με τα πόδια (α')

Όταν αφήνω στο σπίτι το αυτοκίνητο και κατεβαίνω στο κέντρο με τα πόδια, κάθε φορά διαλέγω κι άλλη διαδρομή και πάντα όλο και κάτι, που δεν είχα ως τότε δει, στο δρόμο ανακαλύπτω. Υπάρχει, όμως, μία γειτονία που, όταν στ’ αλήθεια αναζητώ κάτι καινούριο να γνωρίσω, συνήθως προτιμώ να επισκέπτομαι, αφήνοντας τα βήματά μου προς αυτήν τυχαία να με πάνε.
Εκεί, σε αυτήν τη μαγική τη γειτονιά, μπορεί κανείς να δει και να θαυμάσει κάποια από τα πιο περίεργα μυστηριώδη σπίτια.
Υπάρχει, ας πούμε, «το σπίτι των παιδιών», όπου για κάποιο λόγο, εδώ και αιώνες κατοικούν μονάχα πιτσιρίκια. Κανείς ποτέ δε νοιάστηκε γιατί δε μεγαλώνουν, κανείς δε ρώτησε ποτέ που είναι οι γονείς τους. Περαστικοί αργόσχολοι στέκονται και κοιτάζουν που παίζουν στην αυλή αμέριμνα χωρίς να υπάρχει μια φωνή να βγει να τους φωνάξει, «Γρήγορα, στα κρεβάτια! Είναι αργά. Δε θα ξυπνάτε αύριο, να πάτε στο σχολείο.»
Ένα άλλο σπίτι αλλόκοτο βρίσκεται δύο βήματα λιγάκι παρακάτω. Είναι «το σπίτι του χαμένου έρωτα» και αν και δε μένει μόνιμα κανείς, κι όμως έχει περάσει από αυτό όλη σχεδόν η πόλη. Το σπίτι αυτό το επισκέπτονται ζευγάρια χωρισμένα και μόνο αφού περάσει χρόνος αρκετός από το χωρισμό τους. Έρχονται εδώ και ζουν μαζί για μία μόλις μέρα, ξαναθυμούνται τα παλιά και το νεκρό τους έρωτα για λίγο ανασταίνουν.
Εδώ κοντά είναι και αυτό «το σπίτι με τα αγάλματα», που οι άνθρωποι το θεωρούν πως είναι στοιχειωμένο. Ζούσε εδώ μια οικογένεια, μα τώρα έχει πετρώσει. Από το ανοιχτό παράθυρο μπορεί οποιοσδήποτε να δει, φτάνει μονάχα εύκολα με αυτά να μη τρομάζει, τη μάνα, τον πατέρα, τα τέσσερα παιδιά και τη γιαγιά ακόμα να κάθονται ασάλευτοι και χαμογελαστοί γύρω από το κυριακάτικο αιώνιο τραπέζι.
Τίποτα το ξεχωριστό στα σπίτια αυτά από έξω δεν υπάρχει. Κι όποιος περνάει βιαστικά τίποτα το παράξενο ποτέ του δεν προσέχει.
Ξέρω πολλούς που έχουνε όλη τη Γη γυρίσει. Που αν και ταξιδέψανε παντού, ζουν πάντα σαν τουρίστες. Που όλα τα γνωρίζουνε, κι όμως, την ίδια αυτή την πόλη τους αρνούνται να κοιτάξουν. Τρέχουν μονάχα από το σπίτι στη δουλειά, την πόλη προσπερνάνε. Λες και υπάρχει άλλο κάτι πέρα από τη ζωή που να τους κυνηγάει. Γι’ αυτό σας λέω, αφήστε το αυτοκίνητο. Βγείτε και περπατήστε!