περιμενω στο φαναρι. εχει κινηση. καθε φορα που αναβει πρασινο περναει μονο ενας. μπροστα μου, στη διαβαση ειναι ενας ακροβατης. οσο κραταει το κοκκινο κανει το νουμερο του με κατι μπαλες χρωματιστες κ υστερα μαζευει απο τους οδηγους ο,τι εχουν ευχαριστηση.
"ζογκλερ", με διορθωνει ο συνοδηγος.
"τι πραγμα", τον ρωταω.
"ζογκλερ ειναι, ρε ασχετε. ακου εκει ακροβατης. σιγα μην ειναι κ κλοουν".
"ναι, ενταξει, εστω", του απαντω εκνευρισμενος, καθως σκεφτομαι πως ειμαι μεσα στο αμαξι μονος μου κ πλεον οταν πηζω στην κινηση, στους δρομους, δεν πιανω κουβεντα με τον εαυτο μου απλως, αλλα να μου τη λεω κιολας.
το φαναρι αναβει πρασινο. φευγουν ολοι οι μπροστινοι μου. στο τσακ δεν το προλαβαινω εγω. τωρα παρακολουθω απο κοντα το σοου.
"εχεις κανενα κερμα", τον ρωτω.
"οχι, μοναχα καρτα".
θεε μου, τι ψευτης, σκεφτομαι.
το νουμερο ολοκληρωνεται. ο θηριοδαμαστης των φαναριων, αφηνει τις μπαλες τις χρωματιστες να αιωρουνται πανω απο τη διαβαση, ερχεται στο παραθυρο κ μου χαριζει ολη την εισπραξη της μερας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου