Ο τέταρτος και πιο προσωπικός από τους λόγους που κάθε καλοκαίρι με οδηγούν στο να επιλέγω την Αθήνα για τις διακοπές μου, έχει να κάνει με μία έλξη μάλλον μεταφυσική που εδώ και χρόνια παίζει αυτή η πόλη στη ζωή μου. Έτσι, ενώ οι πιο πολλοί, θύματα της βάναυσης καθημερινότητας ή έστω μιας ιδέας κάπως αφηρημένης που έχουνε για αυτήν, θέλουν συνήθως να την ταυτίζουν με την κόλαση, κι ενώ υπάρχουν και οι αμετανόητοι που συνεχίζουν να αναζητούν πεισματικά έναν παράδεισο ήδη αρκετά θολό και παρεξηγημένο, για εμένα αυτό που φαίνεται να έχω για την ώρα βρει εκεί είναι το καθαρτήριό μου.
Εκεί, στο τέλος του ανόσιου καλοκαιριού και στο αναπόφευκτο προάγγελμα του αγίου φθινοπώρου, είναι που συναντιούνται όλα τα λάθη μου τις προηγούμενης χρονιάς, που κορυφώθηκαν την άνοιξη βυθίζοντας με στην απόγνωση και στην αμφιβολία, με τα άλλα λάθη, που μοιραία ακολουθούν, μέσα στη μαθηματική ακρίβεια του επερχόμενου χειμώνα.
Και κάπως έτσι είναι που εδώ, σε αυτόν τον τέταρτο και τελευταίο λόγο, έρχονται με κάποιον τρόπο να δικαιολογηθούν ξανά οι άλλοι τρεις λόγοι, που ήδη σας ανέπτυξα. Γιατί, πως θα μπορούσα να έρθω αντιμέτωπος με αυτήν την καταστροφική αλληλουχία, αν δεν την βίωνα μέσα σε ένα περιβάλλον τόσο στ’ αλήθεια καταλυτικά ιστορικό, όπως η σύγχρονη Αθήνα; Πως θα γινόταν άραγε αλλιώς να διδαχθώ από ήδη κεκτημένα λάθη και να διδάξω με τη σειρά μου τα άλλα λάθη, τα μελλοντικά, αν δε βρισκόμουν σε αυτήν την κρίσιμη στιγμή στον πιο μεμονωμένο μέρος του πλανήτη; Πως θα μπορούσα τελικά να καταλήξω σε αποφασίσεις τόσο σημαντικές, ως προς τα επόμενα κεφάλαια της πιο δικιάς μου ιστορίας, αν ο ήρωας της ιστορίας μου αυτής δεν έκανε κάθε Αύγουστο θεματικές διακοπές μέσα στις ιστορίες των πιο πραγματικών ανθρώπων;
Για όλους τους παραπάνω λόγους, που λέμε και στα νομικά, είναι που επιμένω, δώδεκα χρόνια ήδη συναπτά να ζω για λίγες μέρες μόνος μου το καλοκαίρι στην Αθήνα.
Εντάξει, υπάρχει ένας ακόμα λόγος πολύ λιγότερο στοχαστικός και πιο πολύ διασκεδαστικός και επιτέλους πιο καλοκαιριάτικος: πηγαίνω τόσα χρόνια για διακοπές μόνος μου στην Αθήνα και επίσης και τώρα, αυτές τις μέρες ανυπομονώ και πάλι να κατέβω, γιατί απλά περνάω καλά και έχουν πάντα πλάκα αυτές οι τόσο μοναδικά «περίεργες» παραθεριστικές συνήθειες μου.
Εκεί, στο τέλος του ανόσιου καλοκαιριού και στο αναπόφευκτο προάγγελμα του αγίου φθινοπώρου, είναι που συναντιούνται όλα τα λάθη μου τις προηγούμενης χρονιάς, που κορυφώθηκαν την άνοιξη βυθίζοντας με στην απόγνωση και στην αμφιβολία, με τα άλλα λάθη, που μοιραία ακολουθούν, μέσα στη μαθηματική ακρίβεια του επερχόμενου χειμώνα.
Και κάπως έτσι είναι που εδώ, σε αυτόν τον τέταρτο και τελευταίο λόγο, έρχονται με κάποιον τρόπο να δικαιολογηθούν ξανά οι άλλοι τρεις λόγοι, που ήδη σας ανέπτυξα. Γιατί, πως θα μπορούσα να έρθω αντιμέτωπος με αυτήν την καταστροφική αλληλουχία, αν δεν την βίωνα μέσα σε ένα περιβάλλον τόσο στ’ αλήθεια καταλυτικά ιστορικό, όπως η σύγχρονη Αθήνα; Πως θα γινόταν άραγε αλλιώς να διδαχθώ από ήδη κεκτημένα λάθη και να διδάξω με τη σειρά μου τα άλλα λάθη, τα μελλοντικά, αν δε βρισκόμουν σε αυτήν την κρίσιμη στιγμή στον πιο μεμονωμένο μέρος του πλανήτη; Πως θα μπορούσα τελικά να καταλήξω σε αποφασίσεις τόσο σημαντικές, ως προς τα επόμενα κεφάλαια της πιο δικιάς μου ιστορίας, αν ο ήρωας της ιστορίας μου αυτής δεν έκανε κάθε Αύγουστο θεματικές διακοπές μέσα στις ιστορίες των πιο πραγματικών ανθρώπων;
Για όλους τους παραπάνω λόγους, που λέμε και στα νομικά, είναι που επιμένω, δώδεκα χρόνια ήδη συναπτά να ζω για λίγες μέρες μόνος μου το καλοκαίρι στην Αθήνα.
Εντάξει, υπάρχει ένας ακόμα λόγος πολύ λιγότερο στοχαστικός και πιο πολύ διασκεδαστικός και επιτέλους πιο καλοκαιριάτικος: πηγαίνω τόσα χρόνια για διακοπές μόνος μου στην Αθήνα και επίσης και τώρα, αυτές τις μέρες ανυπομονώ και πάλι να κατέβω, γιατί απλά περνάω καλά και έχουν πάντα πλάκα αυτές οι τόσο μοναδικά «περίεργες» παραθεριστικές συνήθειες μου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου