Συγγραφέας δε σημαίνει να γράφεις, αλλά να σε διαβάζουν. Δεν θυμάμαι που έχω διαβάσει αυτόν τον ορισμό. Μπορεί και να το έχω κάποτε μονάχος μου σκεφτεί και ύστερα από συστολή να αποποιήθηκα της φράσης την πατρότητα. Μια φορά πάντως πιστεύω πως κάπως έτσι έχουνε τα πράγματα. Γι’ αυτό και από τότε που έπαψα πια να εκδίδομαι, κατέφυγα -ή μήπως, άραγε, επέστρεψα;- στη γη του ενός ανθρώπου. Για να έχω έστω την ψευδαίσθηση πως κάπου υπάρχει μες στον κόσμο αυτόν κάποιος που με διαβάζει. Κάποιος που δε με ξέρει δυστυχώς από κοντά και που ευτυχώς δεν πρόκειται ποτέ να με γνωρίσει.
Για να τον προστατέψω μάλλον αυτόν εδώ τον άγνωστο μυστηριώδη αναγνώστη από τη φρίκη των συνεχόμενης ασπρόμαυρης ροής των καθημερινών κειμένων μου, φρόντισα, από συστάσεως αυτού του ιστολογίου, να παρεμβάλω κάποιες εικόνες ανάμεσα στις λέξεις μου. Αυτές οι οπτικές παρεμβολές δε διεκδίκησαν ποτέ κανένα είδος αναγνώρισης, αλλά αδιάφορες και ουδέτερες στεκόντουσαν εκεί, μπροστά στο μαύρο φόντο. Τίποτα περισσότερο ποτέ δε μαρτυρήσανε παρά μονάχα ακόμα μία κραυγαλέα εμμονή, ένα ακόμα πείσμα σιωπηλό κι αναρριχόμενο. Όμως συνήθως τα πείσματα αυτά και οι εμμονές μοιραία λειτουργούν αμφίδρομα. Έτσι δεν άργησαν πολύ να επισκεφτούν τη «γη» μου άνθρωποι που προτίμησαν να σταθούνε στα τοπία της προσπερνώντας τα γραπτά της αμφιλεγόμενα μνημεία. Όχι τόσο γιατί δεν ήτανε του γούστου τους τα δεύτερα –αυτό, έτσι κι αλλιώς, είναι μες στο παιχνίδι- αλλά γιατί τα πρώτα τους προκάλεσαν κι ενδεχομένως αναγνώρισαν σε αυτά δικά τους πείσματα και εμμονές, που διψασμένα περιφέρονταν στην έρημο του ηλεκτρονικού τους κόσμου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου