δρομομανής

Πριν από πολλά χρόνια μια φίλη του τον είχε πει «δρομομανή», πράγμα που τότε αυτός εξέλαβε μάλλον ως φιλοφρόνηση και έκτοτε συχνά δε δίσταζε –μεταξύ άλλων- να το χρησιμοποιεί για να περιγράψει τον εαυτό του, κάθε φορά που νόμιζε πως κάποιος νοιαζόταν πραγματικά να μάθει. Πίστευε πως η «δρομομανία» σήμαινε την έλξη για το δρόμο -το πάθος και τα πάθη για όλα εκείνα που ο δρόμος συνεπάγεται- και ως εκ τούτου θεώρησε τον χαρακτηρισμό σωστό και ακριβή. Μέχρι να μάθει πως δρομομανείς έλεγαν στην αρχή τους λιποτάκτες και πως αργότερα η ψυχιατρική τον όρο αυτόν τον υιοθέτησε για να ορίσει τις περιπτώσεις των παθολογικών περιπατητών (υπάρχουν, όπως υπάρχουν και παθολογικοί δρομείς επίσης!), είχε εκτεθεί ήδη ανεπανόρθωτα.
Χωρίς να θέλω να παραβλέψω πως το να σε πούνε λιποτάκτη, σε κάποιες καταστάσεις και εποχές, μπορεί και να συνιστά τίτλο τιμής, θα έλεγα πως ο ακριβέστερος όρος που θα μπορούσε τη δική του την κατάσταση να περιγράψει ίσως να είναι αυτός του «χασαπόσκυλου». Χωρίς να θέλω να αρνηθώ πως υπάρχουν κάπου, στον κόσμο αυτόν, ψυχίατροι που θα έβγαζαν σίγουρα λεφτά πολλά από τέτοιες, σαν τη δική του, περιπτώσεις, ας μου επιτραπεί να υπερασπιστώ τουλάχιστον, όσο μπορώ ακόμα κι εγώ στο δρόμο μου να περπατώ, το πάθος και την πάθησή του.
Μια άλλη φίλη του, την ίδια περίπου εποχή, του δώρισε ένα άχρηστο βιβλίο, στην πρώτη σελίδα του οποίου του είχε γράψει σαν ευχή και αφιέρωση «σου εύχομαι, σε κάθε σου ταξίδι, να αναρωτιέσαι πάντα για το που μπορεί να βγάζει αυτός ο δρόμος(;)!». Νομίζω πως η ίδια ποτέ της δεν κατάλαβε ότι την εποχή εκείνη αυτό που ο δρομομανής της ιστορίας μας ήθελε να γνωρίσει περισσότερο ήταν που καταλήγει τελικά ο δρόμος ο δικός της.