εχω φυγει απο το σπιτι για να παω καπου με τα ποδια κ στα μισα της διαδρομης συνειδητοποιω οτι εχω ξεχασει τα γυαλια μου. επειδη βαριεμαι να γυρισω, λεω δεν πειραζει, κ σιγα τι παω να κανω, δηλαδη κ η οραση ειναι ετσι κ αλλιως υπερεκτιμημενη αισθηση κ που τα βλεπω ολα στο περιπου, μπορω παντα να αναπτυσσω αλλες δυναμεις κ ικανοτητες, που ακομα κ αν κανουν τους αλλους να γελανε, τουλαχιστον δεν εχουν στοιχησει τη ζωη σε κανεναν μεχρι στιγμης, απο οσο γνωριζω εστω.
λιγο μετα, κ ενω διασχιζω μια διαβαση, περναει ενα αμαξι απο διπλα μου ξυστα κ μου κορναρει. χρησιμοποιωντας τις υπερδυναμεις μου, στις οποιες αναφερθηκα προηγουμενως, αξιολογω την κορνα αυτην ως ενα ειδος αστικου χαιρετισμου, οποτε ανταποδιδω σηκωνοντας το χερι μου κ φωναζοντας: "γεια σου, κωστα!" η αληθεια ειναι οτι δεν προλαβα να δω ποιος οδηγουσε, αλλα επειδη εχω εναν φιλο κωστα που εχει ενα παρομοιο αυτοκινητο, λεω ποσο λαθος μπορει να εχω κανει κ ενταξει, κ να μην ειναι ο κωστας κ να ειναι κανενας αλλος φιλος ή γνωστος, κωστα τον ειπα, δεν τον εβρισα.
το αμαξι, ομως, φρεναρει αποτομα λιγακι παρακατω κ ο οδηγος βγαινει απο μεσα καπως αγριεμενος, πραγμα που συμπεραινω κυριως επειδη κοπαναει την πορτα πισω του, ετσι οπως κανουν οι οδηγοι οταν αγριευουν κ βγαινουν απο το αμαξι τους για να ζητησουν εξηγησεις απο αυτον που τους αγριεψε. στη συγκεκριμενη περιπτωση, η αιτια του αγριεματος ειμαι μαλλον εγω, πραγμα που εκεινη τη στιγμη το θεωρω υπερβολικο, αν οχι κ αδικο, αλλα το μονο που προλαβαινω να σκεφτω ειναι πως αν δεν ειχα ξεχασει στο σπιτι τα γυαλια μου, τωρα σιγουρα θα αποφευγαμε την οποια επαπειλουμενη βιαιη ενεργεια, αφου ο κοσμος γενικα, ακομα κ ο πιο αγριεμενος, σεβεται κ εκτιμα αυτους που φορανε γυαλια, κ ολοι λενε, για δες τον ανθρωπο, εβγαλε τα ματια πανω απο τα βιβλια, κ εγω ο αγραμματος παω να τον χτυπησω, ας του υποβαλω καλυτερα τα σεβη μου κ ας παω να παιξω παρακατω.
στο μεταξυ, ο τυπος εχει ηδη πλησιασει αρκετα κ πλεον μπορω να ξεχωρισω ανετα τα χαρακτηριστικα του, οποτε προχωρω στις εξης διαπιστωσεις: α. δεν ειναι ο κωστας, β. μου ειναι τελειως αγνωστος, τον βλεπω πρωτη φορα, δεν μου θυμιζει τιποτα, γ. δεν ειναι αγριεμενος, οπως νομιζα αρχικα, αλλα μαλλον ανησυχος, αν οχι κ καπως τρομαγμενος, δ. αυτο που κραταει στο χερι του θα μπορουσε να ειναι τα γυαλια μου, αλλα δεν ειμαι σιγουρος γιατι δεν τα φοραω για να δω αν ειναι πραγματι αυτα, αλλα αν τα φορουσα δεν θα εκανα καν αυτον τον συλλογισμο, εκτος αν επαιζα σε κανενα, ξερωγω, παραδοξο του ζηνωνα ή εστω σε καποιο ποντιακο ανεκδοτο.
ο παρολιγον κωστας, αφου με εχει πλησιασει αρκετα, παιρνει ενα υφος καπως συμπονετικο κ μου λεει: "γιατι δεν προσεχεις, ρε αγορι μου; δεν βλεπεις;" καλα, εγω ξεχασα στο σπιτι τα γυαλια μου κ δεν βλεπω, σκεφτομαι, εσυ που τα θυμηθηκες κ τα πηρες μαζι σου φευγοντας, γιατι τα κρατας στο χερι; τοτε μου ερχεται στο μυαλο ενας φιλολογος που ειχαμε στο λυκειο. οσο παρεδιδε το μαθημα φορουσε παντα τα γυαλια του. οταν, ομως, διεκοπτε για να μας βαλει τις φωνες ή για να μας πει καποια εξυπναδα, τα εβγαζε κ τα ακουμπουσε προσωρινα πανω στην εδρα για να τα ξαναφορεσει μολις επαιρνε παλι μπρος το μαθημα. μαλλον για καποιους τα γυαλια παιζουν τον ρολο της στολης ή ξερωγω της μασκας κ ανεβοκατεβαινουν αναλογως των απαιτησεων της καθημερινης παραστασης.
τελος παντων, αφου ξεπερναω το αρχικο μου σαστισμα, γυριζω κ του δειχνω αυτες τις παραξενες ασπρες παραλληλες γραμμες που εχουν για καποιο λογο ζωγραφισει πανω στο οδοστρωμα κ του λεω: "μα, εχει διαβαση." βλεπω το αδειο βλεμμα του κ σκεφτομαι πως αν αντι για διαβαση του ελεγα "μα εχει ανατροπη της γραμμικης αφηγησης" περισσοτερο νοημα θα βγαζαμε. "τι να σου πω", μου απαντα αυτος, "προσεχε, ρε παιδι μου, προσεχε". κ αφου φορεσει παλι τα γυαλια, επιστρεφει στο αυτοκινητο του κ χανεται στο ηλιοβασιλεμα.
ενταξει, το δεχομαι, μια μερα ολοι θα πεθανουμε. αλλα οσον αφορα τον κωδικα οδικης κυκλοφοριας, οντως καποιοι θα παμε αδιαβαστοι κ καποιοι διαβασμενοι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου