το ξανά και το τώρα

-Πότε με ξαναερωτεύτηκες;
-Χμ… Δεν το περίμενα ποτέ αυτό να με ρωτούσες.
-Ε, ναι. Γιατί; Τι νόμισες; Σου το ρωτάω τώρα.
-Εσύ δε λες πως τώρα δε θέλεις τέτοια να ακούς;
-Αυτό είναι άλλο τώρα. Τώρα υπάρχουνε πολλά. Και τώρα πες μου, αν θέλεις.
-Λες να μη θέλω να σου πω;
-Τότε γιατί διστάζεις;
-Δε φτάνει να μιλάω εγώ. Πρέπει να με ακούσεις.
-Ακούω, σου λέω. Απάντησε! Πότε με ερωτεύτηκες ξανά;
-Πρώτον, δεν έπαψα ποτέ. Ποτέ δεν το ένιωσα αυτό κάπως να λιγοστεύει.
-Ναι, μα τώρα λες πως είναι αλλιώς.
-Γιατί μόνο στα τώρα τα δικά σου μπορούν τα τώρα να είναι αλλιώς;
-Εντάξει, έχεις δίκιο.
-Δε θέλω δίκιο. Χόρτασα. Θέλω να κάνω λάθος.
-Λάθος στο πότε με ερωτεύτηκες ξανά.
-Όχι, λάθη δε γίνονται σε αυτά. Ας κάνω λάθος στα άλλα.
-Πάντως, τώρα απάντηση ακόμα δε μου δίνεις.
-Κι όμως, εγώ την έδωσα. Αν με άκουγες καλύτερα, τώρα δε θα ρωτούσες.
-Τι θες να πεις;
-Σου είχα πει, πως σε ερωτεύτηκα ξανά, την ώρα που χωρίζαμε.
-Τι λες; Πως γίνεται αυτό; Αφού διαφωνούσες.
-Γι’ αυτό ακριβώς και έγινε. Αλλιώς θα αδιαφορούσα.
-Πάλι περίεργα τα λες.
-Μπορεί. Αλλά τα λέω.
-Καλά, λοιπόν. Συνέχισε.
-Θυμάσαι, εκείνη τη βραδιά, τα λόγια που μου είπες;
-Κι εσένα δε σου άρεσαν.
-Δε μου άρεσαν όσα άκουσα, μα αγάπησα τα άλλα.
-Ποια άλλα; Πες, τι εννοείς; Δε σε καταλαβαίνω.
-Τα άλλα που μου έκρυψες. Αυτά που έχεις στο μυαλό. Αυτά που έχεις μέσα σου και πάντα θα αγαπάω. Αυτά που τότε σε έφεραν κοντά. Αυτά που τώρα σε παίρνουν μακριά μου. Θέλεις να ζήσεις. Να κυνηγήσεις. Να γευτείς. Θέλεις να κάνεις λάθος. Θέλεις να τριγυρίσεις. Να χαθείς. Οι χάρτες δε σε νοιάζουν. Θυμάσαι που με ρώτησες, πότε σε ερωτεύτηκα για πρώτη μου φορά; Θυμάσαι; Βενετία;
-Θυμάμαι, ναι. Δεν το ξεχνώ.
-Ε, και ετούτη τη φορά, πάλι το ίδιο είναι.
-Μα τώρα θέλω μόνη μου.
-Κι εγώ το ίδιο θέλω. Ας τριγυρίσουμε κι οι δυο, σαν «άδικες κατάρες». Μικρός ο κόσμος. Αστεία η ζωή. Αν δε χαθούμε τώρα εδώ, πως θα ξαναβρεθούμε;
-Και μέχρι τότε;
-Ως τότε εγώ θα σε αγαπώ. Θα μείνω ερωτευμένος.
-Και οι πληγές;
-Τις έχω πια κι αυτές ερωτευτεί. Αφού τις άνοιξες εσύ, κι αυτές τις αγαπάω.
-Και τώρα που είναι ανοιχτές;
-Αυτό το τώρα είναι αλλιώς, όπως θα έλεγες κι εσύ. Και ξέρεις τι αλλάζει;
-Ξέρω, αλλά δεν ξέρω αν συμφωνείς.
-Τώρα τα τώρα είναι δυο. Ένα αυτό που με ρωτάς. Και ένα που σου απαντάω. Κι εγώ σε ερωτεύομαι σε αυτά τα δύο τώρα. Γι’ αυτό και είναι πιο πολύ. Γι’ αυτό και το άλλο, το παλιό, μοιάζει με τόσο λίγο. Τότε, που ήταν ένα κι έφτανε, ήταν μόνο δικό μου. Τώρα έχω και το τώρα σου. Γι’ αυτό και δεν τελειώνει. Κι αν κάθε βράδυ ξεψυχά, ξαναγεννιέται το πρωί και πάλι ξεκινάει.