Κυριακή 25 Δεκεμβρίου 2016

τα γραφεια μου

σε καθε πολη οπου εχω ζησει φροντιζα παντα να βρισκω ενα μαγαζι που να μπορω να το χρησιμοποιω, ασπουμε, σαν γραφειο. οι προδιαγραφες που θα επρεπε να πληροι το εκαστοτε δημοσιο γραφειο μου ηταν πολυ συγκεκριμενες: επρεπε καταρχην να ειναι ησυχο. δηλαδη να μην βαραει η μουσικη - ο κοσμος δεν με πειραζε. επειτα, επρεπε (απο το 2005 κ μετα) να εχει ενα τασακι στο τραπεζι μου κ (απο το 2010 κ μετα) να υπαρχει κ μια παλιοσυνδεση στο ιντερνετ. τελος, καλο θα ηταν να εχει υπομονετικο προσωπικο, που να μην ενοχλειται αν ενας πελατης του αποφασιζε να χτυπαει οχταωρα εκει πινοντας μοναχα μια μπυρα.
στις βρυξελλες ηταν το lava, που το μισο περιπου το ειχαν μετατρεψει σε rookruimte (χωρος καπνιστων). ειχε κ ενα ωραιο τραπεζι στο παραθυρο, οπου καθομουν με τις ωρες κ χαζευα τον δρομο. καμια φορα ο ιδιοκτητης του, οταν το εβρισκα πιασμενο απο κανεναν μεθυστακα σε ληθαργο, τον επιανε κ τον πετουσε εξω. "ο ανθρωπος ηρθε για να δουλεψει εδω", του φωναζε, "δεν μπορεις να του κρατας εσυ ετσι το τραπεζι." στη μαδριτη ηταν το barco, οπου το καπνισμα ητανε, υποτιθεται, prohibido, αλλα οι τυποι εκαναν τα στραβα ματια κ ειχε κ ενα τραπεζι στον προθαλαμο, το οποιο δεν ειχε ακομα αποφασισει αν ηταν στεγασμενο ή υπαιθριο. στο βελιγραδι παραλιγο να γινει το leila, αλλα το γνωρισα λιγο πριν σηκωθω κ φυγω. στην αθηνα, ενταξει, ηταν πολλα κ διαφορα, ενα σχεδον σε καθε γειτονια - το μοντεμ μου ακομα τα θυμαται.
ο βολος εχει ωραια μαγαζια, αλλα ετσι κ κανω το λαθος να παω να πιω εκει καφε μοναχος μου, θα περασει το μισο μου σοϊ κ αλλοι τοσοι παλιοι συμμαθητες, θα σταματησουν κ θα ρωτησουν τι κανω (κ θα εννοουν τι επαθα κ ειμαι ετσι μονος - κ ισως θα εχουν δικιο). οχι, αυτες ειναι συνηθειες της αλλοδαπης κ των μεγαλων πολεων.
κ τωρα στη θεσσαλονικη καθομαι, τα θυμαμαι κ τα γραφω ολα αυτα σε ενα ωραιο μπαρ ημιυπογειο, εδω κοντα στο σπιτι. απο το χαμηλο παραθυρο χαζευω το βαδισμα των περαστικων κ προσπαθω να μαντεψω αλλος πού τριγυρναει ασκοπα κ αλλος πού βιαζεται να παει. διπλα μου εχω μια γλαστρα με αλεξανδρινο - μερος, φανταζομαι, του ταπεινου χριστουγεννιατικου διακοσμου. στον τοιχο απεναντι μου ο ερνεστ ο χεμινγουεη με κοιταζει ειρωνικα, με υφος "παλι με ενα εσπρεσακι θα την βγαλεις;". με αλλα λογια κ προς καθε ενδιαφερομενο, αν βρισκεστε κ εσεις τις μερες αυτες στη συμπτωχευουσα κ θελετε λιγακι να τα πουμε, θα με βρειτε εδω, σβωλου 19, στο ημιυπογειο. παντα ωρες γραφειου.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου