Σάββατο 31 Δεκεμβρίου 2016

για τον δρομο

τις περισσοτερες πρωτοχρονιες της ζωης μου τις εχω ζησει στο σπιτι μου στον βολο. πεντε φορες μεσα στον εικοστο πρωτο αιωνα βρεθηκα παραμονη πρωτοχρονιας σε πολεις του εξωτερικου - καθε φορα κ με αλλα συναισθηματα, καθε φορα κ για διαφορετικη αιτια. αποψε θα αλλαξω τον χρονο για τριτη συνεχομενη φορα στη θεσσαλονικη κ ελπιζω, οπως κ περυσι, να ανεβουμε ξανα 12 παρα κατι στην ταρατσα. υπαρχει, ομως, μια αλλαγη του χρονου στη ζωη μου που με εχει βρει κυριολεκτικα στον δρομο:

το 2005 δουλευα στην αθηνα. ειχα πει να μεινω εκει σε ολη τη διαρκεια των εορτων, αλλα τελικα αλλαξα τελευταια στιγμη γνωμη, πηρα το αμαξι μου κ εφυγα για τον βολο. μια σειρα απο τυχαια περιστατικα, ωστοσο, καθυστερησαν πολυ την αναχωρηση μου, με αποτελεσμα να εχει παει 12 παρα κ εγω ακομα να ταξιδευω σε μια ερημη, σιωπηλη κ παγωμενη εθνικη οδο. για να μην αγχωνομαι, σταματησα να κοιταζω το ρολοι κ ανοιξα τερμα τη μουσικη στο ραδιοφωνο κ ειπα δεν πειραζει. κ εκει που ειχα πιστεψει οτι ειναι δικος μου ολοκληρος ο δρομος, βλεπω ξαφνικα απο πισω μου ενα ταξι να μου παιζει τα φωτα. το πρωτο πραγμα που σκεφτηκα ηταν οτι ηθελε κατι να μου πει, πως ειχα καποιο προβλημα, πως καποιο φαναρι μου δεν αναβε ή κατι τετοιο. εκοψα ταχυτητα, εκανα δεξια κ τον αφησα να με προσπερασει. το ταξι εφτασε διπλα μου κ ο οδηγος του κατεβασε το παραθυρο κ κατι μου φωναξε, που εκει μεσα, στον χαμο του αυτοσχεδιου ατομικου μου ρεβεγιον, δεν μπορεσα να ακουσω. κατεβασα το παραθυρο κ εγω κ ο κρυος αερας με βαρεσε αμεσως στο κεφαλι. ο ταξιτζης ακομα οδηγουσε με σταθερη ταχυτητα στο πλαϊ μου. "τι λες;" τον ρωτησα. "καλη χρονια, φιλε μου!", μου φωναξε ξανα ο αγνωστος κ αμεσως γκαζωσε κ εξαφανιστηκε στο βαθος του δρομου κ του χρονου. κοιταξα το ρολοι του αυτοκινητου. εγραφε 00 κ κατι.
λιγα χιλιομετρα μετα σταματησα σε κατι διοδια. οι τρεις υπαλληλοι που ειχαν βαρδια ειχαν μαζευτει ολοι μεσα σε ενα απο τα κουβουκλια κ γιορταζαν, οπως μπορουσαν, τη βραδια. θυμαμαι οτι μαζι με την αποδειξη μού προσφεραν κ ενα γλυκο. τα τραγουδια που ακουγανε ηταν τοσο ασχετα με τα δικα μου, αλλα για καποιον λογο η μουσικη μας μού φανηκε οτι συντονιζοταν μεσα σε μια παραδοξη κ αγρια αρμονια. "ωραια περνατε εσεις εδω..", ειπα αμηχανος. "δωσε του παιδιου ακομα ενα γλυκο", ειπε ενας απο τους υπαλληλους στη συναδελφο του που ειχε βγει στο παραθυρο για να με εξυπηρετησει. "κανενας τετοια ωρα δεν κυκλοφορει. μονοι μας θα τα φαμε."
κ ετσι, με αυτα τα δυο γλυκα συνεχισα μεχρι τον βολο το ταξιδι μου. ενα για μενα κ ενα για τον δρομο.

καλο 2017, λοιπον, φιλοι μου! τα λεμε μεσα..

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου