ημισφαιρια

εξω στον δρομο ενας τυπος ψαχνει στα σκουπιδια. στον μπλε καδο, της ανακυκλωσης. περναει διπλα του ενας αλλος κ του φωναζει: "δεν θα βρεις τιποτα εκει μεσα. στον αλλον κοιτα, τον πρασινο". ο πρωτος γυριζει, τον κοιταζει σχεδον προσβεβλημενος κ του ζηταει τον λογο: "κ εσυ πού ξερεις τι ψαχνω;" ο δευτερος τον πλησιαζει, του λεει κατι χαμηλοφωνα κ τον χτυπαει στον ωμο. υστερα αρχιζουν να ψαχνουν κ οι δυο, ο ενας στον πρασινο κ ο αλλος στον μπλε καδο. περναει κ ενας τριτος με ποδηλατο, τους βλεπει κ κουναει το κεφαλι. "τι ψαχνετε, ρε", τους λεει, "εδω δεν εχει τιποτα. πηγαινετε στον αλλο παρακατω, στην πλατεια" "κ εσυ πού ξερεις τι ψαχνουμε;" του λενε κ οι δυο αγριεμενοι. ο καινουριος παρκαρει το ποδηλατο κ παει πιο κοντα τους. βλεπει κατι σακουλες διπλα στους καδους κ αρχιζει να τις σκαλιζει. βγαινει κ μια κυρια στο μπαλκονι απο πανω κ τους βαζει τις φωνες. τους λεει πως θα φωναξει την αστυνομια. "γιατι", διαμαρτυρονται αυτοι, "τι καναμε;" το σκεφτεται για λιγο η κυρια, δεν βρισκει τελικα κατι το αξιοποινο να τους προσαψει κ μπαινει ξανα μεσα στο διαμερισμα. βλεπει τον αντρα της στον καναπε, βαμμενο στα χρωματα της τηλεορασης. "παμε μια βολτα;" τον ρωταει. "τι επαθες τετοιαν ωρα;" της απαντα αυτος. η γυναικα κοιταει το ρολοϊ της, ριχνει μια ζακετα πανω της κ κατεβαινει στον δρομο. τωρα στεκεται εκει, διπλα στους τρεις, με τα χερια της σταυρωμενα μπροστα στο στηθος. δεν λεει κουβεντα. κ ομως, μοιαζει σαν να τους βοηθα, σαν να τους συμβουλευει. η ωρα περνα. η νυχτα βαθαινει. ο πλανητης σπρωχνει το προνομιουχο του ημισφαιριο στην επικρατεια του χειμωνα. ενα στενο πιο κατω δυο γατες ροκανιζουν λαιμαργα τη χαμενη αξιοπρεπεια του κοσμου