Οι άνθρωποι, τα σκυλιά και οι κατσίκες είναι τα μόνα ζώα που μπορούν να επιβιώσουν σε όλα τα μήκη, τα πλάτη και τα ύψη του πλανήτη. Και αν μια αδέσποτη κατσίκα που περιφέρεται στους δρόμους δεν είναι και το πιο συνηθισμένο θέαμα, οι άλλοι δύο φαίνεται πως τα καταφέρνουμε, δημιουργώντας εκεί έξω, εδώ και αιώνες, ένα παράλληλο σύμπαν σε διαρκή κίνηση.
Η ιστορία της αλητείας της ιστορίας. Οι νόμοι του δρόμου υπακούουν αποκλειστικά στο σύνταγμα των αισθήσεων. Οι αλήτες της πόλης, όπως και οι πλάνητες του κόσμου, αναγνωρίζονται μεταξύ τους από την ποσότητα του δρόμου που κουβαλάνε πάνω τους. Ανώνυμοι τροφοσυλλέκτες ή ερωτοσυλλέκτες διασταυρώνονται και χαιρετιούνται δείχνοντας τα δόντια τους.
Αντιστροφή της εξέλιξης των ειδών. Οι κοινωνικές συμβάσεις υποχωρούν, ενώ τα άγρια ένστικτα αφυπνίζονται. Ο ύπουλος πόνος της απώλειας υπάρχει για να θυμίζει σε όλους τη βάρβαρη καταγωγή μας. Τα δεσμά της ασφαλούς συμβίωσης αντικαθίσταται από τη συνοχή και τη συνενοχή της αγέλης. Η εξάρτηση καταλύεται και οι αδέσποτοι γίνονται απελεύθεροι.
Η πόλη μου και τα σκυλιά σας. Αν δε μπορούν να ζουν χωρίς εμάς, τότε να τα στειρώσουμε ή να τα αποκεφαλίσουμε! Αν είναι επικίνδυνα, τότε να τα μεταμορφώσουμε σε πυλώνες της ΔΕΗ! Αν είναι αντιαισθητικά, τότε να στήσουμε πάνω τους ακόμα μια σειρά με τραπεζοκαθίσματα! Η πόλη έχει ανάγκη τους αλήτες της. Οι αλήτες ξέρουν. Η πόλη, αν δεν τους ρωτήσει, δε θα μάθει ποτέ.
«…οι δε κύνες μάλλον αίσθησιν παρείχον του αποβαίνοντος δια το ξυνδιαιτάσθαι.» Θουκυδίδης
(προλογικό σημείωμα για την έκθεση της Μαρίας Ανδρομάχης Χατζηνικολάου "My Best Friend", Μάιος 2009)
Η ιστορία της αλητείας της ιστορίας. Οι νόμοι του δρόμου υπακούουν αποκλειστικά στο σύνταγμα των αισθήσεων. Οι αλήτες της πόλης, όπως και οι πλάνητες του κόσμου, αναγνωρίζονται μεταξύ τους από την ποσότητα του δρόμου που κουβαλάνε πάνω τους. Ανώνυμοι τροφοσυλλέκτες ή ερωτοσυλλέκτες διασταυρώνονται και χαιρετιούνται δείχνοντας τα δόντια τους.
Αντιστροφή της εξέλιξης των ειδών. Οι κοινωνικές συμβάσεις υποχωρούν, ενώ τα άγρια ένστικτα αφυπνίζονται. Ο ύπουλος πόνος της απώλειας υπάρχει για να θυμίζει σε όλους τη βάρβαρη καταγωγή μας. Τα δεσμά της ασφαλούς συμβίωσης αντικαθίσταται από τη συνοχή και τη συνενοχή της αγέλης. Η εξάρτηση καταλύεται και οι αδέσποτοι γίνονται απελεύθεροι.
Η πόλη μου και τα σκυλιά σας. Αν δε μπορούν να ζουν χωρίς εμάς, τότε να τα στειρώσουμε ή να τα αποκεφαλίσουμε! Αν είναι επικίνδυνα, τότε να τα μεταμορφώσουμε σε πυλώνες της ΔΕΗ! Αν είναι αντιαισθητικά, τότε να στήσουμε πάνω τους ακόμα μια σειρά με τραπεζοκαθίσματα! Η πόλη έχει ανάγκη τους αλήτες της. Οι αλήτες ξέρουν. Η πόλη, αν δεν τους ρωτήσει, δε θα μάθει ποτέ.
«…οι δε κύνες μάλλον αίσθησιν παρείχον του αποβαίνοντος δια το ξυνδιαιτάσθαι.» Θουκυδίδης
(προλογικό σημείωμα για την έκθεση της Μαρίας Ανδρομάχης Χατζηνικολάου "My Best Friend", Μάιος 2009)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου