σε όλα τα κράτη

Όταν του αφαίρεσαν το δίπλωμα, και αναγκάστηκε ξανά να δώσει εξετάσεις, ορκίστηκε –σε τι δεν έχει σημασία πια- πιωμένος να μην οδηγήσει ποτέ ξανά αυτοκίνητο. Του άρεσε αλήθεια τόσο πολύ να οδηγεί και αλλοίμονο, γούσταρε και να πίνει. Όμως, αν ήθελε τις δυο αυτές θνητές χαρές κι άλλο να απολαμβάνει, έπρεπε κάτω από άλλες, πιο νόμιμες επήρειες να συνεχίσει να κρατάει το τιμόνι του και σπίτι στο εξής να επιστρέφει με τρόπο τέτοιο, που να επιτρέπει το αίμα με το αλκοόλ του να μπερδεύεται. Δοκίμασε τα πάντα κι αν κάποιος πει πως έντεχνα προσπάθησε να απαλλαγεί του όρκου του, σίγουρα τότε θα τον έχει αδικήσει. Όλοι του έλεγαν να κόψει το ποτό, δήθεν πως νοιάζονταν για την πορεία της υγείας του, μα οι πιο πολλοί θέλαν απλά να μην τον ξαναδούν να οδηγεί, κι έτσι μονάχα για το δικό τους το καλό φροντίζαν. Κι όμως αυτός, αν και με μέτρο πάντα στη ζωή του υπερέβαλε, δικαίωμα δεν έδωσε ποτέ να του αμφισβητήσουν των συνηθειών των κακών την ιερή συνέπεια. Κι έτσι κατέληξε μοιραία, μέσω του διαχωρισμού των δύο σιαμαίων μα άσπονδων παθών, να βρει μια λύση σολομωνική και σολομώντεια. Είτε να οδηγεί για ώρες χωρίς διακοπή, μέχρι που να μεθά για τα καλά από τα ατέλειωτα χιλιόμετρα, είτε να πίνει χωρίς σταματημό, ώσπου του αλκοόλ οι παρενέργειες στο τέλος ταξίδι να τον πάνε. Και όπως έλεγε κι ένας παλιός, κάθε φορά που έπινε κι αυτός λιγάκι παραπάνω, «Μη με ρωτάς που βρίσκομαι! Είμαι σε όλα τα κράτη!».