Βρίσκομαι έξω από το Πράδο και πίνω τον καφέ μου περιμένοντας. Κάθε φορά που επισκέπτομαι μουσεία, μοιραία και αλαζονικά η σκέψη μου πάει στις δικές μου συλλογές. Και αυτόματα περίπου βρίσκομαι να αναρωτιέμαι τελικά αν εκτός από εμένα υπάρχει στον κόσμο άλλος άνθρωπος που, έστω και ελάχιστα, να τον ενδιαφέρουν.
Σε κάποιο άλλο κείμενο παλιότερο είχα κάνει σε αυτές μια βιαστική αναφορά. Ωστόσο, διαβάζοντας κανείς τα κείμενα μου γενικά, εύκολα θα μπορούσε να καταλήξει στο συμπέρασμα πως ο συντάκτης τους είναι συλλέκτης αθεράπευτος.
Είναι φορές που προσπαθώ να μεταφράσω, όχι μονάχα τη δικιά μου, μα και των άλλων των ανθρώπων της ζωές, σε συλλογές μουσείων. Παρατηρώ μια παλιά μου συμμαθήτρια και ύστερα τη φαντάζομαι σα να ήταν κάτι σαν το Μουσείο του Ολοκαυτώματος ή βλέπω κάποιο ζευγάρι φιλικό και έπειτα τους αντικαθιστώ με το Μουσείο Κόμικς.
Δεν ξέρω με ποιο μουσείο θα μοιάζει η δικιά μου ζωή, όταν θα έχω φύγει. Δεν έχω ιδέα αν θα ήθελε το μουσείο αυτό κανείς να επισκεφτεί, χωρίς να βρίσκομαι εγώ εκεί για να τον ξεναγήσω. Πολύ φοβάμαι, μάλιστα, μήπως επιβαρύνω τελικά με τις εμπράγματες μου συλλογές τους διαδόχους μου κι αυτοί μετά δεν ξέρουνε τι με αυτές να κάνουν. Κι αφού από τύψεις αρνηθούν να ξεφορτωθούν, μη τις αποθηκεύσουν σε κάποιο μυστικό δωμάτιο, παρέα με τη μνήμες τους για μένα.
Ως προς τις άλλες, τις ενοχικές, ας πούμε, συλλογές, ήδη για αυτές φροντίζω εγώ προσωπικά. Ή μάλλον φροντίζουμε και οι δυο. Κι εγώ που γράφω τώρα αυτά κι εσύ που με διαβάζεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου