τα δώρα

Σε κάθε μου ταξίδι φροντίζω μια μέρα –κατά προτίμηση όχι την τελευταία- να την αφιερώνω ψάχνοντας δώρα να αγοράσω. Πάντοτε παίρνω κάτι καλό στην αδερφή και στη μητέρα μου και κάτι λίγο πιο συμβολικό για την παρέα. Στα πρώτα μου ταξίδια, αφότου είχε φύγει ο πατέρας μου, ξεχνιόμουν κι αναζητούσα κάτι και για αυτόν κι ύστερα, μόλις θυμόμουν την απώλεια, μοιραία μελαγχολούσα. Επίσης, πάντα προσπαθώ να βρω το δώρο το κατάλληλο που μόνο σε εκείνη θα ταιριάζει, αν τύχει και εκείνη πίσω έμεινε και στο ταξίδι μου αυτό δε με έχει συνοδέψει. Ας πούμε πως το δώρο αυτό είναι μια μάλλον εκβιαστική απόπειρα, για να της δείξω πώς θα ήτανε, αν ίσως είχε τελικά μαζί μου ταξιδέψει. Τέλος, όπου πηγαίνω, από το 2010 και μετά, που πύκνωσαν οι αποδράσεις μου, συνήθως αγοράζω κάτι ακόμα, χωρίς να έχω στο μυαλό κάποιο συγκεκριμένο πρόσωπο. Σπάνια συμβαίνει τελικά στ’ αλήθεια σε κάποιον να το δώσω, μα καθόλου αυτό δε συνεπάγεται πως το κρατώ για μένα. Είναι φορές που κάποτε όλο και κάπου καταλήγουν κάποια από αυτά τα δώρα τα ανώνυμα. Τα υπόλοιπα, όμως, μένουν κλειδωμένα στο συρτάρι μου. Δίπλα στα άλλα, σε εκείνα που μου δόθηκαν, αν και ελάχιστα εμένα αφορούσαν.