οταν ημουν ερασμους στη γαλλια -τον προηγουμενο αιωνα- εμενα σε μια φοιτητικη εστια. στο διπλανο δωματιο εμενε ενας κορεατης μεταπτυχιακος, του οποιου το ονομα τωρα το εχω πια ξεχασει. ο κορεατης, για καποιον λογο ακατανοητο, ειχε βρει στο προσωπο μου τον ευρωπαιο κολλητο που παντα ονειρευοταν κ μου ελεγε ολα τα μυστικα του. οι εξωφρενικες εξομολογησεις του, τις οποιες ακουγα υπομονετικα σχεδον καθε απογευμα, με εκαναν πολυ συχνα να θελω να αρπαξω ενα ψαλιδι κ να κοψω τα αυτια μου. μετα σκεφτομουν, ομως, οτι ισως η κινηση αυτη του εδινε περισσοτερο θαρρος, αφου στις απωανατολικες ταινιες, που βλεπαμε ηδη τοτε στο σινεμα, τετοιοι ακρωτηριασμοι ηταν πολυ συνηθισμενο, αν οχι κ αγαπημενο, θεαμα.
το βασικο προβλημα του γειτονα μου ηταν οτι ειχε καψουρευτει θανασιμα μια, επισης ερασμους, ιταλιδα, της οποιας το ονομα, σε αντιθεση με το δικο του, παραδοξως το θυμαμαι ακομα: καρμινα. τον φλογερο κ εξωτικο αυτον ερωτα η καρμινα δεν τον πληροφορηθηκε ποτε, αφου ο συνεσταλμενος φιλος μου περιοριζοταν να τα λεει μοναχα σε εμενα κ συνηθιζε να τρεχει τρομοκρατημενος να κρυφτει, μολις το αντικειμενο του ποθου του εμφανιζοταν στην κοινοχρηστη κουζινα του οροφου μας, την οποια ειχαμε μετατρεψει σε πολυχωρο κοινωνικων εκδηλωσεων.
ενα απογευμα, που ηρθε παλι για να μοιραστει μαζι μου τον καημο του, δεν αντεξα κ του εβαλα τις φωνες: "γιατι, ρε ανθρωπε, δεν πας να της τα πεις κ εκεινης ολα αυτα; τι εχεις να χασεις; το πολυ-πολυ να φας κανενα νουντλς.." (το ξερω, δεν εκανα κ την καλυτερη μεταφραση του ορου χυλοπιτα, αλλα αυτος μια χαρα καταλαβε τι ηθελα να πω.) "δεν γινεται", μου απαντησε. "τωρα εχει πια γκομενο." "ποιον;", απορησα εγω. "εναν σουηδο, ερασμους σαν κ εσας", αναστεναξε αυτος. με τους σκανδιναβους ερασμους παιζαμε μπαλα τις κυριακες κ λιγο πολυ τους ειχα γνωρισει ολους - εγω, ως αναδελφος ελλην, ειχα κολλησει στην ομαδα των ιταλοΐσπανων, που επαιζαν πιο πολυ για να πλακωθουν παρα για χαρη του αθληματος κ γενικα περνουσαμε πολυ ομορφα. "ποιον σουηδο, ρε; λεγε", επεμεινα. "πού θες να ξερω;", μου απαντησε σχεδον απαξιωτικα, "αυτοι ειναι ολοι ιδιοι."
κ καπως ετσι η ανατολη σημειωσε, στις καθυστερησεις ενος αγωνα που φαινοταν να εχει πια κριθει, το γκολ της τιμης σε βαρος της δυσης, στο αιωνιο κατα τα αλλα ντερμπυ των στερεοτυπων.
το βασικο προβλημα του γειτονα μου ηταν οτι ειχε καψουρευτει θανασιμα μια, επισης ερασμους, ιταλιδα, της οποιας το ονομα, σε αντιθεση με το δικο του, παραδοξως το θυμαμαι ακομα: καρμινα. τον φλογερο κ εξωτικο αυτον ερωτα η καρμινα δεν τον πληροφορηθηκε ποτε, αφου ο συνεσταλμενος φιλος μου περιοριζοταν να τα λεει μοναχα σε εμενα κ συνηθιζε να τρεχει τρομοκρατημενος να κρυφτει, μολις το αντικειμενο του ποθου του εμφανιζοταν στην κοινοχρηστη κουζινα του οροφου μας, την οποια ειχαμε μετατρεψει σε πολυχωρο κοινωνικων εκδηλωσεων.
ενα απογευμα, που ηρθε παλι για να μοιραστει μαζι μου τον καημο του, δεν αντεξα κ του εβαλα τις φωνες: "γιατι, ρε ανθρωπε, δεν πας να της τα πεις κ εκεινης ολα αυτα; τι εχεις να χασεις; το πολυ-πολυ να φας κανενα νουντλς.." (το ξερω, δεν εκανα κ την καλυτερη μεταφραση του ορου χυλοπιτα, αλλα αυτος μια χαρα καταλαβε τι ηθελα να πω.) "δεν γινεται", μου απαντησε. "τωρα εχει πια γκομενο." "ποιον;", απορησα εγω. "εναν σουηδο, ερασμους σαν κ εσας", αναστεναξε αυτος. με τους σκανδιναβους ερασμους παιζαμε μπαλα τις κυριακες κ λιγο πολυ τους ειχα γνωρισει ολους - εγω, ως αναδελφος ελλην, ειχα κολλησει στην ομαδα των ιταλοΐσπανων, που επαιζαν πιο πολυ για να πλακωθουν παρα για χαρη του αθληματος κ γενικα περνουσαμε πολυ ομορφα. "ποιον σουηδο, ρε; λεγε", επεμεινα. "πού θες να ξερω;", μου απαντησε σχεδον απαξιωτικα, "αυτοι ειναι ολοι ιδιοι."
κ καπως ετσι η ανατολη σημειωσε, στις καθυστερησεις ενος αγωνα που φαινοταν να εχει πια κριθει, το γκολ της τιμης σε βαρος της δυσης, στο αιωνιο κατα τα αλλα ντερμπυ των στερεοτυπων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου