όλες

Κάποτε πρέπει να γράψω την ιστορία αυτού του ανθρώπου. Τον παρακολουθώ από καιρό. Χρόνια τώρα. Και να μην ήθελα, δε θα μπορούσα για αυτόν να αδιαφορήσω. Είναι πολύ ξεχωριστός κι ας προσπαθεί συνέχεια να κρύψει όλα αυτά που τον κάνουν από εμάς να διαφέρει. Είναι ένας ερωτευμένος άνθρωπος.
Αυτό που οι άλλοι συνήθως του προσάπτουν, είναι που δεν κατάφερε ποτέ να ερωτευτεί μια και μοναδική γυναίκα. Υπήρξε πάντοτε ερωτευμένος με όλες τους και τις επιθυμούσε όλες τους ταυτόχρονα πολύ και δε σταμάτησε ποτέ να τους το δείχνει. Τις αγαπούσε όλες.
Δεν ήμουν σίγουρος εάν στ’ αλήθεια υπάρχει τέτοιος όρος, όταν πρώτη φορά του είπα, πως είναι ένας ερωτομανής. Αργότερα το έψαξα και βρήκα πως ερωτομανής είναι αυτός που επιδιώκει με μανία τα έντονα συναισθήματα, που εμφανίζονται στα πρώτα σταδία των σχέσεων. Δεν εννοούσα ακριβώς αυτό και πάλι ο ορισμός μου άρεσε. Ύστερα έψαξα λίγο περισσότερο και ανακάλυψα πως η ερωτομανία είναι κάτι περίπου σαν ασθένεια. Μία αυταπάτη, στην οποία ένα άτομο έχει την πεποίθηση ότι ένα άλλο άτομο -συνήθως μακριά από το δικό του περιβάλλον- είναι ερωτευμένο μαζί του. Καμία σχέση. Άλλο ήταν αυτό που ήθελα να πω. Έτσι, για ακόμα μια φορά, πρέπει να δώσω δικό μου ορισμό, ελάχιστα επιστημονικό το ομολογώ, μα σίγουρα δικό μου.
Ερωτομανής είναι αυτός που είναι πάντοτε ερωτευμένος, χωρίς να υπάρχει οπωσδήποτε πρόσωπο, στο οποίο να απευθύνονται τα συναισθήματά του. Αυτός που θέλει πάντα να βρίσκεται σε ερωτική εγρήγορση και διαρκώς σε νέα συναρπαστικά ειδύλλια να αναμειγνύεται, χωρίς να επιδιώκει οπωσδήποτε τη σύναψη δεσμών και την ανταλλαγή υγρών και αισθημάτων. Αυτός που ζει μόνο για το μιρκορομάντζο της στιγμής και αποφεύγει τους αιώνιους έρωτες, χωρίς τουλάχιστον φωναχτά να τους καταδικάζει. Ξέρω έναν τέτοιο άνθρωπο και κάποτε πρέπει την ιστορία του να γράψω.
Δεν πρόκειται για κάποιον συλλέκτη καρδιοκατακτητή. Αυτός, για τον οποίο σας μιλάω, είναι μονάχα ένας καλός πολιορκητής και τίποτα άλλο περισσότερο. Μα όταν πέφτει τελικά το κάστρο που γύρω του είχε τόσο καιρό στρατοπεδεύσει, όταν στο τέλος μπροστά στην πύλη του πύργου εμφανίζεται, μόνο κατακτητή αυτός στα θύματά του δε θυμίζει. Ο άνθρωπος ήρθε στη ζωή, έστω των γυναικών, για να κηρύξει την αγάπη. Χωρίς να θέλω να φανώ βλάσφημος και ασεβής στα μάτια σας, θα έλεγα πως είναι ένας Χριστός που ήρθε από την ανάποδη. Όχι ένας Αντίχριστος – ένας Χριστός-Χριστός, που κάπου μπέρδεψε, μες στην καρδιά του, αισθήσεις και αισθήματα και τώρα πια εξόριστος περιπλανιέται σε μια έρημο γένους θηλυκού και αορίστου χρόνου.
Ούτε μανιακός με το σεξ και τα παρελκόμενά του δε θα έλεγα πως είναι, όπως ίσως εσείς τώρα νομίζετε. Άλλωστε, αφού ερωτοτρόπησε σε όλη του τη ζωή με το ένα τέταρτο του γυναικείο πληθυσμού του βόρειου ημισφαιρίου, ελάχιστα πλέον μπορεί να θυμηθεί από αυτές τις σαρκικές του περιπέτειες. Και όταν η μνήμη κάνει προγραφές, τα πάθη και οι επιθυμίες μοιραία δε βρίσκουν τις αντιστοιχίες τους και σε άλλα πιο ποιητικά στρέφονται μονοπάτια.
Ζηλιάρης ναι, αυτό μπορούμε ασφαλώς να του το αποδώσουμε. Όχι πως ζήλεψε ποτέ τους άλλους άντρες, που είχαν την τύχη να αγκαλιάζουν τα εκάστοτε αντικείμενα του πόθου του. Τον εαυτό του ζήλευε πάντοτε αθεράπευτα, όχι αυτόν που έβλεπε όταν στεκόταν μπροστά από τον καθρέφτη, αλλά τον άλλον τον υπερφυσικό και ανύπαρκτο κακό του εαυτό, που μόνο αν ζούσε ίσως αιώνια και ταυτόχρονα σε όλα τα σημεία του πλανήτη, το όνειρό του θα κατόρθωνε να πραγματοποιήσει.
Ο άνθρωπος αυτός, την ιστορία του οποίου μάλλον δεν πρόκειται ποτέ να γράψω τελικά, δεν είναι ο πρίγκιπας κανενός παραμυθιού. Δεν είναι και ούτε πρόκειται ποτέ να γίνει ο άνδρας της ζωής καμιάς γυναίκας. Είναι ο άνδρας της στιγμής. Και η στιγμή είναι η μόνη του στ’ αλήθεια ερωμένη.