Αυτό το βρήκα σήμερα το πρωί στο facebook. Σκέφτηκα με άλλα λόγια, δικά μου, να το πω, μα είπα, άσε καλύτερα, ας μη το αδικήσω. Ιδού, λοιπόν αυτούσιο:
«Αυτό το μήνυμα είναι για όσους βγαίνουν τη νύχτα, πηγαίνουν σινεμά, και τους σπουδαστές που βγαίνουν από το πανεπιστήμιο ή κολέγιο: “Αν ένα παιδί που κλαίει στο δρόμο, σε οποιαδήποτε περιοχή, με μία διεύθυνση στο χέρι και σας πει να το πάτε στην διεύθυνση που λέει (ακόμα κι αν είναι κοντά), πηγαίντε το στην αστυνομία και όχι στην διεύθυνση. Αυτή είναι η νέα μέθοδος που χρησιμοποιούν για απαγωγή, ληστείες και βιασμούς.” Κοινοποιήστε την παρούσα ανακοίνωση και στείλετέ την σε όσο περισσότερους φίλους σας γίνεται. Μπορείτε να αποτρέψετε πολύ πόνο από οικογένειες...»
Πέρα από τη μάλλον προφανή άχαρη μεταγλώττιση, μου φάνηκε ύποπτο πολύ το παραπάνω κείμενο και έτσι είπα λιγάκι να το ψάξω. Όμως, σε όσα δελτία κακών συμβάντων και να ανέτρεξα, όσο και να μελέτησα τα ρεπορτάζ του τρόμου, τίποτα τέτοιο σχετικό δεν άκουσα, δεν είδα. Είπα πως μάλλον θα ήτανε κι αυτό ακόμα ένα σιχαμερό, κακόγουστο αστείο, από αυτά που σπέρνουν στο κοινό άθλιοι φημολάγνοι.
Και ύστερα σκέφτηκα ξανά το ύφος της γραφής του και άρχισα να στέκομαι σε λέξεις και σε λεπτομέρειες που είχα προσπεράσει. Κυρίως έστρεψα την προσοχή στους παραλήπτες του μηνύματος και είδα πως κάτι δεν πήγαινε καλά στην πρώτη κιόλας φράση. Το «όσους βγαίνουνε τη νύχτα» εντάξει το κατάλαβα. Τη νύχτα στήνει ο τρόμος σκηνικά και σίγουρα η ιστορία αυτή χρειάζεται σκοτάδι. Γιατί όμως «όσους πηγαίνουν σινεμά» και όχι τους άλλους που μετά το σινεμά στο σπίτι τους γυρνάνε; Κι όλους αυτούς που προτιμούν θεατρικά ή μουσικά θεάματα, δε θα έπρεπε άραγε κανείς να τους ειδοποιήσει; Και για «τους σπουδαστές που βγαίνουν το πανεπιστήμιο» τι να πω; Τι πάει να πει που βγαίνουν; Που αποφοιτούν; Εντάξει, αυτό μου μοιάζει λογικό. Αλλιώς, αν εννοεί όταν σχολούν από το μάθημα, νόημα εγώ δε βγάζω.
Κι ύστερα είπα, αρκετά! Ήρθε η ώρα πια της επιτόπιας μελέτης. Κι αφού είμαι λίγο μεγάλος για σπουδές, άνοιξα την εφημερίδα μου, μήπως και παίζει και στο χωριό καμιά καλή ταινία. Υπήρχε μια που μου άρεσε ο τίτλος της. Μια άλλη οι προβολές της με βολεύαν. Διάλεξα τελικά στην τύχη και ξεκίνησα να πάω με τα πόδια. Όμως, καμιά εγκληματική οργάνωση με τη μορφή μικρού παιδιού στο δρόμο μου δεν είδα.
Το φιλμ ήτανε μάλλον μέτριο. Λίγο σασπένς, λίγο σαδιστικό μοντάζ, πολύ τρομοκρατία μουσική και ερμηνείες λαμπερές, που άλλοτε ερμήνευαν κι άλλοτε εξηγούσαν. Στο δρόμο για το σπίτι μου θυμήθηκα που κάποιος δάσκαλος παλιά μου είχε πει πως οι κακές ταινίες κάνουνε καλό, γιατί τις σκέφτεσαι μετά και τότε αναρωτιέσαι, πως θα τη γύριζες εσύ μια τέτοια ιστορία. Και αναπόφευκτα γύρισε πίσω η σκέψη μου στο μήνυμα του facebook και τότε ήταν που βρήκε λύση το μυστήριο και νόημα απέκτησε του κόσμου η βλακεία.
«Κοινοποιήστε την παρούσα ανακοίνωση και στείλετέ την σε όσο περισσότερους φίλους σας γίνεται.» Όλο και κάποιος θα βρεθεί ένα καλύτερο σενάριο από αυτό να κάτσει και να γράψει.
«Αυτό το μήνυμα είναι για όσους βγαίνουν τη νύχτα, πηγαίνουν σινεμά, και τους σπουδαστές που βγαίνουν από το πανεπιστήμιο ή κολέγιο: “Αν ένα παιδί που κλαίει στο δρόμο, σε οποιαδήποτε περιοχή, με μία διεύθυνση στο χέρι και σας πει να το πάτε στην διεύθυνση που λέει (ακόμα κι αν είναι κοντά), πηγαίντε το στην αστυνομία και όχι στην διεύθυνση. Αυτή είναι η νέα μέθοδος που χρησιμοποιούν για απαγωγή, ληστείες και βιασμούς.” Κοινοποιήστε την παρούσα ανακοίνωση και στείλετέ την σε όσο περισσότερους φίλους σας γίνεται. Μπορείτε να αποτρέψετε πολύ πόνο από οικογένειες...»
Πέρα από τη μάλλον προφανή άχαρη μεταγλώττιση, μου φάνηκε ύποπτο πολύ το παραπάνω κείμενο και έτσι είπα λιγάκι να το ψάξω. Όμως, σε όσα δελτία κακών συμβάντων και να ανέτρεξα, όσο και να μελέτησα τα ρεπορτάζ του τρόμου, τίποτα τέτοιο σχετικό δεν άκουσα, δεν είδα. Είπα πως μάλλον θα ήτανε κι αυτό ακόμα ένα σιχαμερό, κακόγουστο αστείο, από αυτά που σπέρνουν στο κοινό άθλιοι φημολάγνοι.
Και ύστερα σκέφτηκα ξανά το ύφος της γραφής του και άρχισα να στέκομαι σε λέξεις και σε λεπτομέρειες που είχα προσπεράσει. Κυρίως έστρεψα την προσοχή στους παραλήπτες του μηνύματος και είδα πως κάτι δεν πήγαινε καλά στην πρώτη κιόλας φράση. Το «όσους βγαίνουνε τη νύχτα» εντάξει το κατάλαβα. Τη νύχτα στήνει ο τρόμος σκηνικά και σίγουρα η ιστορία αυτή χρειάζεται σκοτάδι. Γιατί όμως «όσους πηγαίνουν σινεμά» και όχι τους άλλους που μετά το σινεμά στο σπίτι τους γυρνάνε; Κι όλους αυτούς που προτιμούν θεατρικά ή μουσικά θεάματα, δε θα έπρεπε άραγε κανείς να τους ειδοποιήσει; Και για «τους σπουδαστές που βγαίνουν το πανεπιστήμιο» τι να πω; Τι πάει να πει που βγαίνουν; Που αποφοιτούν; Εντάξει, αυτό μου μοιάζει λογικό. Αλλιώς, αν εννοεί όταν σχολούν από το μάθημα, νόημα εγώ δε βγάζω.
Κι ύστερα είπα, αρκετά! Ήρθε η ώρα πια της επιτόπιας μελέτης. Κι αφού είμαι λίγο μεγάλος για σπουδές, άνοιξα την εφημερίδα μου, μήπως και παίζει και στο χωριό καμιά καλή ταινία. Υπήρχε μια που μου άρεσε ο τίτλος της. Μια άλλη οι προβολές της με βολεύαν. Διάλεξα τελικά στην τύχη και ξεκίνησα να πάω με τα πόδια. Όμως, καμιά εγκληματική οργάνωση με τη μορφή μικρού παιδιού στο δρόμο μου δεν είδα.
Το φιλμ ήτανε μάλλον μέτριο. Λίγο σασπένς, λίγο σαδιστικό μοντάζ, πολύ τρομοκρατία μουσική και ερμηνείες λαμπερές, που άλλοτε ερμήνευαν κι άλλοτε εξηγούσαν. Στο δρόμο για το σπίτι μου θυμήθηκα που κάποιος δάσκαλος παλιά μου είχε πει πως οι κακές ταινίες κάνουνε καλό, γιατί τις σκέφτεσαι μετά και τότε αναρωτιέσαι, πως θα τη γύριζες εσύ μια τέτοια ιστορία. Και αναπόφευκτα γύρισε πίσω η σκέψη μου στο μήνυμα του facebook και τότε ήταν που βρήκε λύση το μυστήριο και νόημα απέκτησε του κόσμου η βλακεία.
«Κοινοποιήστε την παρούσα ανακοίνωση και στείλετέ την σε όσο περισσότερους φίλους σας γίνεται.» Όλο και κάποιος θα βρεθεί ένα καλύτερο σενάριο από αυτό να κάτσει και να γράψει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου