η παράκαμψη

-Θέλεις να πάμε από εδώ;
-Μα, θα καθυστερήσουμε.
-Έτσι κι αλλιώς θα φτάσουμε αργά. Δεν έχει σημασία.
-Και τι υπάρχει από εδώ;
-Που θες να ξέρω, αν δε δω; Έλα! Πάμε και βλέπουμε.
-Ο χάρτης σου τι λέει;
-Ο χάρτης λέει ψέματα. Μονάχα αριθμοί και ονόματα. Είδες, έστω και κάτι από όλα αυτά, σε όλο το ταξίδι;
-Μα, δε μπορεί. Ο δρόμος όλο και κάπου θα πηγαίνει.
-Όλοι οι δρόμοι στο τέλος καταλήγουνε στη θάλασσα. Τι λες; Πάμε να δούμε την ανατολή από την παραλία;
-Δε γίνεται. Δεν είναι αυτό στο δρόμο μας.
-Αναρωτήθηκες ποτέ, τώρα που θα βρισκόμασταν, αν μέναμε πιστοί στο δρόμο μας για πάντα;
-Όχι, δε θέλω να το σκέφτομαι. Φτάνει να ξέρω πως είναι ο δρόμος μου εκεί και πως με περιμένει.
-Θες να γυρίσεις πίσω;
-Όχι, γιατί ακόμα είναι νωρίς. Στο τέλος, όμως, όλοι επιστρέφουν;
-Και πως θα ξέρεις που θα βρεις στο δρόμο σου το δρόμο να σε πάει;
-Έχω κι εγώ έναν χάρτη μες στις αποσκευές. Στο τέλος, άμα χρειαστεί, όλο και κάποιον θα ρωτήσω.
-Κι αν δε γνωρίζει ο κάποιος σου; Κι αν σε ρωτήσει πρώτα αυτός κι εσύ μετά δεν ξέρεις;
-Τότε θα πάρουμε μαζί στην τύχη κάποιο δρόμο.
-Αλήθεια; Κι αν δε σας πάει πουθενά;
-Μα, εσύ δεν είπες πως στη θάλασσα όλοι στο τέλος καταλήγουν;
-Ναι, αλλά με τα μάτια μου δεν το έχω δει ποτέ μου.
-Δεν το πιστεύεις, δηλαδή;
-Τι λες; Θα έβαζα και στοίχημα!
-Κι αν χάσεις;
-Αν χάσουμε, θα έχουμε στο μεταξύ το δρόμο μας κερδίσει. Τι με κοιτάς; Αφού παρέα ταξιδεύουμε.
-Θέλεις να πάμε από εδώ;