λευκος τοιχος

τον βλεπω καθε φορα στο ιδιο ακριβως παγκακι. αλλοτε σαββατο βραδυ με μια μπυρα απο το περιπτερο κ αλλοτε κυριακη απογευμα με εναν πλαστικο καφε, εναμιση ευρω μαζι με το νερακι. τον βλεπω, τον παρατηρω, μαντευω τη ζωη του. τον φανταζομαι να ντυνεται, να δενει τα κορδονια του, να λεει, ανοιγοντας την πορτα του σπιτιου: "θα παω μια βολτα". το σπιτι του δεν τον παρεξηγει - δεν εχει καν μπαλκονι. η βολτα του πεντε-εξι οικοδομικα τετραγωνα. μια καλησπερα στον περιπτερα, ενα "τι κανεις;" στην κοπελια στην καφετερια. απο ολοκληρο το γαμημενο συμπαν το αχανες αυτος εδω ειναι ο δικος του κοσμος. κεντρο του κοσμου κ του συμπαντος εκεινο το παγκακι. απο ολα τα παγκακια στον πεζοδρομο το πιο αδικημενο. απεναντι του βρισκεται ενα λευκο ντουβαρι - ουτε μια υποσχεση παραθυρο ουτε ενα συνθημα οργη, παραπονο, ελπιδα. τον βλεπω καθε σαββατο βραδυ, καθε κυριακη απογευμα, καθως περναω απο εκει. τον βλεπω, τον παρατηρω. κ υστερα μαζι του κ εγω κοιταζω εκει απεναντι, προς τον λευκο τον τοιχο. ποιος ξερει τοσο καιρο τι ταινιαρες επανω του προβαλλονται κ μονο αυτος τις βλεπει