αυτοί, εγώ, εσείς

Πριν από λίγους μήνες, (ίσως όχι και τόσο) ξαφνικά, προέκυψε ένα θέμα με μία από τις ομάδες που παίζουνε ποδόσφαιρο στην πόλη μου – όχι με αυτή που εγώ υποστηρίζω. Δε θέλω να υπεισέλθω στην ουσία της υπόθεσης, γιατί απλά δεν είναι η δουλεία μου – ή μάλλον είναι, τώρα που το σκέφτομαι, αλλά όχι ΑΥΤΗ η δουλειά μου. Κάποια στιγμή, κι ενώ είχαν αρχίσει όλοι οι θιγμένοι από το «θέμα» φίλαθλοι να εκδηλώνουν με όποιον τρόπο έβρισκαν τη στιγμή εκείνη πρόχειρο την αγωνία τους ως προς την έκβαση του «θέματος», άκουσα κάποιον κύριο παράγοντα να λέει σε κάποιο ράδιο κάτι ενδιαφέρον. Είπε, λοιπόν, ο άνθρωπος: (εδώ το μεταφέρω στο περίπου) …αυτοί πάνε να καταστρέψουνε το μόνο δημιουργικό και υγιές κομμάτι αυτής της πόλης, το μόνο που μας έχει απομείνει πια για να χαιρόμαστε και να αισθανόμαστε περήφανοι. Αμέσως τα λόγια του με έβαλαν σε σκέψεις. Δεν έχω ασφαλώς καμία ψευδαίσθηση πως είναι δυνατό οι συμπολίτες μου να συμμερίζονται ως προς το τι σημαίνει υγεία και δημιουργικότητα προσωπικές δικές μου αντιλήψεις. Και προφανώς δεν έχω την απαίτηση να χαίρονται οι άλλοι και να περηφανεύονται με ότι για εμένα κάνει την καρδιά μου να χτυπά και το μυαλό μου να γυρίζει. Ωστόσο, αλήθεια, δεν ένιωσα ποτέ κάποιος να συγκινείται, κάθε φορά που βλέπω κάτι από όλα αυτά που αγαπώ «αυτοί» να καταστρέφουν – τώρα το ποιοι είναι «αυτοί» και ποιος εγώ (και ποιοι εσείς, ακόμα) προς το παρόν ας το αφήσουμε. Κι ούτε που αισθάνθηκα ποτέ καμία συμπαράσταση, όποτε εγώ την αγωνία μου είπα να εκδηλώσω, με όποιον τρόπο έβρισκα εκείνη την πρόχειρη στιγμή, ως προς την έκβαση των «άλλων» των θεμάτων. Άντε, γιατί τα έχω πάρει τώρα, δηλαδή.