στο μεταξυ

περπαταω στην παραλια. μπροστα μου ενας τυπος μιλαει στο κινητο. ετσι νομιζω, δηλαδη - μπορει κ να τα λεει με καποιον φανταστικο του φιλο. καποια στιγμη ο φιλος του -πραγματικος ή φανταστικος, δεν θα μαθουμε ποτε- κατι του λεει που τον εξοργιζει αφανταστα. αρχιζει να φωναζει: "θα κανεις αυτο που σου λεω εγω -ακους;- αυτο που σου λεω εγω θα κανεις." τη στιγμη εκεινη, ενας αλλος νυχτερινος περιπατητης, με βημα εμφανως ταχυτερο, κ αυτη τη φορα μετα βεβαιοτητας μιλωντας στο τηλεφωνο -προλαβα κ ειδα τη συσκευη- με προσπερνα, φτανει διπλα ακριβως στον προπορευμενο κ λεει, σαν να του απανταει: "ο,τι θελω θα κανω.. ο,τι θελω." ο αιφνιδιος συγχρονισμος των δυο παραλληλων κ παραλιακων διαλογων κανει τους δυο αγνωστους να στρεψουν τα κεφαλια τους, να κοιταχτουν στα ματια, ενδεχομενως να αναρωτηθουν ποιοι ειναι στα αληθεια κ πού παν, τι γινεται στον κοσμο, ποιες μυστικες δυναμεις κινουν απο ψηλα τα νηματα, ποιοι αορατοι μηχανισμοι ρυθμιζουν τις ζωες τους. υστερα, κ για τον φοβο, ισως, καποιας μοιραιας συγκρουσης, ξαναγυριζουν τα κεφαλια τους μπροστα κ συνεχιζουν την πορεια τους, ετσι απλα, σαν να μην συνεβη τιποτα.
στο μεταξυ εγω, εκμεταλλευομενος το χωροχρονικο κενο που η ολη φαση εχει ανοιξει αναμεσα τους, συνεχιζω αμεριμνος να περπαταω στην παραλια, ενω ταυτοχρονα εχω ηδη επιστρεψει σπιτι μου κ γραφω υπο πιεση αυτην την ιστορια, προσπαθωντας, οπως παντα, να συνδυασω αυτο που μου λεν να κανω με εκεινο που ειμαι σιγουρος σχεδον πως κατα βαθος θελω