Μου αρέσει να μαλώνω. Δεν εννοώ με αυτό πως θέλω συνέχεια και με όλους να τσακώνομαι. Μα, όταν βλέπω τα πράγματα πως φτάνουνε στο απροχώρητο, το βρίσκω πάντα προτιμότερο να έρχομαι σε ρήξη, παρά να ψάχνω τρόπους να συμβιβαστώ και ενδιάμεσες οδούς μάταια να προτείνω. Έχουν υπάρξει άνθρωποι, που έχω μαζί τους ψυχρανθεί, αν και στο παρελθόν έχουμε συνυπάρξει σε καταστάσεις τέτοιες, που θα μας είχαν δέσει με ιερούς δεσμούς, αν ίσως είχανε αποφευχθεί κάποιες ανόητες κουβέντες. Πολλές φορές ξεχνώ τις αφορμές αυτών των χωρισμών, μα ύστερα ξαναθυμάμαι τις αιτίες, ρίχνοντας μόνο μια ματιά στα άλμπουμ με τις παλιές φωτογραφίες που γλίτωσαν της μνήμης μου το παρανάλωμα.
Επίσης, μιας κι έχω ήδη μετανιώσει ακριβά κι έχω πολύ πικρά στο παρελθόν πληρώσει ανώφελες, αλλά σχεδόν θανατηφόρες, εμμονές, αφήνω της προσωπικής ζωής μου τα φαντάσματα έξω ακόμα κι από ετούτης της σελίδας το ξασπρισμένο περιθώριο, όσο κι αν κάποια από αυτά θα το ήθελαν πολύ ακόμα να στριμώχνονται ανάμεσα στις λέξεις μου και στη σκιά της στίξης. Κάποια –μην έχοντας κάτι, προφανώς, καλύτερο να κάνουνε- βρικολακιάζουν κι έρχονται να μου ταράξουνε τις γραμματοσειρές, μα ευτυχώς το πρόγραμμα ανίχνευσης στο τέλος τα ξορκίζει.
Μου αρέσει να μαλώνω. Και τότε ακόμα που χωρίζουμε σα φίλοι, αφού εξάλλου τίποτα δεν έχουμε άλλο να χωρίσουμε. Πολύ καλύτερος ένας μικροπρεπής μα ειλικρινής καυγάς από μια ψεύτικη, δήθεν περήφανη, συγχώρεση. Τι έχουμε πια να χάσουμε; Έτσι κι αλλιώς για απώλεια μιλάμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου