Ένα ζευγάρι φίλων για χρόνια προσπαθούσε παιδάκι να αποκτήσει. Άγνωστο πώς, κάποια στιγμή τα καταφέρανε και έκαναν αγόρι. Του έδωσαν το όνομα Αλέξανδρος –δεν το είπαν έτσι, δηλαδή, αλλά καταλαβαίνετε…- κι ορκίστηκαν στων κόπων τους το τέκνο να μη του λείψει τίποτα ποτέ, μέχρι που από την πολλή αγάπη και την αφοσίωση στο τέλος το μουρλάναν. Το βλέπω πως συμπεριφέρεται στα άλλα παιδιά της γειτονιάς, στους συγγενείς, ακόμα και σε μένα, που είμαι υποτίθεται αόρατος, και τρέμω ήδη με την προοπτική της επικείμενης ενήλικης ζωής του.
Πήγα προχτές να δω από κοντά το πάρτυ που οι νέοι ευτυχείς γονείς χωρίς φειδώ οργάνωσαν για τα γενέθλια του Φύρερ του Συνοικισμού και αναπόφευκτα θαμπώθηκα από την αίθουσα του θρόνου, που ήτανε, λέει, το παιδικό δωμάτιο. Έμεινα και παρακολούθησα των καλεσμένων τους όρκους υποτέλειας κι έφυγα χωρίς να αγγίξω τον μπουφέ, φοβούμενος μήπως με είχαν προσκαλέσει για δοκιμαστή, αφού όλο και κάποια σκοτεινά συμφέροντα θα έχουνε βάλει στο μάτι τον μικρό κι από τη μέση θα θέλουν να τον βγάλουν. Την ώρα που τους δικούς του συλλυπούμουνα, τον ένιωσα να με κοιτάζει από το βάθος του σπιτιού και να μου ψιθυρίζει με το βλέμμα του, «σε λίγα χρόνια θα τα πούμε». Κι ύστερα άρχισε να τραβά με λύσσα τις κοτσίδες κάποιου κοριτσιού, που αφελώς δοκίμασε το μάγουλό του να φιλήσει. Για αυτό σας λέω, μην ψάχνετε μέσα στις μυστικές γραφές να βρείτε του μέλλοντός σας τον Αντίχριστο. Μένει στη γειτονιά μου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου