Αυτό το βρήκα μέσα στον κάδο ανακύκλωσης. Τι ακριβώς συμβαίνει μέσα εκεί ποτέ μου δεν κατάλαβα. Κι όταν δίνω εγώ την εντολή ο κάδος να αδειάσει, αναρωτιέμαι σε ποια ψηφιακή χωματερή αδειάζονται τα ανεπιθύμητα αρχεία μου; Και πρώτα από όλα γιατί τον λέμε κάδο ανακύκλωσης; Αν πάρω κάτι από εκεί και το δημοσιεύσω, τι ανακυκλώνω ακριβώς; Το κείμενο ή εμένα; Για να δούμε:
«Κανονικά, τώρα θα έπρεπε να φτιάξω μιαν άλλη ιστορία. Να κάνω πως δε συμβαίνει τίποτα κι ύστερα να ανακαλέσω μία ανάμνηση παλιά ή να μαντέψω κάτι. Κάτι που ίσως μου συμβεί ή που θα πάθει ο κόσμος. Κάτι από του παρελθόντος το βυθό και από του μέλλοντος το βάθος. Άλλωστε, λένε πως δεν υφίσταται παρόν. Διάρκεια στο τώρα δεν υπάρχει. Τίποτα δε χωράει μέσα του. Τίποτα έξω από αυτό ποτέ δεν περισσεύει. Κι όμως, είναι φορές που αυτό το ελάχιστο παρόν κρατάει πολύ και διαρκεί, δε λέει να τελειώσει. Λες «τώρα», και μέχρι να το πεις, έχεις σχεδόν γεράσει. Είναι κάτι στιγμές κακές και φονικές, που πέφτει ο χρόνος πάνω σου και σε καταπλακώνει. Και κάπως έτσι η ιστορία ξεκινά κάτω από του χρόνου τη σιδερένια επιτήρηση.
Κανονικά, αυτή η άλλη ιστορία αρχίζει κάπως έτσι: Πες μου, που είσαι; Δε σου ζητάω να μου πεις που βρίσκεσαι. Πού είσαι, πες μου μόνο! Μονάχα αυτό και άλλο τίποτα μη πεις. Έτσι, θέλω να το γνωρίζω. Μπορεί να με ρωτήσει η ιστορία αυτή εδώ που προσπαθώ, που είσαι να της γράψω. Και τότε να ρεζιλευτώ εγώ μπροστά στην ξένη ιστορία. Που δεν θα έχω να της δώσω μια απάντηση. Που ούτε στα ψέματα δε θα τολμάω καν το που να συμπληρώσω. Δεν ξέρεις πόσο μοχθηρές γίνονται αυτές οι μισοϊστορίες. Κακιώνουνε, όταν δεν παίρνουνε απάντηση, δε σε αφήνουν να γράψεις τη συνέχεια. Κρύβουν τις πρώτες λέξεις της αρχής και δε μπορείς ούτε στον τίτλο καν πίσω να επιστρέψεις. Μη-ιστορίες, με εμένα μέσα σε ένα χρόνο πια νεκρό και εσένα κάπου σε έναν χώρο αμφίβολο. Ξέρεις πως πάει συνήθως μια τέτοια ιστορία; Περίπου κάπως έτσι:
Τώρα, εγώ.»
Τώρα, μάλιστα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου