προς τα κατω

παω να φυγω το πρωι απο το σπιτι. μπαινω στο ασανσερ. δεν εχω κοιμηθει καλα. δεν εχω πιει καφε ακομα. αντι για το ισογειο, παταω το κουμπι του πρωτου. το ασανσερ, ετσι κ αλλιως, πηγαινει προς τα κατω. θυμαμαι πως ειχα διαβασει καπου πως αν βρεθεις μεσα σε ασανσερ που πεφτει, το καλυτερο που εχεις να κανεις ειναι να αρχισεις να χοροπηδας, με την ελπιδα, λεει, η στιγμη της προσκρουσης να σε βρει στον αερα. το δικο μου το ασανσερ δεν πεφτει ομως. κατεβαινει αργα κ σταθερα. πολυ επαγγελματικο εκ μερους του. παλι καλα. πού να αρχιζω τωρα να χοροπηδω, ετσι οπως ειμαι, χωρις καφε κ αγουροξυπνημενος. μετα απο λιγο το ασανσερ φτανει σε αυτο που εγω νομιζω ακομα πως ειναι το ισογειο. βγαινω, κοιταζω τριγυρω μου κ λεω: "α, κοιτα να δεις.. μαλλον λαθος κουμπι πατησα." μετα θυμαμαι που στη ρωσια η αριθμηση των οροφων ξεκιναει παντα απο το επιπεδο της κεντρικης εισοδου. ετσι αυτο που για μας ειναι ισογειο, για τους ρωσους ειναι ο πρωτος οροφος. αυτο που για εμας ειναι πρωτος οροφος, για το ξανθο γενος ειναι ο δευτερος. αυτο που για εμας ειναι ο δευτερος οροφος, για τους απογονους του πουσκιν κ του γκαγκαριν ειναι ο τριτος, κ παει λεγοντας. αναρωτιεμαι αν ο γκαγκαριν χοροπηδουσε μεσα στο βοστοκ 1 την ωρα που αυτο προσγειωνοταν στις οχθες του βολγα. σκεφτομαι να γυρισω πισω στο ασανσερ κ να διορθωσω το συντομοτερο δυνατον το λαθος μου. αλλα ενταξει, σχεδον εχω φτασει στον προορισμο μου. συνεχιζω απο τις σκαλες. "κατι με τραβαει προς τα κατω." δεν το λεω εγω αυτο. αυτα ηταν, λενε, τα τελευταια λογια του πουσκιν. αληθεια