ο συνοδηγός

Το Νοέμβριο του 2010 ξεκίνησα το πρώτο μου ταξίδι στο εξωτερικό με αυτοκίνητο. Ήταν αυτό για μένα τότε στ’ αλήθεια μια πράξη τολμηρή και επικίνδυνη. Είχα από χρόνια αναπτύξει μέσα μου μια αλλόκοτη –όχι και τόσο, όμως, ανεξήγητη- φοβία που είχε να κάνει με κάθε είδους μετακίνηση. Έτσι απέφευγα σε γενικές γραμμές όλες τις μακρινές και τροχοφόρες αφηγήσεις. Κάποτε, όμως, τελικά επαναστάτησα, καθώς κοιτούσα διαρκώς το χώρο μου τριγύρω να στενεύει κι αισθάνθηκα τον κίνδυνο κάποια στιγμή να αποκλειστώ μες στο δωμάτιό μου. Κι είπα ως εδώ, δε πάει πια, θα πάω στο Παρίσι. Αυτή ήταν η πρώτη εκστρατεία μου επί ευρωπαϊκού εδάφους κι ακολουθήσαν άλλες δυο κι ελπίζω και σε άλλες.
Υπάρχει, ωστόσο, κάτι που δεν κατάφερα να ξεπεράσω ακόμα. Δεν έχω τολμήσει καν να το σκεφτώ πως φεύγω δίχως συντροφιά για ένα τέτοιο ταξίδι. Όχι, δεν είναι η κούραση των χιλιομέτρων που φοβάμαι, ούτε η πλήξη της μοναχικής διαδρομής. Άλλωστε, ήδη έχω ζήσει μιάμιση ζωή μέσα στις εθνικές οδούς παρέα με εμένα. Κι έχω απολαύσει εμπειρίες αληθινά μοναδικές διασχίζοντας την εθνική παράλληλα με την ατομική μου επικράτεια, πριν οι φοβίες αρχίσουν τη λογική μου να ξεσκίζουνε. Αυτό που δε με αφήνει να πάρω αύριο κιόλας το πρωί το αμάξι μου και μόνος μου να πάω στο Βερολίνο είναι η ανασφάλεια μπροστά στο κτήνος της αλλοδαπής που ζει ακόμα παρασιτικά μες στο επαρχιώτικο μυαλό του αντικοσμοπολίτη.
Γι’ αυτό, προς το παρόν τουλάχιστον, βασίζω την επιβίωση του ταξιδιού επάνω στον εκάστοτε γενναίο συνοδηγό μου. Έτσι, κάθε φορά που σχεδιάζω πλέον μια μακρά –και όχι προφανώς τη συντομότερη- πορεία πάνω στο νέο χάρτη μου της γηραιάς ηπείρου, ταυτόχρονα αναζητώ και πρόσωπο κατάλληλο για να με συνοδεύσει. Φροντίζω, μάλιστα, σε κάθε νέα οδική μου περιπέτεια μαζί μου να παίρνω κάποιον άλλον, περίπου με το ίδιο σκεπτικό, που διασχίζω την αναπόφευκτη ιταλική χερσόνησο κάθε φορά διανυκτερεύοντας σε άλλη σπουδαία πόλη. Λέει ένας φίλος πως κάνω συλλογή συνοδηγών κι ίσως ετούτη τη φορά άδικο να μην έχει.
Πάντως, ο ιδανικός ο υποψήφιος για την περίοπτη αυτή εκ δεξιών μου θέση πρέπει να συγκεντρώνει φυσικά κάποια προσόντα απαραίτητα. Κυρίως, θα πρέπει να έχει υπομονή, γιατί αλλιώς, αν βιάζεται, ας πάρει αεροπλάνο! Καλό θα είναι, έπειτα, να είναι σχολαστικά προσεκτικός, όταν με βοηθάει, γιατί εγώ συστήματα πλοήγησης στο αμάξι μου δε βάζω. Τρίτον, αν ενοχλείται από το κάπνισμα, μάλλον θα υποφέρει. Θα πρέπει επίσης να φροντίζει για τη μουσική. Αν έχει, τέλος, και δίπλωμα οδήγησης, κι αυτό συνεκτιμάται.
Σε γενικές γραμμές αρκούν αυτά. Άλλες εγώ δεν έχω απαιτήσεις. Εξάλλου, αν μοιραστούμε βενζίνες και διόδια, τα άλλα θα τα βρούμε. Όποιος, λοιπόν, ενδιαφέρεται, το Μάρτιο φεύγω ξανά για Ισπανία!