η εξωγήινη

Μέχρι και χθες στο ιστολόγιο αυτό δημοσιεύονταν αποκλειστικά κείμενα γραμμένα από εμένα και την ονειροτίγρη μέσα μου. Απόψε, όμως, ήρθε η ώρα να κάνω μια εξαίρεση. Με έχετε ακούσει, ίσως, κάποιοι από εσάς να γράφω για κάποια «εξωγήινη». Φυσικά, ποια είναι αυτή κανείς –εκτός από την ίδια, και πάλι φυσικά- δε ρώτησε να μάθει. Κι ίσως δεν πρόκειται ποτέ να αποκαλυφτεί του μυστηρίου της η αληθινή ταυτότητα. Ίσως προλάβει κι ολοκληρώσει πιο μπροστά τη μυστική αποστολή κ επιστρέψει στον εξωτικό πλανήτη της, όπου η ώρα είναι πάντα μπλε και η βροχή έρχεται συνήθως από κάτω. Ίσως να φύγει προτού να τη γνωρίσετε, αφήνοντας μονάχα πίσω της λίγες φωτογραφίες και ένα-δυο κείμενα χειρόγραφα πάνω σε μικροσκοπικά χαρτάκια. Είπα, λοιπόν, να κάνω μια εξαίρεση και να φιλοξενήσω εδώ, στη γη του ενός ανθρώπου, ένα δικό της κείμενο, που στην πραγματικότητα δεν είναι παρά ένα μήνυμα που μου έστειλε πριν από λίγες μέρες – παράξενο, είναι σα να έχουν περάσει διακόσια χρόνια από τότε. Σκέφτηκα πως θα έπρεπε την άδεια για αυτό να της ζητήσω, μα η ονειροτίγρης βιαζότανε πολύ κι επέμενε. «Αύριο», μου έλεγε, «ποιος ξέρει τι θα γίνει;». Επιτρέψτε μου να διατηρήσω τη σύνταξη και την ορθογραφία της εξωγήινης συντάκτριας. Αλήθεια, υπάρχει λόγος.

«τι με προβληματιζει; πολλα. σχετικα με μενα. δεν ξερω αν ειναι πραγματα σχετικα με τον ανθρωπο. δεν ξερω αν εγω ειμαι ο ανθρωπος. παντως σκεφτομαι πραγματα σχετικα με μενα. εγω βλεπω και αντιλαμβανομαι τον ανθρωπο οπως ειμαι και αισθανομαι εγω. ετσι τον φανταζομαι. φανταζομαι ειναι κατανοητο. και καποια πραγματα ειναι πολυ ωραια. καποια ναι. καποια χαιρομαι που τα βλεπω ετσι. με τι θα ηθελα να ασχοληθω λοιπον. ναι, νομιζω πρεπει να εχει σχεση με μενα. συγγνωμη, ακουγεται αρκετα εγωκεντρικο και εγωιστικο. αλλα στα δικα μου ματια, ο ανθρωπος ειμαι εγω. ειναι ο ανθρωπος ο οποιος αντιλαμβανομαι. πως μπορω να μιλησω για καποιον αλλο; να φανταστω καποιον αλλο; ολα αυτα ειναι υποθεσεις. σε ολα εμπεριεχομαστε εμεις. ειτε θελουμε να δημιουργησουμε εναν αλλο χαρακτηρα ειτε να σκεφτομαστε ως καποιος αλλος-διαφορετικος σκεφτομαστε ως εμεις με καποια δεδομενα παραλληλα, δεν το αποχωριζομαστε το εγω μας. οποτε εγω. εγω. εγω; τι να πω για εμενα; με γνωριζω. ακομα με γνωριζω. και νομιζω οτι δεν θα με μαθω ποτε. συνεχως αλλαζω, σκεφτομαι καινουρια πραγματα, σκεφτομαι τα ιδια πραγματα διαφορετικα. μου αρεσει βεβαια. καθε φορα νιωθω και σοφοτερη. σκεφτομαι: μα πως δεν τα σκεφτομουν ετσι και παλιοτερα; και αργοτερα θα σκεφτομαι το ιδιο για το τωρα. εχει ενδιαφερον δε λεω. αλλα δεν μπορω να προσδιορισω το εγω. αλλα ολα σχετιζονται με το εγω. οποτε δεν μπορω να προσδιορισω τιποτα. ολα τα βλεπω απο την αρχη. μπορει σημερα να πηγα στο (…) και να ειδα ενα φυλλο. χτες να ειδα ενα φυλλο. πριν ενα χρονο να ειδα ενα φυλλο. πριν δεκα χρονια να ειδα ενα φυλλο. και μεθαυριο μπορει να κοιταξω ενα φυλλο οπως δεν το κοιταξα ποτε. και απο μεθαυριο το φυλλο να το βλεπω διαφορετικα. τι ομορφια! ομορφια. ομορφια. μαλακιες. ακου εκει ομορφια. μ'αρεσει παντως. μου φαινεται ελκυστικο να το ζω. απο αυτη την αποψη, μια ομορφια.»

Αυτά…