οι κινηματογράφοι

Όταν ήμουν μικρός υπήρχαν ακόμα πολλοί κινηματογράφοι στην πόλη. Θυμάμαι να βγαίνουμε με τους γονείς μου και να ψάχνουμε να βρούμε σινεμά που να παίζει κάποια ταινία κατάλληλη για ανηλίκους. Καταλάβαινα πως εξαιτίας μου έχαναν κάποια έργα που ήθελαν να δουν και αν και προσπαθούσαν –ίσως όχι και τόσο αποτελεσματικά- να μου το κρύψουν, ένιωθα λίγο ενοχές. Από την άλλη, όμως, δυσκολευόμουν στ’ αλήθεια να το κατανοήσω. Αν με είχαν αφήσει στο σπίτι παρέα με τον παππού και τη γιαγιά, θα έβλεπα μάλλον στην μικρή ασπρόμαυρή τους τηλεόραση κάποια ταινία παρόμοια με αυτές που έπαιζαν οι κινηματογράφοι. Έτσι κατέληξα τότε στο προσωρινό συμπέρασμα πως ήτανε τα χρώματα που καθιστούσαν ένα έργο ακατάλληλο για ανηλίκους.
Όταν στο τέλος κατορθώναμε να βρούμε κάπου κάποιο φιλμ για όλη, που λεν, την οικογένεια η ώρα είχε περάσει δυστυχώς και η προβολή είχε ήδη ξεκινήσει. Τρυπώναμε μέσα στην αίθουσα στα σκοτεινά και όπου βρίσκαμε καθόμασταν. Θυμάμαι τον πατέρα μου να βγάζει το παλτό του, να το διπλώνει και να με βάζει να καθίσω πάνω του, έτσι ώστε να μπορώ να βλέπω το πανί, χωρίς να εμποδίζομαι από τους μπροστινούς μου. Ύστερα άκουγα τους δυο τους να μουρμουρίζουν ασταμάτητα, καθώς δοκίμαζαν συνήθως να μαντέψουν όσα είχαν προηγηθεί στις πρώτες σκηνές που είχαμε, λόγω της καθυστέρησής μας, χάσει.
Καμία από εκείνες τις ταινίες τώρα πια δε μπορώ να θυμηθώ. Κι όταν καμιά φορά ακούω τη μητέρα μου να λέει, «α, αυτό το έχουμε δει μαζί στο σινεμά», πολύ παραξενεύομαι. Όμως θυμάμαι ακόμα παραδόξως αρκετά καλά τους κινηματογράφους της παιδικής μου ηλικίας. Περίπου όλοι τους έχουνε σήμερα πλέον γκρεμιστεί. Όσοι δεν μετατράπηκαν σε σούπερ μάρκετ ή σε κλαμπ, στη θέση τους υψώθηκαν κάποιες από τις πιο σιχαμερές οικοδομές της αλουμίνιας δεκαετίας του ογδόντα. Λίγοι αντέξανε την επέλαση της αρπαχτής και της κακογουστιάς, που ως τις μέρες μας την τόσο -κατά τα άλλα υποτίθεται- περήφανή μου πόλη δυναστεύει. Και οι άλλοι που τόλμησαν να ανοίξουνε αργότερα, ανήκαν προφανώς σε κάποια άλλη λογική και δυσκολεύομαι με την ανάμνηση των άλλων των παλιών να τους συγκρίνω.
Αν είχα σήμερα μικρά παιδιά, πιστεύω πως θα τα πήγαινα όσο το δυνατόν συχνότερα στον κινηματογράφο. Θα φρόντιζα να πληροφορηθώ από νωρίς τι παίζει και τι ώρα ακριβώς αρχίζουνε οι προβολές, ίσως και να περνούσα πιο μπροστά να βγάλω εισιτήρια. Δε νομίζω να χρειαζότανε ποτέ τον γιο μου να ψηλώσω, με τη βοήθεια του διπλωμένου μου παλτού. Άλλωστε, πάει πολύς καιρός που έχω να βρεθώ μέσα σε αίθουσα κατάμεστη. Κανείς μπροστά μας δε θα κάθεται για να μας εμποδίζει. Προς το παρόν λέω να πάω καμιά φορά στο σινεμά με το βαφτισιμιό μου, μα όλο κάτι τυχαίνει διαρκώς κι όλο το αναβάλλω.