ομολογία

Δεν τα κατάφερα ποτέ ως φοιτητής να διαπρέψω. Αδιάφορη υπήρξε εκείνη η εποχή και σήμερα σχεδόν την έχω πια ξεχάσει. Μου είναι αδύνατο να ανασυντάξω μες στο μυαλό μου ολόκληρη μια μέρα της εξάχρονης φοιτητικής ζωής μου. Πόσο μάλλον πάνω στο χαρτί να την ανασυνθέσω.
Αφέθηκα να με παρασύρουν οι άνεμοι του τέλους του αιώνα. Σκαρφάλωσα στο οικοδόμημα ενός κόσμου που, ενώ κατέρρεε, σήκωνε διαρκώς πατώματα. Υπήρξα αφελής. Θυσίασα πολλά από αυτά που νόμισα πως είχα, μα οι άνεμοι δε φύσηξαν ποτέ. Έζησα μες στην άπνοια. Περνούσανε τα χρόνια, οι εποχές αλλάζανε και οι παγετοί διαδέχονταν τις αμμοθύελλες. Στ’ αλήθεια, όμως, φύλλο δεν κουνήθηκε όλα αυτά τα χρόνια.
Δε μου έφταιξε κανείς κι ας τα έβαλα με ολόκληρο τον κόσμο. Σκότωσα, βίασα, λήστεψα, πλαστογράφησα. Διέσχισα σχολαστικά όλο τον ποινικό μας κώδικα. Μέχρι και το πτυχίο της σχολής με δόλο και απάτη το απέκτησα. Σαράντα ένα κατά συρροή μαθήματα. Κανείς δε βρέθηκε ποτέ να με κατηγορήσει. Μόνος μου πήγα κάποια στιγμή και παραδόθηκα. Κι εκείνοι, αφού με άκουσαν πολύ προσεκτικά, μου είπαν να πηγαίνω. Βγαίνοντας έξω στο διάδρομο, κλείνοντας πίσω μου την πόρτα, τους άκουσα να σκαν στα γέλια και να ξεκαρδίζονται. Αλήθεια, πως μπόρεσαν να κρατηθούν έξι ολόκληρα χρόνια;