καποτε, ενας φιλος απο εδω μεσα μου εστειλε ενα μηνυμα οτι θελει να ξεφορτωθει καποια βιβλια του κ αν με ενδιαφερει να περασω να δω αν θελω να παρω μερικα. εγω το βρηκα κ σαν μια ευκαιρια για να γνωριστουμε απο κοντα, μια που τοσο καιρο μονο μηνυματα ειχαμε ανταλλαξει -αν κ κατα βαθος πιστευα πως ηδη τον ηξερα καλα, αφου για χρονια τον διαβαζα κ ακουγα τις εκπομπες του στο ραδιοφωνο- κ ετσι δεχτηκα την προσκληση. πηγα απο το σπιτι του, κ αφου τα ειπαμε, μου εδωσε ενα κλειδι κ μου ειπε να παω να ριξω μια ματια στην αποθηκη του που ηταν στο ισογειο της πολυκατοικιας οπου εμενε. κατεβηκα κ εκει επεσα πανω σε εναν πραγματικο θησαυρο. βρηκα καπου μια κουτα κ αρχισα να τη γεμιζω με ενθουσιασμο αλλα κ καποια δοση ενοχης, αφου παρα τη δικη του προσκληση, ενιωθα λιγακι σαν τον κλεφτη. καποια στιγμη, αναμεσα στα αλλα βιβλια, βρηκα κ ενα παλιο δικο μου κ τοτε χαρηκα που ειδα οτι κ αυτος με εχει διαβασει λιγο, αλλα ταυτοχρονα χαλαστηκα, αφου σκεφτηκα οτι θελει να ξεφορτωθει κ το βιβλιο μου μαζι με ολα τα αλλα. φορτωσα την κουτα στο ανταμομπιλ κ ανεβηκα ξανα στο διαμερισμα του να συνεχισουμε την κουβεντα που ειχαμε αφησει στη μεση. με ρωτησε αν βρηκα τιποτα ενδιαφερον κ τοτε δεν κρατηθηκα κ του ειπα: "μα γιατι τα δινετε ολα αυτα τα βιβλια;" "γιατι οσο μεγαλωνεις, τοσο πρεπει να μικραινει η βιβλιοθηκη σου", μου απαντησε. σκεφτηκα καλα το μειγμα λογικης κ ματαιοτητας πισω απο αυτη τη φραση, αλλα επειδη, κ παλι, κατι δεν μου καθοτανε, επεμεινα: "ναι, αλλα ολοι μας μεγαλωνουμε." "ισχυει", μου απαντησε, "αλλα απο καποια ηλικια κ μετα πρεπει να αρχισεις να φτιαχνεις αλλου την οποια σου βιβλιοθηκη." τοτε μονο προσεξα τα κουτια με τα φαρμακα που εστεκαν ακροβολισμενα πανω στο γραφειο του κ σκεφτηκα οτι μπορει να μην εχω την τυχη να τα πουμε ποτε ξανα απο κοντα, αλλα τουλαχιστον προλαβα να δω εφαρμοσμενο στο προσωπο αυτου του ανθρωπου το μονο μεταφυσικο αφηγημα της προκοπης, που μπορεσα ποτε καπως να καταλαβω. καλο ταξιδι, κυριε χρηστο
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου