: inherit;"><div style="font-family: inherit;"><div class="x1n2onr6" style="font-family: inherit; position: relative;"><div class="x6s0dn4 xi81zsa x78zum5 x6prxxf x13a6bvl xvq8zen xdj266r xktsk01 xat24cr x1d52u69 x889kno x4uap5 x1a8lsjc xkhd6sd xdppsyt" style="align-items: center; border-bottom: 1px solid var(--divider); color: var(--secondary-text); display: flex; font-family: inherit; font-size: 0.9375rem; justify-content: flex-end; line-height: 1.3333; margin: 0px 16px; padding: 10px 0px;"><div class="x1c4vz4f x2lah0s xci0xqf" style="background-color: white; color: #65676b; flex-grow: 0; flex-shrink: 0; font-family: "Segoe UI Historic", "Segoe UI", Helvetica, Arial, sans-serif; width: 7px;"></div><div class="x9f619 x1n2onr6 x1ja2u2z x78zum5 x2lah0s x1qughib x1qjc9v5 xozqiw3 x1q0g3np xykv574 xbmpl8g x4cne27 xifccgj" style="align-items: stretch; background-color: white; box-sizing: border-box; color: #65676b; display: flex; flex-flow: row; flex-shrink: 0; font-family: "Segoe UI Historic", "Segoe UI", Helvetica, Arial, sans-serif; justify-content: space-between; margin: -6px; position: relative; z-index: 0;"></div></div></div></div></div></div></div></div>dreamtigerhttp://www.blogger.com/profile/02228417785496788205noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-750194880137099707.post-83709414585243433402023-12-24T12:39:00.001+02:002023-12-24T12:39:52.778+02:00dreamtigerhttp://www.blogger.com/profile/02228417785496788205noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-750194880137099707.post-37178305284336713912023-12-11T17:13:00.000+02:002023-12-11T17:13:00.378+02:00out of my head<p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi3jFyyFIgLrsqcmGazRn5tDf2Y1iJJ-10WslwnIpT0JpAZjF38heKNyDvBqHk4r-Pl0vMf26t_iOrfRz_yMJlXPWCHeuoQCi4HGhXQMTMacSIqjcj3qmN5dGPONzNygv1gIkJR43KKUxBRiQgat9IM1t4Ix-Qc6qMQyWnVdfQY4Ew1N1LByiCPcJyl4A0/s1000/383230923_351158013911248_914430665457782184_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="750" data-original-width="1000" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi3jFyyFIgLrsqcmGazRn5tDf2Y1iJJ-10WslwnIpT0JpAZjF38heKNyDvBqHk4r-Pl0vMf26t_iOrfRz_yMJlXPWCHeuoQCi4HGhXQMTMacSIqjcj3qmN5dGPONzNygv1gIkJR43KKUxBRiQgat9IM1t4Ix-Qc6qMQyWnVdfQY4Ew1N1LByiCPcJyl4A0/s320/383230923_351158013911248_914430665457782184_n.jpg" width="320" /></a></div><br /> <p></p>dreamtigerhttp://www.blogger.com/profile/02228417785496788205noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-750194880137099707.post-71076586922252858092023-11-28T15:46:00.002+02:002024-02-11T18:49:16.893+02:00ξενες λεξεις<span style="background-color: white; color: #050505; font-family: "Segoe UI Historic", "Segoe UI", Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 15px; white-space-collapse: preserve;">καποιοι μαλωνουνε στη γειτονια. ακουω τις φωνες τους. ανοιγω το παραθυρο κ αν κ οι φωνες γινονται λιγακι πιο συγκεκριμενες, απο οσα λενε δεν καταλαβαινω τιποτα. σκυβω κ βλεπω μια γυναικα μπροστα στην εισοδο της διπλανης πολυκατοικιας να βριζει σε μια γλωσσα αδιανοητα αγνωστη κοιταζοντας ψηλα προς τα μπαλκονια. ακολουθω το βλεμμα της κ βλεπω, σε ενα μπαλκονι διπλα, εναν αντρα να της απαντα αναλογα, με μια βια τοσο ακατασχετη που ειναι σαν να πεταει λεξεις πανω στο κεφαλι της. ωστοσο, αν κ το σκηνικο εχει αποκτησει εικονα, το ερωτημα παραμενει: τι γλωσσα μιλανε αυτοι οι δυο; το ιδιο προβλημα ακριβως φαινεται πως εχουν κ αλλοι γειτονες, εξισου αδιακριτοι με μενα, που εχουν βγει εξω κ τους παρακολουθουν, με φιλαθλο ενδιαφερον. ειχα διαβασει καπου πως οπου και να ζεις, σε οποιο περιβαλλον κ αν εχεις επιλεξει ή αναγκαστει να φτιαξεις τη ζωη σου, οταν θυμωνεις κ οργιζεσαι, επιστρεφεις παντα στη μητρικη σου γλωσσα. μα τη γλωσσα αυτων των δυο ανθρωπων ειμαι σιγουρος πως ουτε οι ιδιες οι μαναδες τους δεν θα μπορουσαν τωρα να την καταλαβουν. ισως, σκεφτομαι, να μην ειναι μια γλωσσα αληθινη, αλλα να την εχουνε επινοησει, σε αλλες στιγμες πιο ευτυχισμενες της ζωης τους για να επικοινωνουνε στα κρυφα κ να λενε πραγματα τρυφερα, ερωτικα, ενδεχομενως βρωμικα, χωρις οι αλλοι -εμεις, οι ξενοι δηλαδη- να τους καταλαβαινουν. ή ισως κ να εχουν υιοθετησει μια γλωσσα κατασκευασμενη, των κλινγκον ασπουμε ή των ξωτικων της μεσης γης, κ μαζι με την οργη τους τωρα να προσπαθουν να επιδειξουνε στη γειτονια κ την πολυσχιδη τους ευρυμαθεια. σε καθε περιπτωση, τα οποια παλια ομορφα συναισθηματα φαινεται πως εχουν σβηστει απο καιρο κ εχουν απομεινει μοναχα οι λεξεις να ανεβοκατεβαινουν πια απο τον τριτο στο ισογειο. καποια στιγμη, λιγο πριν κλεισω το παραθυρο, πιανω μια λεξη επιτελους, την οποια μαλιστα την ακουω εις διπλουν: μια απο αυτον του μπαλκονιου κ μια απο αυτην του δρομου. η λεξη ειναι αθηνα. χωρις να ειμαι απολυτως σιγουρος, μαντευω πως αυτη του ειπε: "γυριζω ολη τη μερα στην αθηνα κ εχω διαρκως την αισθηση οτι βλεπω το προσωπο σου καπου" κ αυτος της απαντησε: "σε ολη την αθηνα, δωδεκα χρονια που ειμαστε εδω, δεν εχω δει γυναικα πιο ομορφη απο σενα". αλλα δεν ξερω, μπορει να εχω κανει λαθος. ετσι κ αλλιως δεν εχω, δυστυχως ή ευτυχως, στη διαθεση μου αλλα συμφραζομενα</span>dreamtigerhttp://www.blogger.com/profile/02228417785496788205noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-750194880137099707.post-32918244265361934292023-11-16T01:21:00.002+02:002024-02-01T18:35:56.930+02:00βησιγοτθοι<p><span style="background-color: white; color: #050505; font-family: "Segoe UI Historic", "Segoe UI", Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 15px; white-space-collapse: preserve;">μια παρεα τουριστων εχει σταματησει μπροστα στο περιπτερο της πλατειας κ το φωτογραφιζει, σαν να ειναι αξιοθεατο. ο περιπτερας, που δεν εχει ξυπνησει σημερα καλα κ δεν αισθανεται κ τοσο αξιοθεατος, τους κοιταζει στραβωμενος. οι ξενοι δεν πτοουνται. στη χωρα τους δεν υπαρχουνε περιπτερα κ τους τελευταιους στραβωμενους περιπτεραδες τους εξολοθρευσαν οι βησιγοτθοι. καποιοι στιγμη, ενας απο αυτους, ο πιο πολυταξιδεμενος, σκεφτεται οτι ισως πρεπει να ψωνισουνε κ κατι, για να ευχαριστησουν τον γραφικο ιθαγενη, που τοση ωρα τους υπεμενε σχετικα αταραχος, χωρις να τους πεταξει ουτε μια σοκοφρετα στο κεφαλι. οποτε, τον πλησιαζει κ αρχιζει να του ζηταει στα αγγλικα ενα πακετο καραμελες με γευση μεσοπολεμο. υστερα, ομως, βλεπει την εξισου στραβωμενη επιγραφη που λεει πως το καταστημα δεν δεχεται καρτες κ βερεσεδια, ζηταει συγγνωμη κ αποσυρει την παραγγελια του. οι τουριστες απομακρυνονται. ο περιπτερας, ανακουφισμενος καπως, κοιταζεται στο κενο, βλαστημαει λιγο κ στρωνει την ανυπαρκτη χωριστρα του. το περιπτερο χασκογελα, καθως φαντασιωνεται τον αρχαιολογο του 32ου αιωνα να το ανακαλυπτει, καθως θα ανασκαφτει την πλατεια και υστερα να ανακοινωνει πως μαλλον προκειται για ταφικο μνημειο του τοπικου στραβωμενου εις την αιωνιοτητα αρχοντα κι ολα τα διασωθεντα εμπορευματα.. τσιγαρα, ξυραφακια, χαρτομαντηλα, τα αναλογα κτερισματα του</span></p>dreamtigerhttp://www.blogger.com/profile/02228417785496788205noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-750194880137099707.post-25689849542535120622023-11-03T11:46:00.002+02:002024-01-24T22:39:25.835+02:00κλασικες σπουδες<p><span style="background-color: white; color: #050505; font-family: "Segoe UI Historic", "Segoe UI", Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 15px; white-space-collapse: preserve;">ειδα εναν τυπο να περπαταει στον δρομο κ να μιλαει μονος του στα αρχαια. τον ακολουθησα για λιγο, προσπαθωντας να καταλαβω αν λεει κατι συγκεκριμενο. δεν ειμαι σιγουρος αλλα νομιζω οτι ελεγε στιχους απο την οδυσσεια. μετα βαρεθηκα να τον ακολουθω κ αλλαξα πεζοδρομιο. αυτος, σαν να το καταλαβε -αν κ δεν γυρισε ουτε στιγμη να με κοιταξει- αλλαξε πεζοδρομιο επισης κ συνεχισε να απαγγελει ανεβαζοντας αρκετα την ενταση της φωνης του. καποιοι περαστικοι τρομαξανε. καποιοι αλλοι </span><span style="background-color: white; color: #050505; font-family: "Segoe UI Historic", "Segoe UI", Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 15px; white-space-collapse: preserve;"><a style="color: #385898; cursor: pointer; font-family: inherit;" tabindex="-1"></a></span><span style="background-color: white; color: #050505; font-family: "Segoe UI Historic", "Segoe UI", Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 15px; white-space-collapse: preserve;">γελασαν μαζι του. ενας του φωναξε: "ετσι ειναι, φιλε, οπως τα λες". ο τυπος τοτε κοντοσταθηκε, αφησε τη ραψωδια του στη μεση, εριξε μια ματια τριγυρω του κ ειπε στα νεα ελληνικα: "καλα, σε κλεινω τωρα γιατι εχουν μαζευτει κατι περιεργοι εδω κ με κοιταζουν σαν να εχω ερθει απο την ωγυγια". υστερα εβγαλε απο το αυτι του το ακουστικο, το πεταξε στην τσεπη κ συνεχισε σιωπηλος τον δρομο του. οι περαστικοι επεστρεψαν στην περαστικοτητα τους. ο συνομιλητης του τυπου, στην αλλη ακρη της γραμμης, αποφασισε να παρατησει τις κλασικες σπουδες κ να γινει συντηρητης ανελκυστηρων. εγω σταματησα σε μια βιτρινα με ειδη μπεμπε κ αναρωτηθηκα για ακομα μια φορα τι λαθος εχω κανει στη ζωη μου. οι μνηστηρες της πηνελοπης, μην αντεχοντας να περιμενουν αλλο, αρχισαν να σφαζονται για πλακα απο μονοι τους. το πεζοδρομιο απο τη ντροπη του αλλαξε πεζοδρομιο</span></p>dreamtigerhttp://www.blogger.com/profile/02228417785496788205noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-750194880137099707.post-33151812959695264152023-10-20T19:52:00.001+03:002023-10-20T19:52:42.689+03:00dreaming of babylon<p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiRYX6SPOs-ridgKBIU6rHr9yhHLi0JU93LNdxUzKE2KzWL8n9Ty-_cYkIKNzO2sfoVe5zWhyFc-JEckCKY6HVMTobBG9oAvLTV9ryWX6zezfhgQ6IyV0iC4PGH4FEJOmEAJY7DBPgrefvRD1eoa1kneSI8u1_H6oTc1KKPdfQ_dHibG3cfU5KqcMQT5iM/s969/393739102_1989907181385003_5241382772229429664_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="969" data-original-width="727" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiRYX6SPOs-ridgKBIU6rHr9yhHLi0JU93LNdxUzKE2KzWL8n9Ty-_cYkIKNzO2sfoVe5zWhyFc-JEckCKY6HVMTobBG9oAvLTV9ryWX6zezfhgQ6IyV0iC4PGH4FEJOmEAJY7DBPgrefvRD1eoa1kneSI8u1_H6oTc1KKPdfQ_dHibG3cfU5KqcMQT5iM/s320/393739102_1989907181385003_5241382772229429664_n.jpg" width="240" /></a></div><br /> <p></p>dreamtigerhttp://www.blogger.com/profile/02228417785496788205noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-750194880137099707.post-10793508719583026192023-10-10T22:24:00.002+03:002023-10-14T16:50:06.940+03:00δυο ωραίες ιδέες<div dir="auto" style="background-color: white; color: #050505; font-family: "Segoe UI Historic", "Segoe UI", Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 15px; white-space-collapse: preserve;">μια ωραία ιδέα θα ήταν, ίσως, </div><div dir="auto" style="background-color: white; color: #050505; font-family: "Segoe UI Historic", "Segoe UI", Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 15px; white-space-collapse: preserve;">στη θέση των άμοιρων πανσέδων, </div><div dir="auto" style="background-color: white; color: #050505; font-family: "Segoe UI Historic", "Segoe UI", Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 15px; white-space-collapse: preserve;">που τοποθέτησε η δημοτική αρχή</div><div dir="auto" style="background-color: white; color: #050505; font-family: "Segoe UI Historic", "Segoe UI", Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 15px; white-space-collapse: preserve;">στα πάρκα και τα πεζοδρόμια</div><div dir="auto" style="background-color: white; color: #050505; font-family: "Segoe UI Historic", "Segoe UI", Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 15px; white-space-collapse: preserve;">προς εξωραϊσμό της παρακμής της πόλης,</div><div dir="auto" style="background-color: white; color: #050505; font-family: "Segoe UI Historic", "Segoe UI", Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 15px; white-space-collapse: preserve;">να <span style="font-family: inherit;"><a style="color: #385898; cursor: pointer; font-family: inherit;" tabindex="-1"></a></span>πάμε και να φυτέψουμε ασπάλαθους</div><div dir="auto" style="background-color: white; color: #050505; font-family: "Segoe UI Historic", "Segoe UI", Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 15px; white-space-collapse: preserve;">- αχρείαστοι να είναι</div><div dir="auto" style="background-color: white; color: #050505; font-family: "Segoe UI Historic", "Segoe UI", Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 15px; white-space-collapse: preserve;"><br /></div><div dir="auto" style="background-color: white; color: #050505; font-family: "Segoe UI Historic", "Segoe UI", Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 15px; white-space-collapse: preserve;"><div dir="auto">μια ωραία ιδέα θα ήταν, ίσως,</div><div dir="auto">για να στεριώσει η γέφυρα,</div><div dir="auto">αυτή τη φορά, να χτίσουμε</div><div dir="auto">τον πρωτομάστορα τον ίδιο</div></div>dreamtigerhttp://www.blogger.com/profile/02228417785496788205noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-750194880137099707.post-6523633764500731782023-09-24T01:19:00.005+03:002023-10-10T22:23:44.065+03:00ορέλιοΟ Γκαμπριέλ ο Γκαρσία ο Μάρκες έχει γράψει ένα ωραίο πολιτικό διήγημα που φέρει τον τίτλο "Μια από αυτές τις μέρες". Στο διήγημα αυτό ο ήρωας, ο οδοντίατρος Ορέλιο Εσβάραμ, δέχεται στο ιατρείο του τον δήμαρχο της πόλης, ο οποίος υποφέρει από φρικτούς πόνους που του έχει προκαλέσει ένα χαλασμένο δόντι. Ο οδοντίατρος σιχαίνεται τον τοπικό άρχοντα και μάλιστα φαίνεται να έχει και προηγούμενα μαζί του, καθώς τον θεωρεί υπεύθυνο για κάτι πολύ σκοτεινό που έχει συμβεί στο παρελθόν και για το οποίο φυσικά δεν λογοδότησε ποτέ στη δικαιοσύνη, καθώς οι δεσμοί της διαφθοράς κινούν τα νήματα στην πόλη και τη χώρα - για την Κολομβία μιλάμε τώρα.<br />Παρόλα αυτά, είναι γιατρός και δεν μπορεί να αρνηθεί τις υπηρεσίες του στον πονεμένο Δήμαρχο. Έτσι, τον καθίζει στην οδοντιατρική καρέκλα, κι αφού εξετάσει προσεκτικά το στόμα του, αποφαίνεται πως πρέπει να του αφαιρέσει το δόντι χωρίς αναισθησία, επειδή έχει δημιουργήσει απόστημα. Ο άρχοντας τρομάζει, κλαψουρίζει, διαμαρτύρεται, αλλά τελικά αναγκάζεται να αποδεχτεί το πόρισμα της επιστήμης. Ο ήρωάς μας, που δείχνει πια να απολαμβάνει το γεγονός ότι ο ασθενής βρίσκεται πια στο έλεός του, τη στιγμή που του ξεριζώνει το χαλασμένο δόντι με την τσιμπίδα, λέει "χωρίς μνησικακία, αλλά μάλλον με μια πικρή τρυφερότητα": "τώρα θα πληρώσεις για τους είκοσι νεκρούς μας". Λίγη ώρα μετά, κι ενώ ο ταλαίπωρος Δήμαρχος σκουπίζει τα δάκρυά του, προσέχει τον ιστό μιας αράχνης στην οροφή του κατά τα άλλα καθαρού και τακτοποιημένου ιατρείου και μοιάζει να συνειδητοποιεί -αν όχι αυτός, τουλάχιστον ο αναγνώστης της ιστορίας- ότι έπεσε στην παγίδα του γιατρού. Διότι όσο ισχυρός, όσο διεφθαρμένος και διαπλεκόμενος να είσαι, κάποια στιγμή, αργά ή γρήγορα, τα δόντια σου μοιραία θα χαλάσουν.<br />Αυτά στην μακρινή και εξωτική Κολομβία. Στη χώρα μας, στο λίκνο της Δημοκρατίας και του Δυτικού Πολιτισμού, όπου μέχρι πριν κάποιες δεκαετίας τον ρόλο των οδοντιάτρων τον έπαιζαν οι μπαρμπέρηδες, δεν υπάρχει λόγος να καταφεύγουμε σε τέτοιες αποτρόπαιες ακρότητες. Ο δικός μας ιστός της αράχνης είναι στημένος πάνω από την κάλπη - η οποία, τώρα που το σκέφτομαι, αφού τη χρησιμοποιούμε τόσο σπάνια λογικό είναι να έχει αραχνιάσει. Χωρίς μνησικακία, λοιπόν, διαχωρίζοντας την απονομή της δικαιοσύνης από την εκδίκηση, αλλά με κάποια πικρή τρυφερότητα για αυτά που έχουν προηγηθεί και για τα άλλα που είναι να ακολουθήσουν, ας θεραπεύσουμε το απόστημα κι ας πάμε παρακάτω.<br />Και κάτι ακόμα. Στο τέλος του διηγήματος του Μάρκες, κι αφού ο δεσμός εξουσιαστή-εξουσιαζόμενου έχει αποκατασταθεί και πάλι, ο Ορέλιο Εσβάραμ ρωτάει τον Δήμαρχο σε ποιον να στείλει τον λογαριασμό -"σε σένα ή στην πόλη;- για να πάρει την απάντηση: "το ίδιο είναι". Αλλά αυτά, είπαμε, συμβαίνουν μόνο στην Κολομβία. Εδώ η Πόλη είμαστε εμείς. Εμείς είμαστε ο Δήμος.dreamtigerhttp://www.blogger.com/profile/02228417785496788205noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-750194880137099707.post-14954619634058145492023-09-11T17:30:00.002+03:002023-09-11T17:30:41.598+03:00provide, provide<p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhiYh53Tw2JNjO8GmLzioOMgmXj6rBaVvvHdzrtJk3K3ZK9IQOCo11SsnRx0jNTm88k_lein6NsfLSLU2sD2p5I-m030oUNMcL2gd03PRs2ZYtvUK3DJi9LIBRTUXxuiPV2UAPENHykfH0hpOhREfXIE2uJxte8t-pEpUTMDIoIzZXC1HSxIG_Cnrdqqfk/s1000/373360760_1030032918028385_8956223633570918941_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1000" data-original-width="750" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhiYh53Tw2JNjO8GmLzioOMgmXj6rBaVvvHdzrtJk3K3ZK9IQOCo11SsnRx0jNTm88k_lein6NsfLSLU2sD2p5I-m030oUNMcL2gd03PRs2ZYtvUK3DJi9LIBRTUXxuiPV2UAPENHykfH0hpOhREfXIE2uJxte8t-pEpUTMDIoIzZXC1HSxIG_Cnrdqqfk/s320/373360760_1030032918028385_8956223633570918941_n.jpg" width="240" /></a></div><br /> <p></p>dreamtigerhttp://www.blogger.com/profile/02228417785496788205noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-750194880137099707.post-16707418386727910122023-08-29T11:13:00.004+03:002023-08-29T11:13:24.285+03:00αλφεράτζ<p><span style="text-align: justify;">Πριν από
δεκαεννιά χρόνια, χθες το βράδυ, πήγα να δω μια ταινία σε έναν συνοικιακό
κινηματογράφο θερινό – ήτανε καλοκαίρι. Είχα ξεμείνει μόνος μου σε ολόκληρη την
πόλη. Ακόμα και το προσωπικό του σινεμά έλειπε σε διακοπές – όχι και τόσο
επαγγελματικό εκ μέρους τους. Μόνος μου έβγαλα εισιτήριο. Μόνος μου μπήκα στην
αυλή – η ταινία είχε ήδη ξεκινήσει να παίζει από μόνη της. Πήγα στο μπαρ. Κι
εκεί κανείς. Έσπασα το ψυγείο και πήρα μια μπύρα. Κάθισα μπροστά. Καλού κακού
έκλεισα και τον ήχο στο τηλέφωνό μου. Άναψα ένα τσιγάρο.</span></p><p class="MsoNormal" style="line-height: 115%; text-align: justify;"><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 115%; text-align: justify;">Πριν από δεκαπέντε
χρόνια, εικοσιέξι λεπτά αργότερα, ήρθε μια γυναίκα και κάθισε από πίσω μου
ακριβώς. Γύρισα και τη ρώτησα μήπως την ενοχλώ. Εκείνη έβγαλε τα μαύρα της
γυαλιά και σκούπισε τα μάτια της. Τα μάτια της ήταν πράσινα – έτσι μου φάνηκαν,
δηλαδή… στο σινεμά, στα ψέματα, όλα τα μάτια είναι πράσινα. Ύστερα ξαναγύρισα
και της έδειξα τη μπύρα μου. Της είπα ότι το ψυγείο στο μπαρ είναι ανοιχτό.
Εκείνη έβαλε τα γέλια. Η ταινία που βλέπαμε, όμως, ήταν δραματική. Οι ηθοποιοί
σταμάτησαν να παίζουν. Σαν να παρεξηγήθηκαν. <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 115%; text-align: justify;">Μετά ήρθε και
ένας άλλος τύπος και κάθισε δίπλα στη γυναίκα. Γύρισα και τη ρώτησα αν την
ενοχλεί. Εκείνη μου απάντησε πως είναι ο άντρας της ζωής της. Ορκίστηκα να μην
ασχοληθώ ξανά και επέστρεψα στη μπύρα μου. Στο μεταξύ, οι ηθοποιοί ξανάρχισαν
να παίζουν, αν και αρκετά πιο βαριεστημένα από πριν. Ο τύπος από πίσω μου
ρώτησε τότε τι είχε χάσει. Η γυναίκα δεν απάντησε, οπότε κατάλαβα πως
απευθυνότανε σε μένα. Χωρίς να γυρίσω αυτή τη φορά άρχισα να αφηγούμαι μια
ιστορία που μόλις εκείνη τη στιγμή είχα επινοήσει. Οι ηθοποιοί στην ταινία
σταμάτησαν ξανά.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 115%; text-align: justify;">Μόλις τελείωσα
την ιστορία μου –την άφησα επίτηδες να εκκρεμεί σε ένα εξαιρετικά κρίσιμο
σημείο- οι ηθοποιοί έκαναν έναν κύκλο και αγκαλιάστηκαν. Μιλούσανε ψιθυριστά,
σαν να συνωμοτούσαν. Πού και πού, κάποιος γυρνούσε και κοιτούσε προς το μέρος
μου. Ύστερα, ο πιο διακεκριμένος από αυτούς χτύπησε παλαμάκια και όλοι
επέστρεψαν στις θέσεις τους. Κάποιος ξερόβηξε. Κάποιος άλλος έβγαλε μέσα από το
πουκάμισό του ένα φυλαχτό και το φίλησε. Μετά άρχισαν να παίζουν την ιστορία
μου από το σημείο ακριβώς όπου την είχα αφήσει. <span style="mso-spacerun: yes;"> </span><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 115%; text-align: justify;">Η ιστορία, όμως,
και πάλι ήταν δραματική. Και η μπύρα μέσα στο μπουκάλι έβραζε. Σηκώθηκα να πάρω
μίαν άλλη. Θέλετε κάτι από το μπαρ, ρώτησα το ζευγάρι που καθόταν πίσω μου. Η
γυναίκα μού απάντησε πως δεν είναι ζευγάρι και σκούπισε ξανά τα μάτια της. Ο
τύπος ούτε που με κοίταξε. Η ιστορία –η δικιά μου ιστορία- τον είχε συνεπάρει.
Πήγα στο μπαρ. Πήρα μια μπύρα και ένα σακουλάκι πατατάκια με γεύση σκοτωμένο καλοκαίρι.
Επέστρεψα στη θέση μου. Ένα φως στην πολυκατοικία απέναντι άναψε και έσβησε
τέσσερις φορές. Εσύ ήσουν – το ξέρω.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 115%; text-align: justify;">Πριν από
δεκαεπτά χρόνια, μισό λεπτό πριν το διάλειμμα, κι ενώ στην ταινία συμβαίναν
αδιανόητες ανατροπές, παρατήρησα στον ουρανό, πάνω από την οθόνη ένα
κατακόκκινο αστέρι. Γύρισα και ρώτησα τους από πίσω μου αν το έβλεπαν κι
εκείνοι. Η γυναίκα σήκωσε το κεφάλι της και είπε πως είμαστε όλοι μας χαμένοι.
Ο τύπος άνοιξε το στόμα του επιτέλους, και αφού έβγαλε έναν αναστεναγμό, είπε
πως είναι ο Αλφεράτζ, ο πιο φωτεινός αστέρας στο σύμπλεγμα της Ανδρομέδας. Τον
ρώτησα πού το ξέρει. Εκείνος αναστέναξε ξανά. Η γυναίκα έγειρε προς το μέρος
του, τον χάιδεψε στο μάγουλο και θυμωμένη μού είπε να κοιτάω τη δουλειά μου.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 115%; text-align: justify;">Στο διάλειμμα
βγήκα έξω στον δρόμο. Περπάτησα γύρω από το τετράγωνο ψάχνοντας για λεφτά. Λίγο
πριν φτάσω ξανά στην είσοδο του κινηματογράφου, βρήκα τελικά ένα πορτοφόλι κάτω
από τη ρόδα ενός αυτοκινήτου. Το τράβηξα, το άνοιξα. Είχε μέσα ένα σωρό
κατακόκκινα χαρτονομίσματα. Άρχισα να τα μετράω. Ένα τραγούδι άρχισε να
ακούγεται από ένα ανοιχτό παράθυρο. Σήκωσα το κεφάλι μου και το τραγούδι
σώπασε. Έβαλα τα λεφτά στην τσέπη. Τα χέρια μου είχαν γίνει επίσης κατακόκκινα.
Προσπάθησα να σκουπιστώ και λέρωσα και το πουκάμισό μου. Το τραγούδι πάνω από
το κεφάλι μου ξανάρχισε. <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 115%; text-align: justify;">Πριν από έντεκα
χρόνια, Παρασκευή προς Σάββατο, μπήκα ξανά στο σινεμά. Οι ηθοποιοί στη οθόνη
κάθονταν και περίμεναν. Κάποιοι έπαιζαν χαρτιά. Κάποιον τον είχε πάρει ο ύπνος.
Ο πιο διακεκριμένος από αυτούς, αν και ο χαρακτήρας που υποδυόταν είχε πριν το
διάλειμμα σκοτωθεί, μόλις με είδε, σαν να ξαναζωντάνεψε. Σφύριξε στους άλλους και
αμέσως άρχισαν ξανά να παίζουν. Προχώρησα προς τη θέση μου, την όποια όμως την
είχε καταλάβει ο τύπος που πιο πριν καθόταν πίσω μου. Κάθισα στη δικιά του. Η
γυναίκα, δίπλα μου τώρα πια, μου ζήτησε να της κρατάω το χέρι μέχρι να
τελειώσει η ταινία, το καλοκαίρι και ολόκληρος ο κόσμος. Δέχτηκα. <span style="mso-spacerun: yes;"> </span><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 115%; text-align: justify;">Πριν από δέκα
χρόνια, Αύγουστο –πάντα Αύγουστο- είχα πάει να δω μια ταινία σε έναν
κινηματογράφο συνοικιακό. Αν και η ταινία στην αρχή δεν παρουσίαζε κανένα
ενδιαφέρον, από ένα σημείο και μετά έγινε τόσο θανάσιμα ανιαρή, που ένιωσα να
σταματάει η καρδιά μου. Ύστερα σήκωσα το βλέμμα μου πάνω από την οθόνη και
άρχισα να παρατηρώ τον Αλφεράτζ, τον πιο λαμπρό αστέρι στο σύμπλεγμα της
Ανδρομέδας. Ρώτησα τον τύπο που καθότανε μπροστά μου –παρέλειψα να πω ότι δεν
ήμουν και τόσο μόνος τελικά- και με διαβεβαίωσε ότι αυτός όντως είναι ο
Αλφεράτζ, ο αστέρας προστάτης των κλεφτών και των πορτοφολάδων. <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 115%; text-align: justify;">Πριν από οκτώ
χρόνια, την ώρα που γράφονται ετούτες οι γραμμές, είδα ξαφνικά ένα άλλο φως
περίπου ισοδύναμο να διασχίζει τον ουρανό και να πηγαίνει καταπάνω στο αστέρι
μου. Σκούντηξα τον τύπο που από το διάλειμμα και μετά καθόταν πια στην μπροστινή
μου θέση. Αυτό είναι αεροπλάνο, μου απάντησε. Μα τι συμβαίνει εκεί πάνω; Πώς
είναι δυνατόν; Δεν βλέπουν ότι αν συνεχίσουν την πορεία αυτή θα συγκρουστούν με
τον Αλφεράτζ; Τι επιπολαιότητα! Ο τύπος γέλασε. Η γυναίκα δίπλα μου άφησε το
χέρι μου και σκούπισε τα μάτια της. Ύστερα παρατήρησε την παλάμη της. Ήτανε
κατακόκκινη. Κοιταχτήκαμε. Ντράπηκα.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 115%; text-align: justify;">Στο μεταξύ, στην
ταινία οι ηθοποιοί είχανε πάλι σταματήσει να παίζουν και κοιτούσαν κι αυτοί τον
ουρανό πάνω από τα κεφάλια τους. Κάποιοι, πιο φιλότιμοι, προσπάθησαν να
εντάξουν το αστρικό επεισόδιο στην εξέλιξη του έργου – παραδόξως, με κάποιον
τρόπο, ταίριαζε. Σύντομα, όμως, τα παράτησαν κι αυτοί και άρχισαν να βάζουνε
στοιχήματα για το αν θα γίνει τελικά ή θα αποφευχθεί η σύγκρουση. Ο τύπος
μπροστά μου σηκώθηκε και φώναξε: Μα τι βλακείες είναι αυτές; Τι έχετε πάθει
όλοι σήμερα; Ο πιο διακεκριμένος από τους ηθοποιούς τού απάντησε στον ίδιο
τόνο. Ο τύπος έσφιξε τις γροθιές του και κινήθηκε προς την οθόνη. Ο ηθοποιός
έβγαλε τα γυαλιά και το σακάκι του. Οι υπόλοιποι μπήκαν ανάμεσά τους για να
αποτρέψουν τα χειρότερα – κι ας ήταν όλα από την αρχή ξεκάθαρα
προδιαγεγραμμένα.</p><p class="MsoNormal" style="line-height: 115%; text-align: justify;"><o:p></o:p></p>dreamtigerhttp://www.blogger.com/profile/02228417785496788205noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-750194880137099707.post-37776238905930327212023-08-16T14:07:00.001+03:002023-08-16T14:07:34.714+03:00where the snow-flakes fall<p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiM1vcRMXCTQ7tADCHKA1Ees0uIfQvhlQG1T7-Jn3FCeGOgswabyX440vfXP2wcIdF_CHO3gj4JuVSY77qFJacGf-npw-u8q2UIyFooEJnzbU3rz7LZBJMUBt88NYHyrJ1ckdA7X49n2Jrt5wwXeXb76Zsdr78aOb2_xu7e_DB48iOiknqRJhtcPhddZbw/s1000/354390153_185569504442791_7169044745211795322_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1000" data-original-width="750" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiM1vcRMXCTQ7tADCHKA1Ees0uIfQvhlQG1T7-Jn3FCeGOgswabyX440vfXP2wcIdF_CHO3gj4JuVSY77qFJacGf-npw-u8q2UIyFooEJnzbU3rz7LZBJMUBt88NYHyrJ1ckdA7X49n2Jrt5wwXeXb76Zsdr78aOb2_xu7e_DB48iOiknqRJhtcPhddZbw/s320/354390153_185569504442791_7169044745211795322_n.jpg" width="240" /></a></div><br /> <p></p>dreamtigerhttp://www.blogger.com/profile/02228417785496788205noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-750194880137099707.post-36591108486606683842023-08-03T17:08:00.001+03:002023-08-27T22:21:57.610+03:00ρουμπικ<div dir="auto" style="background-color: white; color: #050505; font-family: "Segoe UI Historic", "Segoe UI", Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 15px; white-space-collapse: preserve;">διασχιζω ενα παρκο. σε ενα παγκακι καθεται ενας μπαμπας με την κορη του κ προσπαθει να της μαθει να λυνει τον κυβο του ρουμπικ. η μικρη βαριεται αφορητα. παντα πιστευα οτι η λεξη ρουμπικ ειναι συντομογραφια του ρουβικωνα, του ποταμου που διεσχισε ο ιουλιος ο καισαρας πριν παει να πλακωθει με τον πομπηιο κ αναφωνησε τοτε το περιφημο: "ο κυβος εριφθη". κυβος, ρουβικωνας, ρουμπικ.. τελος παντων, καμια σχεση. απλη συνωνυμια. ρουμπικ λεγοταν ο ουγγρος αρχιτεκτονας που τον <span style="font-family: inherit;"><a style="color: #385898; cursor: pointer; font-family: inherit;" tabindex="-1"></a></span>επινοησε. ενταξει, συμβαινουνε αυτα, δεν βαριεσαι.</div><div dir="auto" style="background-color: white; color: #050505; font-family: "Segoe UI Historic", "Segoe UI", Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 15px; white-space-collapse: preserve;">λιγο παρακατω, σε αλλο παγκακι, ενας τυπος μονος του. με κοιταζει σαν κατι να του θυμιζω. οποτε μου συμβαινει αυτο, νιωθω την υποχρεωση πως πρεπει πρωτος εγω να θυμηθω απο πού γνωριζομαστε με τον εκαστοτε αλλον. τελικα, μολις φτανω διπλα του ακριβως, ο τυπος με ρωταει αν εχω να του δωσω ενα τσιγαρο. του δινω εμφανως μαλλον ξενερωμενος που δεν ακολουθησε καποια σπαρακτικη διαδικασια αναγνωρισης. αυτος το καταλαβαινει κ κανει ο,τι μπορει για να επανορθωσει. "δεν μου λες, ρε φιλε", με ρωτα, "αυτος εκει, στο αγαλμα, ποιος ειναι;" γυριζω κ βλεπω μια προτομη του σατωμβριανδου. δηλαδη, ενταξει, θα μπορουσε να ειναι του οποιουδηποτε, αλλα το γραφει κιολας απο κατω. ο τυπος, αν δεν ειναι αναλφαβητος, μου κανει πλακα μαλλον. επειδη δεν θελω να μαλωσουμε -κανει κ τοση ζεστη- περιοριζομαι στο να του δωσω τη σωστη απαντηση κ να ξεχασω το ολο επεισοδιο. "ο σατωμβριανδος", του λεω. "α, μπραβο", μου απανταει αυτος, "κ ελεγα.. τι μου θυμιζει.." </div><div dir="auto" style="background-color: white; color: #050505; font-family: "Segoe UI Historic", "Segoe UI", Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 15px; white-space-collapse: preserve;">λιγο πριν βγω απο το παρκο, βρισκω ενα παγκακι αδειο κ αποφασιζω να κατσω κ να σκεφτω λιγο το μελλον μου. βγαζω να καπνισω κ εγω, αλλα δεν εχω κ πολυ ορεξη κ τελικα δεν το αναβω. δεν ξερω, αν ειχα τωρα εναν κυβο του ρουμπικ, μπορει να δοκιμαζα κ να τον λυσω. εχω δει κατι βιντεο με διαφορους εξυπνακηδες που τον λυνουν μεσα σε ελαχιστα δευτερολεπτα, ενω ταυτοχρονα κανουν θαλασσιο σκι, πεφτουν με αλεξιπτωτο ή καθαριζουν φασολακια. εγω, θα ξεκινουσα πιο ταπεινα. θα εβαζα εναν πιο ρεαλιστικο στοχο. ασπουμε, μεχρι να ξυπνησουνε οι προτομες των φιλελληνων μες στα παρκα κ αρχισουνε να προσπαθουν να θυμηθουν πώς διαολο βρεθηκαν εδω περα</div>dreamtigerhttp://www.blogger.com/profile/02228417785496788205noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-750194880137099707.post-11746672954360077342023-07-21T12:38:00.002+03:002024-01-16T17:39:07.537+02:00ζαρια<p><span style="white-space-collapse: preserve;">δυο παιζουν στο καφενειο ταβλι. ο ενας ειναι ο καφετζης. ο αλλος, ο πελατης, σε καθε ζαρια που φερνει αναφωνει: "μα, τι ατυχια ειναι αυτη;" ο καφετζης δεν δινει σημασια. ξερει καλα πως τιποτα σε αυτον τον κοσμο δεν ειναι αποτελεσμα συμπτωσεων, αλλα σκληρης δουλειας, στρατηγικης, μεθοδου. ακομα κ οι ηττες ή μαλλον ειδικα αυτες. ολες οι ηττες στη ζωη του, αλλωστε, υπηρξαν αψογα δουλεμενες. </span><br /><span style="white-space-collapse: preserve;">καποια στιγμη ο πελατης τον ρωτα: "ρε συ, ποσο-ποσο ειμαστε,;" "εξηνταδυο-εξηνταδυο, ζωη να εχουμε", του απαντα ο καφετζης. ο πελατης τον κοιταζει απορημενος. "σειρα ειμαστε, ρε, το ξεχασες;". ο πελατης χαμογελα. αν το ακουγε για πρωτη φορα αυτο το αστειο ισως κ να γελουσε. </span><br /><span style="white-space-collapse: preserve;">τελευταια ζαρια. τελευταια του ευκαιρια να προηγηθει. τελευταια ελπιδα να αλλαξει κατι σε αυτον τον αδικο τον κοσμο. κουναει τα ζαρια μεχρι αυτα να ζαλιστουν κ υστερα τα ριχνει. το ενα, αυτο που πεφτει μεσα, ειναι εξι. το αλλο, αυτο που φευγει μακρια, δεν προκειται να μαθουμε ποτε. το ζαρι πεφτει, χτυπαει καπου, εξοστρακιζεται, εκτοξευεται, εξαφανιζεται απο προσωπου γης, βγαινει εκτος ατμοσφαιρας κ υστερα μπαινει σε τροχια κ συνεχιζει να παρακολουθει απο εκει ψηλα τα τεκταινομενα.</span><br /><span style="white-space-collapse: preserve;">"τωρα τι κανουμε; το ληγουμε;" ρωταει ο πελατης. "οχι, ρε συ, απο τωρα;" του απαντα ο καφετζης. "ακομα νεοι ειμαστε" </span></p>dreamtigerhttp://www.blogger.com/profile/02228417785496788205noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-750194880137099707.post-48445209330631003892023-07-10T12:56:00.002+03:002023-07-10T15:17:39.597+03:00mysterium fascinans<p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiMYzqPQVd1qZXQytd5kFwW3M2FjTgkMk9XuzCEW8BjL29XBccQzRdIhzMa_tSTITnk0OMxj_BnoBOOGhNjDYLrW1VDpyrmNrRba2qi8Nyf4J0tpnDiNMvXE93QyN4OApVrVSbiB-HiRIEMZBVhWc-_kA-Pg5h-6_fP8ibGimQ5-RYxXCeRuszjy4zd9sM/s980/343968025_933096084480303_3448679593907675868_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="980" data-original-width="735" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiMYzqPQVd1qZXQytd5kFwW3M2FjTgkMk9XuzCEW8BjL29XBccQzRdIhzMa_tSTITnk0OMxj_BnoBOOGhNjDYLrW1VDpyrmNrRba2qi8Nyf4J0tpnDiNMvXE93QyN4OApVrVSbiB-HiRIEMZBVhWc-_kA-Pg5h-6_fP8ibGimQ5-RYxXCeRuszjy4zd9sM/s320/343968025_933096084480303_3448679593907675868_n.jpg" width="240" /></a></div><br /> <p></p>dreamtigerhttp://www.blogger.com/profile/02228417785496788205noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-750194880137099707.post-66145597195802281322023-06-27T17:39:00.003+03:002023-09-20T14:47:36.813+03:00διαίρεση<div class="Ar Au Ao" id=":t5"><div style="min-height: 240px; text-align: left;"><div class="xdj266r x11i5rnm xat24cr x1mh8g0r x1vvkbs x126k92a" style="background-color: white; color: #050505; font-size: 15px; margin: 0px; overflow-wrap: break-word; white-space-collapse: preserve;"><div dir="auto"><span style="font-family: inherit;">Σύμφωνα με ένα από τα πιο περίφημα παράδοξα του Ζήνωνα του Ελεάτη, ο Αχιλλέας αποφάσισε, λέει, να συμμετάσχει σε έναν αγώνα δρόμου με αντίπαλο μια χελώνα. Ο σούπερ σταρ της ελληνικής μυθολογίας, ο οποίος φημιζότανε για το φερ πλέι του, έδωσε ένα μικρό προβάδισμα στο συμπαθές ερπετό και ξεκίνησε να τρέχει μόνο όταν αυτό έφτασε στα μισά της προκαθορισμένης απόστασης. Όταν, όμως, έφτασε εκεί, στου δρόμου τα μισά, η χελώνα, που στο μεταξύ συνέχιζε να προχωρά, είχε ήδη φτάσει <a style="color: #385898; cursor: pointer;" tabindex="-1"></a>λιγάκι παρακάτω και τώρα ο γιος της Θέτιδας έπρεπε να καλύψει μια νέα απόσταση προκειμένου να τη φτάσει. Και επειδή, ως γνωστόν, ο χώρος -όπως και η ντροπή, άλλωστε- μπορεί να διαιρεθεί σε άπειρα μέρη, η χελώνα εξακολούθησε να προπορεύεται και ο ήρωάς μας, που ένα θέμα με τη διαχείριση του θυμού όσο νάναι το είχε, τα πήρε στο κρανίο και εγκατέλειψε τον αγωνιστικό χώρο βρίζοντας θεούς και ημίθεους. </span></div></div><div class="x11i5rnm xat24cr x1mh8g0r x1vvkbs xtlvy1s x126k92a" style="background-color: white; color: #050505; font-size: 15px; margin: 0.5em 0px 0px; overflow-wrap: break-word; white-space-collapse: preserve;"><div dir="auto"><span style="font-family: inherit;">Να πούμε εδώ, βέβαια, ότι ο συλλογισμός του Ζήνωνα κινείται, ως συνήθως, στο ιδεατό πεδίο της λογικής και όχι σε αυτό της ζώσας εμπειρίας. Έτσι, στο μεν πρώτο μπορεί η χελώνα να κέρδισε τελικά και να προκρίθηκε στην επόμενη φάση όπου αντιμετώπισε τον λαγό στον μύθο του Αισώπου, στη δε δεύτερη, ωστόσο, ο Αχιλλέας είχε στην πραγματικότητα στήσει τον αγώνα προκειμένου να κερδίσει στον παράνομο στοιχηματισμό ένα διόλου ευκαταφρόνητο ποσό, το οποίο και σκόπευε να διαθέσει για να καλύψει το χρέος της ΔΕΥΑΦ (Δημόσια Επιχείρηση Ύδρευσης Αρχαίας Φθίας), αλλά δυστυχώς υπέκυψε στον πειρασμό και παρήγγειλε με απευθείας ανάθεση, εννοείται, να του φτιάξουν κάτι ωραιότατα ξώφτερνα σανδάλια. Και η συνέχεια είναι λίγο-πολύ γνωστή, νομίζω.</span></div></div></div></div>dreamtigerhttp://www.blogger.com/profile/02228417785496788205noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-750194880137099707.post-26098674878615189232023-06-13T15:13:00.002+03:002024-01-12T19:17:58.312+02:00τσιρκο<div dir="auto" style="background-color: white; color: #050505; font-family: "Segoe UI Historic", "Segoe UI", Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 15px; white-space-collapse: preserve;">περιμενω στο φαναρι. εχει κινηση. καθε φορα που αναβει πρασινο περναει μονο ενας. μπροστα μου, στη διαβαση ειναι ενας ακροβατης. οσο κραταει το κοκκινο κανει το νουμερο του με κατι μπαλες χρωματιστες κ υστερα μαζευει απο τους οδηγους ο,τι εχουν ευχαριστηση.</div><div dir="auto" style="background-color: white; color: #050505; font-family: "Segoe UI Historic", "Segoe UI", Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 15px; white-space-collapse: preserve;">"ζογκλερ", με διορθωνει ο συνοδηγος.</div><div dir="auto" style="background-color: white; color: #050505; font-family: "Segoe UI Historic", "Segoe UI", Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 15px; white-space-collapse: preserve;">"τι πραγμα", τον ρωταω.</div><div dir="auto" style="background-color: white; color: #050505; font-family: "Segoe UI Historic", "Segoe UI", Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 15px; white-space-collapse: preserve;">"ζογκλερ ειναι, ρε ασχετε. ακου εκει ακροβατης. σιγα μην ειναι κ κλοουν".</div><div dir="auto" style="background-color: white; color: #050505; font-family: "Segoe UI Historic", "Segoe UI", Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 15px; white-space-collapse: preserve;">"ναι, ενταξει, εστω", του απαντω εκνευρισμενος, καθως σκεφτομαι πως ειμαι μεσα στο αμαξι μονος μου κ πλεον οταν πηζω στην κινηση, στους δρομους, δεν πιανω κουβεντα με τον εαυτο μου απλως, αλλα να μου τη λεω κιολας. </div><div dir="auto" style="background-color: white; color: #050505; font-family: "Segoe UI Historic", "Segoe UI", Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 15px; white-space-collapse: preserve;">το φαναρι αναβει πρασινο. φευγουν ολοι οι μπροστινοι μου. στο τσακ δεν το προλαβαινω εγω. τωρα παρακολουθω απο κοντα το σοου. </div><div dir="auto" style="background-color: white; color: #050505; font-family: "Segoe UI Historic", "Segoe UI", Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 15px; white-space-collapse: preserve;">"εχεις κανενα κερμα", τον ρωτω. </div><div dir="auto" style="background-color: white; color: #050505; font-family: "Segoe UI Historic", "Segoe UI", Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 15px; white-space-collapse: preserve;">"οχι, μοναχα καρτα".</div><div dir="auto" style="background-color: white; color: #050505; font-family: "Segoe UI Historic", "Segoe UI", Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 15px; white-space-collapse: preserve;">θεε μου, τι ψευτης, σκεφτομαι.</div><div dir="auto" style="background-color: white; color: #050505; font-family: "Segoe UI Historic", "Segoe UI", Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 15px; white-space-collapse: preserve;">το νουμερο ολοκληρωνεται. ο θηριοδαμαστης των φαναριων, αφηνει τις μπαλες τις χρωματιστες να αιωρουνται πανω απο τη διαβαση, ερχεται στο παραθυρο κ μου χαριζει ολη την εισπραξη της μερας</div>dreamtigerhttp://www.blogger.com/profile/02228417785496788205noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-750194880137099707.post-48485373966614062982023-05-30T15:49:00.002+03:002024-01-04T21:27:34.061+02:00συνταξιμα<p><span style="background-color: white; color: #050505; font-family: "Segoe UI Historic", "Segoe UI", Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 15px; white-space-collapse: preserve;">μια παρεα παιδιων παιζει μπαλα στην πλατεια. καποια στιγμη, ενα απο αυτα βαραει ενα σουτ αλλα αστοχει κ οι φιλοι του αρχιζουν να το κοροϊδευουν. το παιδι δικαιολογειται λεγοντας πως αν φορουσε τα καινουρια του παπουτσια, δωδεκα γκολ θα ειχε βαλει σημερα, τουλαχιστον. ε, κ γιατι δεν πας να τα φορεσεις, του λενε, διπλα ειναι το σπιτι σου. μα αμα τα βαλω κ παιξω με αυτα, δεν θα ειναι πια καινουρια. η παρεα προβληματιζεται με αυτο που ακουει. το παιχνιδι διακοπτεται κ αρχιζουν να </span><span style="background-color: white; color: #050505; font-family: "Segoe UI Historic", "Segoe UI", Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 15px; white-space-collapse: preserve;"><a style="color: #385898; cursor: pointer; font-family: inherit;" tabindex="-1"></a></span><span style="background-color: white; color: #050505; font-family: "Segoe UI Historic", "Segoe UI", Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 15px; white-space-collapse: preserve;">το κουβεντιαζουν. "βλακειες λεει ο φιλος", υποστηριζει καποιος. "ενταξει μπορει τα παπουτσια να παψουν να ειναι ολοκαινουρια, σε καθε περιπτωση ομως, θα ειναι καινουριοτερα απο αυτα που ηδη φοραει." "οχι, ενταξει, εχει μια βαση αυτο που λεει", καποιος αλλος αποφαινεται. "δεν γινεται να αντιμετωπιζουμε την καινουριοτητα ως σχετικο μεγεθος. κ μονο αν βγουν απο το κουτι τους τα παπουτσια, χανουν για παντα αυτην την ιδιοτητα." "ναι, αλλα για μια στιγμη", ισχυριζεται ενας τριτος. "το ζητουμενο ειναι η αποτελεσματικοτητα των παπουτσιων. αν οντως μπορει να βαλει δωδεκα γκολ με αυτα, η αγορα τους -η πραξη, δηλαδη, που τα κατεστησε για αυτον καινουρια- δικαιωνεται. με αλλα λογια, θα εχουν βγαλει τα λεφτα τους, πριν καν προλαβουν να παλιωσουν." "εγω παιδια, παντως", ενας τεταρτος πεταγεται, "λεω να αφησουμε τη μπαλα κ να γυρισουμε ολοι στα σπιτια μας κ να διαβασουμε, να μορφωθουμε, να τελειωσουμε το σχολειο, να μπουμε στο πανεπιστημιο, να βγουμε στην αγορα εργασιας, να συγκεντρωσουμε τα απαιτουμενα συνταξιμα ενσημα, κ πρωτα ο θεος ναμαστε καλα, ξαναμαζευομαστε εδω οταν θα ειμαστε κωλογεροι κ τοτε το ξανασυζηταμε." "εκπληκτικη ιδεα", φωναζει η μπαλα κ παιρνει φορα απο μονη της, πεφτει πανω σε μια παρακειμενη τζαμαρια κ τη σπαει</span></p>dreamtigerhttp://www.blogger.com/profile/02228417785496788205noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-750194880137099707.post-46640504392919981482023-05-17T19:31:00.002+03:002023-05-17T19:31:27.244+03:00misurate purificazione<p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhxawKUJ9oh3eS7f9gBKFteKt-IyUr6o_mtdzqLgTKWC4PGUWEe2nKaZHMXe4Lb5UMxqhpQzLNBeC28Kdk1EI2-hDDY3EuzftLBP9um9Phs-o-avoWf5cTBvEGqniCHKKmQ4zNhQ9q1kwqx0J4GLacjhRpkAGDXeR_7eLvtikX_rUtG_M9XThu_jBM7/s683/341037019_3391783971152257_233613821622999840_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="515" data-original-width="683" height="241" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhxawKUJ9oh3eS7f9gBKFteKt-IyUr6o_mtdzqLgTKWC4PGUWEe2nKaZHMXe4Lb5UMxqhpQzLNBeC28Kdk1EI2-hDDY3EuzftLBP9um9Phs-o-avoWf5cTBvEGqniCHKKmQ4zNhQ9q1kwqx0J4GLacjhRpkAGDXeR_7eLvtikX_rUtG_M9XThu_jBM7/s320/341037019_3391783971152257_233613821622999840_n.jpg" width="320" /></a></div><br /> <p></p>dreamtigerhttp://www.blogger.com/profile/02228417785496788205noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-750194880137099707.post-89354148647905064392023-05-04T01:28:00.002+03:002023-11-20T18:41:35.916+02:00το χρεος<span style="background-color: white; color: #050505; font-family: "Segoe UI Historic", "Segoe UI", Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 15px; white-space-collapse: preserve;">στεκεται μπροστα στο αμαξι του κ μιλαει στο κινητο του. η πορτα του αμαξιου μισανοιχτη. ηταν ετοιμος να μπει κ να αναχωρησει, αλλα το τηλεφωνημα τον προλαβε. κραταει τη συσκευη μπροστα στο προσωπο του κ εχει βαλει ανοιχτη ακροαση. απο την αλλη ακρη της γραμμης ακουγεται μια γυναικεια φωνη να λεει: "αν δεν το κανεις εσυ, κανενας δεν θα το κανει". ο αντρας κοιταζει το ηχειο σαν να περιμενει να βγει κατι ακομα απο εκει μεσα. το ηχειο ομως μενει σιωπηλο. η γυναικα περιμενει μιαν απαντηση. "αν δεν το κανω εγω, δεν θα το κανει κανενας αλλος", σκεφτεται ο ανδρας κ αρχιζει να συνειδητοποιει το μεγεθος της αποστολης του. οχι, ποτε δεν ονειρευτηκε να αναλαβει ενα τετοιο χρεος. ποτε δεν ζηλεψε καποιο ηρωικο ιδανικο. μα τωρα που νιωθει το αβασταχτο βαρος της ευθυνης, γνωριζει πολυ καλυτερα απο τον καθενα πως δεν μπορει να αποποιηθει τον ρολο που του επιφυλαξε η μοιρα για να παιξει. κ ας εχει ξεκινησει για αλλου. κ ας βρισκεται ηδη με το ενα ποδι μεσα στο αυτοκινητο του. "ελα, με ακους; εισαι εκει;" ακουγεται παλι η φωνη της γυναικας. ο αντρας παιρνει μια βαθια ανασα σαν να θυμαται ξαφνικα πως χρειαζεται οξυγονο για να ζησει, για να αντεξει στην περιπετεια αυτη που ονομαζεται ζωη διπλα σε αλλους ανθρωπους. κ υστερα κλεινει την πορτα αποφασιστικα, κλεινει κ την ανοιχτη ακροαση, φερνει τη συσκευη στο αυτι του κ απανταει: "ενταξει, ρε αλεξανδρα. θα γυρισω κ θα το απλωσω το πλυντηριο. ενταξει, ενταξει"</span>dreamtigerhttp://www.blogger.com/profile/02228417785496788205noreply@blogger.com0