Ως πρόεδρος του Δεκαπενταμελούς του Κλασικού Λυκείου Βόλου κατά την προκατακλυσμιαία σχολική χρονιά 1991-92, είχα την ευκαιρία να με άνεση φαντασιωθώ τον εαυτό μου να ασχολείται στα σοβαρά με την πολιτική, κάποια στιγμή στο τότε ακόμα μέλλον. Τώρα που αυτό το μέλλον είναι εδώ και συνομήλικοί μου κανονικοί πολιτικοί βρίσκονται ήδη μέσα στη Βουλή και πλησιάζουν απειλητικά ακόμα και το Μέγαρο Μαξίμου, αναρωτιέμαι που ακριβώς εξόκειλε αυτή η παιδική μου φαντασίωση και τι θα κάνουν τελικά όλα ετούτα τα παιδιά, όταν συνειδητοποιήσουν πόσο βαθιά στο παρελθόν βρίσκονται πια τα ανέμελα εφηβικά τους χρόνια.
Θα ‘θελα μια φορά να βγαίναμε παρέα για καφέ και να τα λέγαμε λιγάκι, να δω τι έχουνε στ’ αλήθεια μέσα στο κεφάλι τους, που σχεδιάζουν να πάμε ως έθνος πανταήμερη και πότε επιτέλους θα οργανώσουμε ως κοινωνία κατάληψη στο κράτος. Δεν ξέρω σήμερα πια αν πράγματι εξυπηρετούν κάποιους σκοπούς αυτού του είδους τα μαθητικά συμβούλια και ποια ανήλικα συμφέροντα σε αυτά ικανοποιούνται. Αλλά, εάν υπάρχει κάποια στρατηγική παιδευτική, μέσω αυτών οι νέοι να διδάσκονται τις αρετές και τους μηχανισμούς του πολιτεύματος, καλά –φαντάζομαι- θα ήταν να πάψουν πια να λειτουργούν ως νοσηρή διαστροφή της ήδη τόσο βεβαρυμμένης ηθικά αντιπροσωπευτικότητας.
Θα ‘θελα μια φορά να βγαίναμε παρέα για καφέ και να τα λέγαμε λιγάκι, να δω τι έχουνε στ’ αλήθεια μέσα στο κεφάλι τους, που σχεδιάζουν να πάμε ως έθνος πανταήμερη και πότε επιτέλους θα οργανώσουμε ως κοινωνία κατάληψη στο κράτος. Δεν ξέρω σήμερα πια αν πράγματι εξυπηρετούν κάποιους σκοπούς αυτού του είδους τα μαθητικά συμβούλια και ποια ανήλικα συμφέροντα σε αυτά ικανοποιούνται. Αλλά, εάν υπάρχει κάποια στρατηγική παιδευτική, μέσω αυτών οι νέοι να διδάσκονται τις αρετές και τους μηχανισμούς του πολιτεύματος, καλά –φαντάζομαι- θα ήταν να πάψουν πια να λειτουργούν ως νοσηρή διαστροφή της ήδη τόσο βεβαρυμμένης ηθικά αντιπροσωπευτικότητας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου