η συντέλεια

-Άντε! Ένας ακόμα χρόνος έμεινε και πάει το παραμύθι!
-Τι θες να πεις; Τι εννοείς; Μιλάς με γρίφους πάλι;
-Ποιος γρίφος, ρε; Όταν μιλούν οι αριθμοί, οι άνθρωποι σωπαίνουν.
-Και τι θα γίνει, δηλαδή, του χρόνου τέτοια μέρα;
-Τι θες να γίνει; Η Συντέλεια! Το είπαν οι προφήτες;
-Τι λες; Ξέρεις τι ώρα ακριβώς; Πες μου, να κανονίσω!
-Καλά, καλά! Γέλα εσύ! Τρακόσες εξήντα πέντε μέρες έμειναν, ίσα που προλαβαίνεις.
-Τριακόσιες εξήντα έξι, θες να πεις. Δεν είναι δίσεκτο το δώδεκα;
-Έστω! Και πάλι λίγες είναι.
-Κι εσύ, που τα πιστεύεις όλα αυτά, για πες μου, τι θα κάνεις;
-Τι θες να κάνω; Θα πάω στο Περού. Να φύγω από τους πρώτους.
-Και τι είναι, ρε φίλε, το Περού; Πρώτο τραπέζι πίστα;
-Εκεί θα σκάσει στην αρχή. Το είπαν οι Αζτέκοι.
-Καλά προχτές δεν έλεγες πως το έχουν πει οι Μάγιας;
-Έλα μωρέ, τώρα μωρέ! Αυτοί είναι όλοι ίδιοι!
-Τι λες, ρε επιστήμονα; Και δε μου λες, μόνος θα πας ή θα έχεις και παρέα;
-Θα έρθει και η γυναίκα μου. Μόνη δεν την αφήνω.
-Και η μικρή;
-Δεν είναι ακόμα για ταξίδια η μικρή. Θα κάτσει στη γιαγιά της.
-Τι πάει να πει ακόμα, ρε; Αφού θα γίνει η Συντέλεια. Πότε θα μεγαλώσει;
-Άσε με, ρε! Από τη μέρα που γεννήθηκε, μόνοι μας ούτε ως τα Καλά Νερά να πάμε δε μπορούμε.
-Το έχεις κανονίσει, δηλαδή;
-Ε, τι σου λέω τώρα; Θα κάτσω το καλοκαίρι στη δουλειά και θα ζητήσω άδεια για όλον το Δεκέμβρη. Άσε που έχω βγάλει ήδη εισιτήρια.
-Τι; Από τώρα; Ένα χρόνο πριν;
-Αφού τα βρήκα προσφορά. Του χρόνου, λόγω της Συντέλειας, θα τα βαρέσουν στο κεφάλι!
-Απλή μετάβαση, φαντάζομαι.
-Όχι, μωρέ. Με επιστροφή.
-Μα, αφού θα γίνει η Συντέλεια…
-Κι άμα δε γίνει, και λένε οι Ίνκας παπαριές, πως θα γυρίσουμε μετά; Με τραίνο ή με τα πόδια;
-Καλά, μιλάμε είσαι σοφός! Σε είχα παρεξηγήσει.
-Εντάξει, εσύ κορόιδευε! Εγώ, τουλάχιστον, ξέρω καλά που θέλω να με βρει η τελευταία μέρα.
-Για εμένα η τελευταία μέρα είναι αυτή.
-Και την περνάς μαζί μου;
-Εντάξει, φεύγω. Πάω να πιω. Καλή Συντέλεια να έχουμε!
-Ναι, και του χρόνου σπίτια μας!
-Μαλάκα!
-Καραγκιόζη!