περπαταω στο πεζοδρομιο κ βλεπω καποιον να ερχεται απο την αντιθετη κατευθυνση. ο καποιος, οσο πλησιαζουμε ο ενας προς τον αλλον, με κοιταζει κ χαμογελαει. μετα σηκωνει το χερι κ με χαιρετα, κ αφου εχουμε φτασει πια σε αποσταση αναπνοης, μου λεει "καλημερα". δεν τον ξερω. κ να εχουμε καπου, καποια στιγμη, ξανασυναντηθει, τωρα δεν τον θυμαμαι. αλλα ενταξει, καλημερα μου λεει ο ανθρωπος. "καλημερα", του λεω κ εγω, χωρις να κοψω ταχυτητα. αυτος, ομως, σταματαει κανοντας με κ εμενα να φρεναρω αποτομα. κοιταζομαστε. "δεν με θυμασαι, ε;" μου λεει. "συγγνωμη, ρε φιλε", του απαντω, "οχι, δεν σε θυμαμαι." "εισαι σιγουρος, ε; δεν με θυμασαι;" επιμενει αυτος. "εμ.. οχι. βοηθησε με λιγο", του λεω. "γιατι να σε βοηθησω;" μου απαντα, "εσυ, τοτε που επρεπε, εμενα με βοηθησες;" το χαμογελο του παγωνει κ μαζι με αυτο ψιλοπαγωνει κ το αιμα μου. απο τη μια, το ομολογω, θελω να το βαλω στα ποδια, απο την αλλη ομως, θελω να μαθω ή εστω να ξαναθυμηθω την παλιοϊστορια που κρυβεται απο πισω κ ας οδηγησει αυτο σε μια μαλλον οχι κ τοσο ευχαριστη καταληξη αυτης, της τρεχουσας ιστοριας. "νομιζω πως κανεις λαθος", του λεω τελικα, του γυρναω την πλατη κ αρχιζω ξανα να περπατω, ενω αναρωτιεμαι πώς ειναι, αραγε, να σε χτυπανε με τσεκουρι ή εστω να σε πυροβολουν πισωπλατα. "ε, τωρα, παντως, θα με θυμασαι σιγουρα", τον ακουω να λεει, καθως απομακρυνομαι. δεν γυριζω. ποιος ξερει, σκεφτομαι, μπορει κ να το φανταστηκα ολο αυτο. αλλα καλου-κακου, ας το γραψω καπου για να μην το ξαναξεχασω
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου